Drew Hayes mag naar huis. Met slechts
één stem meer dan Devin Grayson is hij weggestemd
en vroeg op de zondagochtend twijfelt hij tussen heerlijke
opluchting en bloeddoorlopen woede. Aan de ene kant lonkt
de vrijheid die hij zo lang heeft gemist. Eindelijk kan hij
weer doen wat hij wil: de gebruikelijke ronde langs zijn favoriete
fastfoodrestaurants, het beledigen van onschuldige passanten,
het in elkaar slaan van stripwinkeleigenaars en het verbranden
van alle Marvel comics die hij in handen krijgt. Aan de andere
kant heeft de producent net vandaag bekendgemaakt welke hoofdprijs
de winnaar van het tweede seizoen Bad Writer in de wacht sleept.
"Drie miljoen dollar voor de
slechtste schrijver?" briest Drew in camera acht. "Weet
je hoeveel DoubleDeluxe Supermeals ik daarvoor kan kopen?!"
Helaas, de productiemedewerkers zijn keihard. Stampvoetend
dendert Drew door de slaapkamer. Hij gooit zijn vierentwintig
identieke zwarte T-shirts in de koffer, slaat de deur zo hard
achter zich dicht dat de scharnieren eruit springen en begeeft
zich richting de badkamer. "Ik zal ze laten ruiken wat
ik van deze shit vind," mompelt hij chagrijnig. Op het
toilet treft hij echter John Byrne in een compromitterende
houding.
John kijkt triomfantelijk op. "Zie
je wel dat ik fucking hetero ben?" wijst hij trots op
de verkreukelde editie van een oude Playboy van vorig jaar.
Via de camera boven de stortbak is op de cover voormalig Bad
Writer psychologe Wendy zichtbaar. Drew is niet onder de indruk.
Nu geen hoofdprijs meer voor hem in het verschiet ligt, tellen
oude vriendschappen niet. Iedereen is de vijand. "Je
moet wel naar de naakte wijven kijken, ouwe homo."
Eenmaal beneden ziet hij dat de taxi
is gearriveerd. Hij werpt een laatste blik door de woonkamer,
aait over de rode kuipstoel waar de Technische Dienst hem
vorige week met lasapparatuur en een grote kniptang uit heeft
moeten bevrijden en verwenst zijn voormalige huisgenoten een
zo slecht mogelijke rest van hun leven toe. De glimmende sunroof
van de snelle bolide verdwijnt aan de horizon als John met
zijn broek op de enkels naar buiten komt. "Echt!"
jammert hij, terwijl hij zielig door de knieën zakt,
"ik zweer je dat ik fucking hetero ben!"
"Vertel dat maar aan de persoon
die op eBay de video van jou en Kevin heeft gekocht,"
floept Michael Turner er vrolijk uit. Steunend op twee krukken
hupt hij de tuin in. "Nu je toch op de grond ligt; heb
je misschien mijn linkerbeen gevonden?"
Dinsdagavond zitten de drie finalisten
op de bank. Verveeld werpt Devin een dartpijltje op een glossy
strooifoto van Olav Beemer, de kwade genius achter deze interactieve
reality show. In de hoop dat hij net zo populair wordt als
Warren Ellis in de vorige editie van Bad Writer hoest John
om de vijf minuten een heuse scheldkanonnade op. Het enige
gebruiksvoorwerp in het gehele huis dat hij nog niet 'voor
mietjes' heeft verklaard, is de derde traptrede van boven.
"Het schijnt dat ze een Warren Ellis condoom op de markt
brengen," verkondigt hij glunderend. "Volgende maand
groot in de Previews, nu al zo veel belangstelling dat de
eerste oplage totaal uitverkocht is. Wat een held." Michael
merkt beteuterd op dat ze het idee toch echt van hem hebben
gejat en dat het Michael Turner condoom al twee jaar op de
planning staat.
"Net als al het andere dat uit
je poten komt," sist Devin tussen haar tanden. Een eng
gemene grijns maakt zich van haar mond meester als een pakkende
slogan te binnen schiet. "Het Michael Turner condoom,
ook voor als u te laat komt." In de regiekamer gaat een
siddering van plaatsvervangende schaamte door de medewerkers
wanneer het trio verbaal de strijd aangaat en telkens andere
gebruiksvoorwerpen voor elkaar bedenkt. Alles van het Devin
Grayson spiraaltje (in de vorm van het gele Batman logo) tot
de John Byrne peniskoker (inclusief kookwekker) passeert de
revue. "Dit is zieker dan de baard van Alan Moore,"
spreekt bezigheidstherapeute Leonie haar walging uit. "Sterker
nog, dit is zieker dan Jackass." Plotseling fonkelen
de ogen van de regisseur. Hij trekt de i-mode uit zijn binnenzak
en scrollt door zijn telefoonboek.
"Hoi, spreek ik met Johnny Knoxville?
Heb je volgende week een gaatje?"