Al sinds ik vrienden kan maken, raak
ik die na verloop van tijd ook weer kwijt. Natuurlijk, Henk
Westbroek zong het al, toen hij nog geen politieke aspiraties
had en nog geen radiozender vervuilde met zijn zo oneindig
lange monologen. Samen met die andere Henk bestempelde hij
vriendschap als een illusie, een pakketje schroot met een
dun laagje chroom. Dat was toen voor mij, als klein ventje
van acht, trouwens best een moeilijke songtekst.
'Vriendschap', die song van Het Goede
Doel, komt namelijk precies uit de periode dat ik me net een
beetje was gaan interesseren in muziek. Ik kocht de Hitkrant
niet, zoals mijn klasgenootjes dat stuk voor stuk wel deden,
voor de rubriek met brieven van vijftienjarige jongens die
zich angstig afvroegen of meer dan negentien keer per dag
aftrekken wel gezond was en veertienjarige meisjes die wilden
weten of hun schaamlippen echt niet te klein waren. Nee, ik
kocht de Hitkrant voor die pagina met songteksten. Zoiets
kan ik iemand van acht vandaag de dag niet meer uitleggen.
Nu plukt iemand van acht alle songteksten van internet, tegelijk
met drie trojans en zestien backdoors.
Vijfentwintig jaar geleden moest ik
het echter doen met één pagina per week. Waar
dan hooguit drie songs op stonden. Die leerde ik snel uit
mijn hoofd en vervolgens moest ik een week wachten op het
volgende nummer. Hopend dat die tekst van dat ene liedje er
dan wel in stond. Want ja, het waren natuurlijk altijd de
verkeerde songs. Als ik toen de tekst van 'Vriendschap' zou
hebben gehad, zou mij dat talloze slapeloze nachten hebben
bespaard. Wát zingen ze? 'Een pakketje schoot met een
dun laagje goom'? Proefwerken waren een eitje, maar dit was
een hel. En over het 'mama-se, mama-sa, mama-coo-sa' van Michael
Jackson wil ik het niet eens hebben.
Hoe dan ook, zoals ik zei voor ik
Henk Westbroek aanhaalde als voorbeeld van iemand die zo oneindig
lange monologen afsteekt en daar met terugwerkende kracht
misschien beter mezelf had kunnen noemen, vriendschap en ik
hebben een vreemde geschiedenis. Vriendschap en ik, we zullen
nooit echt vriendjes worden. Omdat ik als vriend veeleisend
kan zijn, dwingend zelfs, maar twee dagen later net zo gemakkelijk
voor vier maanden helemaal uit beeld verdwijn. Zeker als ik
niet lekker in mijn vel zit.
Dit is zo'n periode, deze hel die
het jaar 2008 tot nu toe heet, zo'n periode waarin ik mezelf
opsluit, afzonder en dus ook onvermijdelijk vervreemd van
alles en iedereen. Dat afzonderen doe ik niet omdat ik vrienden
wil kwetsen. In tegendeel, het is vaak een soort voorzorgsmaatregel.
Als ik niet lekker in mijn vel zit en met vrienden afspreek,
weet ik namelijk zéker dat ik hem of haar met dan botte
directheid gillend naar de andere kant van vriendschap jaag.
Ironisch genoeg maakt het niets uit. Afspreken of afzonderen,
ik verlies die vrienden toch.
Nu is het afbreken van vriendschap
nooit leuk, maar op de een of andere manier tref ik altijd
types die dat niet recht in mijn gezicht willen of durven
doen. Het gaat altijd per mail, altijd weer een laffe brief
waar ik vervolgens wekenlang stress van heb. Sinds deze week
heb ik ontdekt, dat het ook per MSN kan. Zo lang kende ik
haar nog niet. Het contact was door relaties aan beide kanten
flink verminderd. Niettemin klikte het, een contact dat ik
graag wilde behouden, al vond ik wel, dat ze de laatste tijd
weinig reageerde op tekens van leven. Tot ze me zomaar ineens
op MSN aansprak.
Wat begon als een gewoon gesprek,
waar ik nietsvermoedend instapte, werd door haar vrij snel
naar een bepaald onderwerp geduwd. Ze had het druk, zei ze.
Herkenbaar, zei ik. Ze had daardoor weinig tijd voor vrienden,
zei ze. Zo is het leven, zei ik. Ze moest prioriteiten stellen,
zei ze. Bij mij gingen ineens de alarmbellen rinkelen. "Dit
klinkt misschien lullig, maar ik concentreer me liever op
mijn beste vrienden, dan dat ik tijd moet steken in iemand
die ik eigenlijk niet zo goed ken. Dus afspreken lijkt me
niet meer zo'n goed plan."
Met stomheid geslagen staarde ik naar
mijn monitor. Deze kutsmoes, excuzes le mot maar dat is het,
kende ik nog niet. We wensten elkaar een fijn leven en verbraken
de verbinding. Ik bleef een tijdje staren. Misschien dat ik
in de verte Henk Westbroek hoorde, 'Eén keer trek je
de conclusie.' Inderdaad, een pakketje schoot met een dun
laagje goom. Ik klikte het chatvenster weg. Wie volgt?