Bij toeval vond ik deze week een oud
en professioneel verwaarloosd schrift. Het lag onderop een
stapel in een kast die minstens zes jaar geen stofdoek had
gezien en bracht een golf van nostalgie bij me boven. Dat
schrift had tijdens mijn middelbare school namelijk dienst
gedaan als logboek van mijn puberale emoties en hormonale
wervelstormen. Als ik me ook maar enigszins tot een klasgenootje
aangetrokken voelde, was een achteloze 'hoi' genoeg voor een
aantekening. Nu ben ik in die periode bijna onophoudelijk
verliefd geweest, zij het op verschillende meisjes, dus ik
had heel wat te lezen.
Een uurtje later zat mijn hoofd vol
prachtige herinneringen, nasmeulende emoties en pijnlijke
momenten. Vooral de eerste echte liefdes blijven je bij. Die
hechten zich aan je hersenvlies en laten nooit meer los. Toen
ik me dat realiseerde, betrapte ik mezelf op een gedachte
waar ik nogal van schrok: vroeger was alles beter. Het is
een zeer fatalistische kreet die ik doorgaans associeer met
uitgeweekte oude lullen, dus ik had het telefoonnummer van
mijn psychiater al bijna uit mijn agenda gesjord. Precies
op tijd besefte ik dat ik twee dingen door elkaar haalde.
Vroeger was niet alles beter, wel anders. Vroeger beleefde
ik de dingen anders, zeker als het gaat om gebeurtenissen
die ik voor het eerst meemaakte.
Neem zo'n eerste kus. Het was een
sombere zaterdagavond in november. Zij net zestien, ik net
niet. Ik wist waar de klepel hing, maar had geen idee wat
ik ermee moest. Onhandig, verkeerd getimed en angstaanjagend
onwennig. Maar ik stond dusdanig te stuiteren van de gierende
adrenaline en juichende hormonen dat het in mijn herinnering
echt de ultieme kus is gebleven. Op zo'n moment zijn de zintuigen
hypergevoelig, registreer je alles in het kwadraat en ik denk
dat dit bij alle nieuwe ervaringen zo is. De tweede keer dat
je in een pretpark door een geavanceerde installatie zestig
meter de lucht in wordt geschoten, is een stuk minder boeiend
dan de eerste keer. Na de twintigste keer is het routine en
doe je geeuwend de veiligheidsgordel om.
Het is een gevoel dat ik de laatste
jaren ook wel eens bij comics heb gehad. Series die me halverwege
de jaren tachtig uren in bevende spanning konden houden, waren
opeens verworden tot oefeningen in futiliteit die bij mij
geen enthousiasme maar wel een verschrikkelijk grote gaapreflex
opwekten. De Avengers die onze realiteit moeten behoeden voor
de totale vernietiging? Goh, benieuwd hoe dat afloopt. Spider-Man
die een duel op leven en dood uitvecht met zijn aartsvijand
Green Goblin? Is het weer juni? Geestdodende comics als methadon
voor de trouwe lezer die wanhopig verlangt naar de gouden
tijden van weleer. Roepen dat vroeger alles beter was, is
op zo'n moment bijzonder verleidelijk. De prikkel is weg,
de spanning is verdwenen.
Gelukkig is inmiddels een nieuwe generatie
makers opgestaan. Makers die dondersgoed weten dat bepaalde
comics op een gegeven moment zelfs door huisartsen zijn voorgeschreven
tegen slaapstoornissen. Makers die zelf met gekromde tenen
hebben terugverlangd naar het gevoel dat ze hadden toen ze
Superman voor het eerst tegen Lex Luthor zagen vechten en
nu in een positie zijn om daar eens wat aan te doen. Marvel
Comics heeft wat dit betreft het voortouw genomen. Oude series,
gemaakt door nieuwe namen en geïnjecteerd met een fikse
dosis frisse verhalen. Tante May die Peter Parker confronteert
en hem vertelt dat ze weet dat hij Spider-Man is, professor
Xavier die voor het oog van de wereld zegt dat hij mutant
is, een gemoderniseerde X-Force, een half dozijn grensverleggende
series voor volwassen lezers; we leven in een geweldig tijdperk!
De allereerste kus kun je niet overdoen.
Maar is een eerste kus met een nieuwe liefde niet net zo spannend?
En geldt dat niet ook voor een duel op leven en dood tussen
Spider-Man en de Green Goblin, gemaakt door nieuwe schrijvers
en jonge tekenaars die met hun innovatieve insteek zorgen
voor die onderhuidse kriebel en diezelfde speels dansende
vlinders in de buik die je ook die eerste keer voelde? Pas
als je dat onderkent en afstapt van het idee dat vroeger alles
beter was, kun je weer volop van al het nieuws genieten. Want
echt, genieten valt er genoeg.