Het blijft lachen met Todd McFarlane,
één van de medeoprichters van Image Comics en
de man achter Spawn, een comic die al ruim acht jaar tot de
top behoort. Soms vraag ik me af hoe het mogelijk is dat hij
überhaupt nog de moed erin kan houden en doorgaat met
het uitgeven van comics. De manier waarop bij Todd McFarlane
Productions nieuwe series komen en gaan, lijkt meer op een
variété act dan op het bevredigende resultaat
van intensieve arbeid. In de begindagen van Image Comics was
er niets aan de hand. Spawn verkocht goed en bleek de stabielste
serie van Image. McFarlane bleef altijd nauw betrokken bij
zijn geesteskind, zonder dat hij zich verloor in geneuzel
in de marge.
Maar er is iets misgegaan. Nadat McFarlane
halverwege de jaren negentig enkele succesvolle miniseries
had gelanceerd, vond hij het begin 1997 tijd worden voor een
tweede maandelijkse serie. De titel van die serie was Curse
of the Spawn en zelden heb ik een toepasselijker titel gezien.
Want de serie was een vloek. Niet alleen wat taalgebruik betrof,
maar vooral wat de inhoud betrof. Schrijver Alan McElroy mocht
zich maand na maand uitleven en putte ongetwijfeld uit trauma's
uit zijn jeugd. Ik kan me anders niet voorstellen hoe een
gezond iemand aan zo veel zieke en misselijkmakende verhalen
komt. Ik heb niets tegen grensverleggende comics, maar het
moet goed geschreven zijn. En goed schrijven was iets waar
McElroy nog nooit van had gehoord.
Een kleine twee jaar en negenentwintig
wonderbaarlijk slecht geschreven nummers later werd Alan McElroy
met het badwater naar buiten gekieperd en kwam een einde aan
Curse of the Spawn. In stripwinkels overal ter wereld werd
een zucht van verlichting geslaakt. Maar aan de vloek kwam
geen einde en sindsdien gaat het stelselmatig mis met elke
nieuwe serie van McFarlane. Het verontrustende aan deze trend
is dat het mislukken van nieuwe projecten niet altijd terecht
is of ligt in de inferieure kwaliteit van het de comic. Ja,
kijk, van Cy-Gor kan ik het begrijpen. Dat soort comics ligt
bij mij in de regel naast de wc. Dat scheelt weer een heleboel
toiletpapier. Dus ik stond niet verbaasd te kijken toen McFarlane
vertelde dat Cy-Gor na deel zes werd stopgezet. En dat een
serie als Black Terror voor onbepaalde tijd is uitgesteld,
snap ik maar al te goed. En ik kijk niet raar op als Spawn
the Dark Ages binnenkort van het schema wordt afgehaald. Zelfs
met een nieuwe schrijver, nieuwe tekenaar en nieuwe inkleurder
is aan die rampzalige serie geen eer te behalen.
Maar het is onbegrijpelijk dat innovatieve
series als Spawn the Undead en Sam and Twitch het ook niet
goed doen. Het nieuws dat McFarlane de serie Spawn the Undead
wegens tegenvallende verkoopcijfers al na het negende nummer
stopzet, is echt bizar. Ik heb me laten vertellen dat van
het eerste nummer amper 70.000 exemplaren zijn verkocht en
voor nummer twaalf minder dan 25.000 bestellingen waren geplaatst.
Ook de verkoopcijfers van Sam and Twitch vallen tegen, maar
omdat McFarlane zelf het volste vertrouwen in die serie en
de schrijver Brian Michael Bendis heeft, ziet hij dat nog
een tijdje aan. De vraag is alleen, hoe lang? De serie dobbert
rond break-even en kan niet veel hebben.
Afgezien van Spawn en Kiss: Psycho
Circus (die losstaat van Spawn en een grote groep trouwe lezers
heeft) lijken alle andere series uit de stal van Todd McFarlane
Productions op voorhand gedoemd tot een vroege dood. De helft
van de nieuwe series is slecht, de andere helft is inhoudelijk
van een dergelijk hoog niveau dat het voor de gemiddelde lezer
niet interessant en begrijpelijk meer is. Het is lovenswaardig
dat McFarlane het niet opgeeft en tegen beter weten in nieuwe
comics blijft produceren waar hij in gelooft, maar het is
me ook duidelijk dat zijn comics hun tijd jaren vooruit zijn.
In een comicwereld waar van Wolverine telkens weer moet worden
uitgelegd dat hij een skelet van adamantium heeft, maakt een
volwassen serie als Spawn the Undead geen kans. En dat is
eeuwig zonde.