Het schrijven van actuele columns
is een lastige bezigheid. Dat is vooral het afgelopen jaar
weer meerdere malen bewezen. De actualiteit is nu eenmaal
een wispelturig, meerkoppig beest dat zich zelden laat temmen.
Zo verzucht je nog dat tegenwoordig nauwelijks meer iets gebeurt
waarover een columnist zich kan opwinden, waarover hij een
keer echt van leer kan trekken en binnen een week wordt Theo
van Gogh op klaarlichte dag vermoord, vertrekt Gerrie Knetemann
naar de eeuwige wielerbaan in het hiernamaals en komt bijna
elke dag wel iemand naar buiten met het nieuws dat Yasser
Arafat nu écht, nee heus waar, erewoord, is overleden.
Zou Arafat het trouwens vervelend
vinden, dat hij buiten zijn medeweten de hoofdrolspeler is
geworden van zijn eigen real life soap? Kijk, types als Frans
Bauer, Patty Brard en de Osbournes hebben daar ooit zelf voor
gekozen. Zij hebben in een vlaag van mediageile verstandsverbijstering
zelf die batterij camera's uitgenodigd en zij laten zelf vastleggen
hoe hun leven verandert in een gezapige oase van zelfbevlekking.
Helemaal prima. Het is zo gênant als het kan, maar het
is niettemin hun eigen keuze. Bij Arafat ligt dat toch net
even wat anders.
Iedereen met een beetje verstand van
hoe het politieke spel wordt gespeeld, weet dat de Palestijnse
leider allang dood is. Hij ligt een week in coma, heeft daarbij
een hersenbloeding gehad en is tot twee keer toe dood verklaard.
Het enige wat hem momenteel in 'leven' houdt, is een geavanceerde
verzameling slangetjes en andere apparatuur. Arafat mag pas
echt sterven wanneer dat het beste uitkomt voor het Palestijnse
parlement en alle overige betrokken politieke kopstukken uit
de toch al zo instabiele regio. Tegen de tijd dat het daadwerkelijk
zover is (en dat zou best al zo kunnen zijn op het moment
dat dit stukje voor het eerst online komt), geloven we het
waarschijnlijk niet eens meer. Na twee keer wordt het nieuws
over de dood van Arafat toch een soort valse bommelding. Vraag
maar aan George W. Bush.
De kersvers herkozen president van
de Verenigde Staten van Amerika was vorige week slachtoffer
van de eerste valse melding. Een verslaggever die het net
zelf had gehoord en dat natuurlijk klakkeloos voor waar had
aangenomen, vroeg om een eerste reactie, waarop Bush nogmaals
liet zien waarom hij zijn speechschrijvers zelfs meeneemt
naar een verjaardagsfeestje. Stel hem een onverwachte vraag
en het Republikeinse angstzweet breekt hem uit. Als hij onvoorbereid
moet kiezen tussen rode en witte wijn, vlucht hij in paniek
naar het dichtstbijzijnde toilet. Is het tevens een toilet
met een openstaand raam dat uitkomt op een verlaten steeg,
dan is de kans groot, dat hij pas op het grasveld van het
Witte Huis ophoudt met rennen.
Neem dan Geert Wilders, die staat
nooit met zijn mond vol tanden. De eerste keer dat je hem
ziet, denk je aan een geflipte concertpianist met zulke lange
vingers, dat hij menig vleugel achterover heeft gedrukt of
aan een verstrooide docent natuurkunde die zich tijdens het
tussenuur vergrijpt aan een tijdschrift met geile plaatjes
over zwarte gaten en rode reuzen, maar zodra hij zijn mond
opentrekt, is geen twijfel mogelijk over wie hij is en wat
hij wil. Waar hebben we zijn retoriek eerder gehoord? Zonder
een partij is hij in de laatste peilingen goed voor bijna
twintig zetels. Ook dat hebben we eerder gehoord.
Opeens staat de wereld weer in brand.
Hier in Nederland worden moskeeën beklad met racistische
leuzen, wordt een Islamitische school in de as gelegd, wordt
de politie bekogeld met een handgranaat en intussen heeft
Amerika de war on terror met vier jaar verlengd en staat het
Midden-Oosten op springen. En altijd wel weer iemand die onder
de vlag van vrije meningsuiting een lading verstopt, die vandaag
de dag net zo min door de beugel kan als drie jaar of zelfs
zestig jaar geleden. Het is maar goed dat de volgende verkiezingen
in ons land nog heel ver weg zijn.
Opeens verlang je weer terug naar
die sloom voortkabbelende wereld waarin de actualiteit uit
niet meer bestaat dan het onder het genot van een goed glas
wijn (de rode of witte wijn, meneer Bush?) bespreken van de
naaktfoto's van Georgina Verbaan in de nieuwste Playboy. Over
wispelturige, meerkoppige en niet te temmen beesten gesproken!