Terwijl zij sliep, zij met die mooie
lach, zette ik nog even de televisie aan. Voor mij was slapen
geen optie. Mijn hoofd zat te vol met gedachten, mijn lichaam
te vol met emoties. Mijn hart en mijn verstand waren verwikkeld
in een potje touwtrekken dat, bij gebrek aan scheidsrechter,
haast wel moest ontaarden in een potje vrij worstelen. Veel
onrust in mijn kop, dus. Een soort onderhuids geroezemoes
dat zich alleen laat overstemmen door een halfuurtje geestdodend
zappen. Soms heb je daar opeens behoefte aan. Zelfs al is
het half vier in de nacht.
De televisie floepte aan met een geluid
dat zich het beste laat omschrijven als iemand die snel een
hap adem neemt. Geeuwend worstelde ik me een weg door de eindeloze
herhalingen van het laatste nieuws op de publieke zenders,
tot ik op de eerste de beste commerciële zender zomaar
ineens recht tussen de benen van bevallige dame keek. Kreunend
gluurde ze de camera in, haar mobieltje tegen haar oor gedrukt.
De hitsige teksten die ze zo overduidelijk oplas, leken mij
bedacht door iemand waar zelfs schrijvers van de slechtste
B-films hun neus voor ophalen. Ik moest haar bellen, zei ze,
want dan zou ik gegarandeerd aan mijn trekken komen.
Toen kwam een telefoonnummer in beeld,
vergezeld van een prijskaartje in een lettertype zo klein,
dat ik het pas kon lezen toen ik met mijn neus tegen de televisie
zat. Het was een bedrag waarvoor ik minimaal twaalf sms'jes
zou kunnen versturen. Twaalf! Dat zijn bijna tweeduizend tekens,
rekende ik even snel na. Ruim voldoende voor een brief vol
lieve woordjes aan iemand die lieve woordjes verdient. Genoeg
voor niet alleen de mededeling dat je de trein hebt gemist
en dat je dus te laat gaat komen voor het avondeten, maar
ook voor een beschrijving van het perron, de kaartjesautomaten
én de stationshal.
Meer dan genoeg ook, voor deze column
tot op dit punt. Ja, echt waar. Tel het voor de grap maar
eens een keertje na.
Een telefoontje voor de prijs van
twaalf sms'jes. En dat per minuut. Dat vond ik veel geld.
Bovendien wilde ik helemaal niet aan mijn trekken komen. Niet
om half vier in de nacht en zeker niet met de dame op televisie,
de dame die een nieuwe dimensie gaf aan de definitie van het
woord ranzig. Ik keek even om naar haar, zij met die mooie
lach, haar hoofd zacht knorrend op de kussens. Ik liet mijn
hand over haar kuit glijden en voelde me gesteund in het zo
hard mogelijk wegzappen van de dame op televisie. Een zender
verder belandde ik echter in wat leek op een kopie van daarnet.
De dame was wat blonder, wat bloter en wat ranziger, maar
het idee was hetzelfde. Sterker, de prijs was hetzelfde. En
het telefoonnummer trouwens ook.
Uiteindelijk moest ik vijf keer zappen
voor ik op een zender kwam waar geen naakt vlees over het
scherm rolde. Zes van de tien nationale televisiezenders zonden
een als softe semi-porno verpakte combinatie uit van reclame
voor sekslijnen, contactadvertenties en stripteaseshows die
allesbehalve lekker zijn. Amper bijgekomen van die eerste
schrik viel ik even later opnieuw met mijn neus in de boter
op de muziekzenders. Of beter gezegd, de gesmolten boter die
door gespierde rappers in laaghangende broeken werd uitgesmeerd
over de zwetende lichamen van dames met siliconen op plekken
waar ik nog nooit siliconen had gezien.
Een trouwe lezer van mijn columns
vertelde laatst dat ik moet oppassen. Met mijn verhalen over
het vrijen en het zoenen. Dat het niet te plat of expliciet
moet worden. Nou, zet 's nachts om half vier de televisie
aan en geheid dat je de komende weken niets wat ik hier schrijf
meer te plat of expliciet vindt. Dan kan ik zelfs vertellen
over hoe snel schaamhaar teruggroeit. Geen enkel probleem.
Na een halfuur die nachtelijke troep op je beeldbuis trek
je daar niet eens meer een wenkbrauw voor op.
Het moge duidelijk zijn, dat ik die
nacht verder niet kon slapen. De beelden van zo'n hoeveelheid
niet-opwindend vrouwelijk naakt hadden zich op mijn netvlies
gebrand. Kunnen we dáár niet eens een referendum
over houden? Over al die ranzigheid 's nachts op televisie?
Nu moest ik haar weer wakker maken, zij met die mooie lach,
omdat alleen zij die vreselijke beelden uit mijn hoofd kon
verjagen. Zonder telefoon, met lieve woordjes en voor de prijs
van nul sms'jes.