Een zonnige zaterdagavond in oktober.
Heel Amerika zit voor de televisie, want vanavond is het tijd
voor Bad Idols. Na het verpletterende gebrek aan succes van
het derde seizoen Bad Writer hebben de producenten een jaar
vrijaf genomen. In die periode hebben ze alle reclameopbrengsten
van de voorgaande seizoenen opgemaakt, vandaar dat ze noodgedwongen
aan de slag moesten met iets nieuws. En zoals vaker het geval
is bij producenten die om geld verlegen zitten, werd het een
goedkope imitatie.
Idols, dus, maar dan voor schrijvers
van comics. Zoals het hoort in dit soort programma's heeft
de driekoppige jury geen verstand van comics. Ze hebben geen
enkel idee wie de zes schrijvers zijn die ze vanavond op de
stip krijgen in het vervallen schuurtje net buiten Manhattan,
New York. Dat comics ook worden verfilmd, is totaal onbekend
voor de juryleden, die zichzelf overigens omschrijven als
geheel onpartijdig en slechts omkoopbaar met alle bedragen
boven de vijftig dollar. De voorzitter van de jury schuift
zijn zo achterhaalde zonnebril in zijn haar en roept de eerste
kandidaat binnen.
Ietwat schuchter wandelt Tom Beland
naar de stip. Hij overhandigt de jury een script van zijn
True Story, Swear To God en illustreert het een en ander met
een stijlvolle presentatie in PowerPoint. De jury is niet
bepaald onder de indruk. Daar worden ze immers voor betaald.
"Sjonge, Tom," zucht de vacuüm gezogen dame
links aan de tafel, "dat was niet veel soeps, hè?"
Tom doet zijn honkbalpet af en veegt het zweet van zijn hoofd.
"We zijn vooral erg onder de indruk van je gebrek aan
relativerend vermogen. Je omschrijft je vrouw uitsluitend
met superlatieven en dat kan anno 2005 echt niet meer. En
hoe jullie elkaar hebben ontmoet, dat is té toevallig.
Gelooft niemand."
Wanneer Tom is afgedropen, komt Chuck
Austen binnen. Zijn script bestaat uit een half kantje tekst,
tot hilariteit van het openlijk homoseksuele jurylid rechts
aan de tafel. "Haha, ja, ze hadden ons al gewaarschuwd
dat we in de voorronden allerlei grapjassen op de stip zouden
krijgen. Dus jij denkt dat een comic met enkel een groot gevecht
verkoopt?" Chucks gezicht betrekt. "Met die puberteksten
erbij? Sorry, hoor, maar iedereen weet toch dat een comic
voor jongetjes van acht is bedoeld. Dan moet je niet over
seks beginnen! Werkelijk schandalig!"
Chuck maakt plaats voor Alan Moore,
die zijn baard in negentien staartjes heeft geknoopt en zichzelf
in een rood gewaad heeft gestoken. Een doodse stilte daalt
neer. Alan deelt geen script uit. Hij staart recht voor zich
uit en de jury blijft verstijfd van angst zitten, tot de voorzitter
zijn keel schraapt. "Dank je, Alan. Ga zo door. We zien
je in de volgende ronde!" Tot opluchting van de producenten
herpakt de jury zich zodra Craig Thompson verlegen naar binnen
schuift. "Lieve Craig," begint de dame links na
een geestelijk en fysiek pijnlijke lezing van het boekwerk
Blankets, "het lijkt ons beter dat jij gewoon weer op
je eenzame zolderkamer stripjes gaat maken. Je bent een loser
en daar kunnen we niks mee."
Kandidaat nummer vijf is Gail Simone.
Ze laat een stapeltje recente scripts rondgaan, illustreert
haar werkwijze aan de hand van een mooie spreadsheet, een
heus hoorspel en niet minder dan vijfennegentig hilarische
anekdotes en schunnige moppen. De jury ligt een kwartier lang
in een deuk maar laat Gail helaas nier doorgaan omdat, in
de woorden van het jurylid rechts (die zijn bril met een kek
rood montuur heel vrouwelijk op zijn neus schuift), vrouwen
geen strips kunnen maken en de comicwereld een mannenwereldje
is. "De volgende, graag!"
De uitzending wordt afgesloten met
Brian Michael Bendis. Zelfverzekerd als altijd toont hij een
nieuw script van zijn serie Powers, waarbij om de pagina een
schreeuwerige reclameboodschap voor zijn andere werk zit.
"Hm," neemt de voorzitter van de jury het woord,
terwijl hij over zijn smerige stoppelbaard wrijft. "Ik
zie talent. Ik zie potentie. Ik zie technische vaardigheden.
Maar ik zie ook het prutswerk van een seksueel gefrustreerde
vent die elke dag naar internetporno surft." De cameraman
kan zijn lach niet inhouden. "Bovendien, die dialogen
van je, dat is ronduit slecht. Zo praat niemand. Die korte
zinnen. Dat kan niet. Onzin. Echt. Geloof me. Slecht. Zo slecht."
Aan het eind van de uitzending blijkt,
dat alleen Alan door is gegaan naar de volgende ronde. Paniek
op de redactie, want Alan is tevens de enige die geen enkel
script heeft laten zien. Dat pikken de kijkers niet. Zeker
niet omdat ze deze avond al voor drie dollar vijftig per sms
zijn getild en de klachten nú al binnenstromen. De
uitvoerend producent zucht. "Ik vrees dat dit seizoen
is afgelopen voor het is begonnen."