Nu de stemronde is afgelopen, is het
aantal deelnemers teruggebracht tot zes. Aan het begin van
de nieuwe werkweek kondigt Jamie S. Rich aan dat Brian Azzarello
en Greg Rucka de minste stemmen hebben gehaald en dat zij
de bullpen mogen verlaten. Tevreden zetten ze hun computer
uit, vergelijken hun aantekeningen voor de te schrijven pagina's
van de Bad Writer comic en halen een arsenaal aan vuurwapens
uit hun bureaulade.
"Wat?!" roept Fiona Avery.
"Vind je het gek dat ze daar in Irak geen wapens vinden?
Jullie hebben die hele rotzooi hier verstopt!" Greg en
Brian verweren zich met de opmerking dat ze als comicmakers
altijd moeten weten waarover ze schrijven, maar Fiona is totaal
niet onder de indruk. Zij schrijft immers ook martelscènes
zonder dat ze ooit zelf is gemarteld. "Ja," fluistert
Greg haar in de oor, "en ik weet zeker, dat het de kwaliteit
van je scripts ten goede komt wanneer je een keertje goed
wordt gemarteld." Hij geeft haar zijn kaartje. "Bel
je me?"
Verderop in de gang friemelt Gail
Simone aan de knopjes van een draagbare raketwerper. Ze is
net uit de lift gestapt en ze heeft niet in de gaten dat de
wapens van Greg en Brian echt zijn. "Cool!" kirt
ze, terwijl ze de raketwerper op de schouders legt, "zo'n
ding heeft mijn neefje ook! Als je op dit knopje drukt, krijg
je in één keer twee liter water over je heen."
Greg, Brian, de overige deelnemers, Jamie en alle aanwezige
leden van het productieteam zoeken dekking en schreeuwen waarschuwingen.
Te laat. Met een hoorbare 'klik' haalt Gail de trekker over,
waarna een raket zo groot als een onderarm door de gang suist
en door het raam van de bullpen boort.
Brian en Greg grijpen hun wapens en
maken dat ze wegkomen. De overige aanwezigen verdringen zich
voor het raam. Hoewel de schade in de bullpen is beperkt tot
gesneuveld glaswerk, heeft het kantoorgebouw aan de overkant
het minder goed getroffen. Chuck Austen telt tien gesprongen
ramen en het met kunststof afgezette beton is op vier verdiepingen
beschadigd. Oneindig veel vellen papier dwarrelen door de
lucht. Op de tiende verdieping is tussen de dikke rookwolken
zichtbaar hoe allerlei mensen woedende gebaren maken.
"Sorry!" probeert Chuck
het.
"Zeg, is dat niet het kantoor
van DC Comics?" vraagt Grant Morrison zich wrijvend over
zijn stoppelbaard af.
"Verrek, nu je het zegt!"
Het gezicht van Bill Jemas klaart op. "Nou, je had geen
beter moment kunnen uitkiezen voor een exclusief contract!
Zouden ze je comics het eerste jaar op zwartgeblakerd papier
drukken?" Grant werpt Bill een smerige blik toe. "Wil
je soms ook uit het raam?" snauwt hij. Bill slikt. Hij
besluit dat de vraag retorisch van aard is en druipt af naar
de televisiekamer, waar hij net op tijd is voor een aflevering
Oprah.
"Wauw," kucht Gail, die
door de terugslag tegen de grond is geworpen, "bij welke
speelgoedwinkel hebben jullie díe shit gekocht?!"
Aan het eind van de dag, wanneer de
ambulances de lichtgewonden hebben afgevoerd, de brandweer
de straat aan beide kanten heeft afgesloten en de betrokkenen
zijn ondervraagd, komen de overgebleven deelnemers bij van
de schrik. Een traumateam heeft warme dekens verstrekt. Chuck
slurpt aan zijn kop warme koffie, Grant klaagt dat hij veel
betere dekens krijgt wanneer hij door buitenaardse wezens
wordt ontvoerd en Bill wrijft met zijn hand over zijn piepende
linkeroor. "Eh, volgens onze gegevens missen we nog iemand,"
bromt een besnorde, grijzende politieagent. "Een zekere
meneer Stan Lee?"
Systematisch wordt de afdeling uitgekamd.
Stan wordt uiteindelijk gevonden op het toilet, waar hij zichzelf
heeft opgesloten. Een zacht gesnik is het enige teken van
leven. "Hij doet de laatste week sowieso al raar, hoor,"
fluistert Gail de agent toe. "Eerst moesten we hem steeds
knock-out slaan voor hij ophield over hoe de Hulk vroeger
grijs was en nu groen is, maar tegenwoordig zegt hij geen
boe of bah meer." De agent klopt vastberaden op de deur
van het toilet. "Meneer Lee," galmt hij, "vertelt
u eens, wat scheelt eraan?"
Even is het stil. Dan klinkt geritsel
van papier. Voorzichtig schuift Stan een comic onder de deur
door. "Dít scheelt eraan!"
De camera zoomt in op de verkreukelde
comic. Het is het eerste nummer van de miniserie Hulk: Gray.