Een stuk van vierenzestig bij vierenzestig
meter was voor mij, als kersverse grondbezitter in Second
Life, niet genoeg. Binnen twee uur was ik door mijn beschikbare
prims heen en ik had lang niet alles uitgestald wat ik zo
graag uit wilde stallen. Diezelfde avond kocht ik het aangrenzende
stuk land. Want dat was het voordeel van een nieuw eiland.
Naast mijn buurman, de Amerikaan die mij hier naartoe had
gehaald, had nog niemand anders zich hier gevestigd.
Het hele weekend was ik druk met het
zo aantrekkelijk mogelijk inrichten van mijn lap grond. Een
groot zwembad, een modern ingericht strandhuis en, toen ik
zag dat ik vele vrachtladingen aan ongebruikte spullen in
mijn inventaris had zitten, nog maar een volledig ingericht
strandhuis, nu met een ander ontwerp en andere kleuren meubels.
Dat ging zo door. Tegen de tijd dat mijn buurman online kwam,
vroeg hij zich af, wat ik met drie huizen moest.
Eh, ja, dat was een goede vraag. Natuurlijk
kon ik op de even doordeweekse dagen in het langwerpige huis
met de grote badkamer wonen, op de oneven doordeweekse dagen
in het ronde huis met de drie verdiepingen en dan in het weekend
in het mediterrane huis met dakterras. Maar ach, wie hield
ik voor de gek, dit was meer dan voldoende voor drie complete
gezinnen. Bovendien was het een stuk beter en voller ingericht
dan alle gemeubileerde huurhuizen die ik de afgelopen weken
had gezien. Ik keek nog eens goed om me heen en kwam zo tot
de conclusie, dat ik hier als passant op zoek naar een huurwoning
best zou willen wonen. Vijftienhonderd dollar per week, geen
punt.
Ineens viel het muntje. Ineens rook
ik geld. Een legitieme bron van inkomsten in deze virtuele
wereld. Lekker ding in Second Life werd huisbazin. Want dat
dansen op een bar, dat geflirt aan een danspaal, dat had ik
zo langzaamaan wel gehad. Het was leuk, het was simpel, maar
het was ook de beroepsgroep die wat aanzien betreft heel nipt
boven de camper stond. En de camper, dat was echt het laagste
van het laagste. De camper was iemand die zijn avatar parkeerde
op een suffe plek waar winkel- of clubeigenaren een paar schamele
dollars per kwartier zitten uitbetaalden, omdat ze op die
manier voor verkeer en dus voor populariteit van hun locatie
zorgden. De camper was iemand die vaak werd uitgescholden,
omdat hij toch niet achter zijn computer zat. Daar haalde
zelfs ik mijn neus voor op.
Een andere reden waarom het online
leven als meisje van plezier mij niet zo trok, was de komst
van stemgebruik in Second Life. Deze zomer zou, na een jaar
uitvoerig testen, het gebruik van voice chat in het programma
worden geïntegreerd. Prachtig idee, helemaal van deze
tijd, maar wel de doodsteek voor rollenspellen. Want wat werkt
nu zo ontnuchterend als een lekker ding aanspreken en dan
een mannenstem over je speakers horen antwoorden? Ik kende
mensen die beweerden, dat zeventig procent van alle danseressen
en dames van virtuele zeden eigenlijk man was. Met je eigen
stemgeluid zou de cyberpixelseks ineens echte cyberseks worden.
Daar had ik geen zin in.
De ommekeer was snel en grondig. Krap
een week later had ik alles geleerd over het runnen van je
eigen bedrijf met huurhuizen, hoe betalingsmethoden werkten,
hoe toegang tot eigen radiokanalen moest worden ingesteld
en hoe ik een speciale groep voor mijn land moest aanmaken.
Stiekem was ik trots op mezelf toen ik de laatste hand legde
aan het geautomatiseerde huurnetwerk. Ik was klaar voor de
ultieme stap. Van onwetende beginneling tot danseres, van
grondbezitter tot kleine zelfstandige. In krap tien weken
tijd. Niet slecht, dacht ik terwijl ik een advertentie plaatste
in de zoekmachines. Tijd voor een feestje. Iedereen op mijn
vriendenlijst was uitgenodigd.
Het was een zondagavond in mei, ik
had de rand van het zwembad versierd met een parasol, aardig
wat stoeltjes en tafeltjes en ik had als afsluiter een vuurwerkshow
van dik vijftien minuten voorbereid. Wie wel eens een feestje
organiseert, weet dat uiteindelijk meestal een kwart van de
genodigden niet komt opdagen. Maar dan nog zou ik dertig man
over de vloer krijgen. Ja, ik had er zin in. Om middernacht
stond ik in mijn zomerse outfit klaar.
Ik kreeg het spectaculaire aantal
van nul gasten. Na drie uur heb ik in mijn eentje een potje
zitten pokeren. Het was mij duidelijk: lekker ding in Second
Life moest al haar zo schimmige en onbetrouwbare vrienden
uit de clubscene dumpen nu ze een keiharde zakenvrouw was
geworden.