Ergens in Nederland woont een vrouw.
Ze weet ook wel dat ze de jongste niet meer is, maar omdat
ze werkeloos thuis zit, heeft ze nooit dat beruchte T-shirt
met die relativerende tekst 'Life begins at thirty' gehad.
Het was een klap die redelijk hard is aangekomen. Een paar
jaar geleden is ze uit frustratie opgehouden met het tellen
van al haar kraaienpootjes. Ergens vorig jaar is ze überhaupt
opgehouden met het in spiegels kijken, want het thuiszitten
heeft haar ooit slanke figuur veranderd in een opeenstapeling
van mollige vormen.
Uit schaamte voor haar figuur, leeftijd
en uiterlijk ging ze in diezelfde periode steeds minder vaak
naar buiten. Ze was al nooit een feestbeest, maar bij het
idee dat ze in haar eentje een café moest binnenstappen,
kreeg ze spontaan een stressaanval. Zelfs het doen van de
boodschappen bij de supermarkt om de hoek werd een fiks psychologisch
probleem, tot ze van haar liefhebbende vader een nieuwe computer
cadeau kreeg. Een wereld ging voor haar open! Via internet
kon ze alle boodschappen gewoon thuis laten bezorgen en ook
voor cd's, boeken en dvd's hoefde ze het huis niet meer uit.
Dat kwam mooi uit, want kort daarna ontdekte ze de chatrooms.
Eindelijk had ze een ontmoetingsplek
gevonden waar niemand elkaar op het uiterlijk afrekende. Veilig
achter de computer, de voeten op de bank en met een zak chips
naast de muis begon ze aan haar avontuur op de elektronische
babbelbox. Voor de eerste keer sinds de middelbare school
maakte ze nieuwe vrienden. Ze was vlot, soms brutaal en kon
honderduit praten over problemen die haar jaren dwars hadden
gezeten maar die ze nooit eens met iemand had kunnen delen.
Ze leefde in een roes. Haar kersverse boezemvriendin, die
ooit iets soortgelijks had doorstaan, raadde haar een hond
aan. Dankzij een speels keffertje zou ze weer onder de mensen
durven komen. Dat is heel goed voor je sociale contacten,
zei de boezemvriendin. Ze vond het wel eng. Uiteindelijk deed
ze het toch.
De eerste paar weken ging het een
beetje onwennig. Haar hondje is nog vrij jong en speels en
luistert net zo vaak wel als niet naar zijn nieuwe bazinnetje.
Aan de andere kant is het beestje een ware revelatie. Niet
alleen thuis, altijd bedelend om een krabbel achter zijn oren,
maar ook buiten, als ze hem moet uitlaten. Onlangs nog, toen
een oude man die toevallig ook zijn hond uitliet haar beleefd
goedenavond groette. Dat was heel wat anders dan het 'dikke
koe' dat ze vroeger van de spelende kinderen in de straat
naar haar hoofd geslingerd kreeg. Haar internetvriendin is
trots op de metamorfose. Zelf gaat ze vandaag de dag weer
stralend over straat. En haar hondje, ach, die mag best een
keer los van de riem, zelfs al gaat hij steevast achter passerende
hardlopers aan. Het leven is geweldig!
Is de vrouw die ik hierboven beschrijf
een vreselijk cliché? Is het misschien een rolbevestigend
archetype dat een grove belediging is voor iedereen die zich
voor een deel in de omschrijving herkent? Is het een ongeëmancipeerd
beeld dat is gebaseerd op verouderde, seksistische standpunten?
Objectief gezien waarschijnlijk wel, maar dat maakt weinig
uit als die vrouw toevallig nét in mijn wijk woont
en ik nét die passerende hardloper ben.
Inderdaad, ik ben deze week weer begonnen
met hardlopen. Het nieuwe badmintonseizoen komt eraan en omdat
ik straks niet compleet conditieloos op de baan wil verschijnen,
loop ik drie keer per week mijn vaste rondje in de buurt.
In de wintermaanden is dat nooit een probleem, want welke
idioot gaat nu met een temperatuur van dik onder het vriespunt
buiten hardlopen? Begin augustus is het echter een enorme
ramp. Met gevaar voor eigen leven slalom ik me een weg om
skaters, wandelaars en fietsers. Okay, prima, hoort erbij.
Maar als ik ook nog moet opletten
voor loslopende honden die enthousiast naar mijn enkels happen
terwijl hun baasje schuchter roept dat hij niets doet, hoor,
komt het eind van mijn geduld snel in zicht. De dame in kwestie
is dus gewaarschuwd. Als ik de komende weken haar kefferige
enkelbijtertje weer achter me aan krijg, zorg ik er hoogst
persoonlijk voor dat hondjekeilen de nieuwe Olympische sport
van Athene wordt. Geen internetvriendin die haar dan nog kan
troosten, cliché of niet.