"Pak 'em! Je kunt het!"
roept Brian Reed. Zijn hoofd loopt rood aan, driftig springt
hij op en neer en met gebalde vuisten spoort hij Robert Kirkman
aan, die verwikkeld is in een potje armworstelen met Ed Brubaker.
"Kom op," roept hij, terwijl hij Robert hard op
de schouders slaat, "je kunt hem hebben! Geef die broodschrijver
op zijn donder!" Ed lacht zijn tanden bloot, alsof het
hem helemaal geen kracht kost. "Ik heb de hele dag de
tijd, hoor," zegt hij.
Sinds vorige week is het leven op
de Bad Writer loft behoorlijk ingewikkeld geworden. Robert
en Ed, voorheen niet echt de beste vrienden, hebben ook figuurlijk
de handen in elkaar geslagen. Samen hebben zij hun zinnen
gezet op Craig Thompson, grootste hypochonder uit de comicwereld.
Of beter gezegd, ze hebben hun zinnen gezet op het vlees van
Craig. Na vijf jaar werken aan zombiecomic The Walking Dead
is Robert eindelijk gezwicht voor de verleiding van mensenvlees.
Ed, verdwaald in zijn eigen crime noir, doet mee. Hij ziet
dit als zijn dekmantel en dus was het armworstelen voor wie
de eerste hap mag nemen ook zijn idee. Craig ligt vastgebonden
op de grond.
Uiteraard kiest Brian de kant van
Robert. Voor hem is Ed een vijand, het kwaad in onversneden
vorm, een duivel van het ergste soort. Een paar jaar geleden
was Ed immers de opvolger van Brians grote voorbeeld Brian
Michael Bendis als schrijver van Daredevil en dat enkele feit
is in de ogen van Brian al een doodzonde. Brian Michael Bendis
volg je niet op, zo vindt hij. Sterker, hij gelooft inmiddels
dat hij de tegelijkertijd levende reïncarnatie van zijn
mentor en idool is. Om die reden heeft hij vanochtend alvast
zijn hoofd geschoren.
"Maar ik ben helemaal niet lekker,"
jammert Craig, die de prop uit zijn mond heeft kunnen spugen.
"Mijn vlees smaakt naar rottende eierdooiers, echt! En
ik heb acht verschillende virussen!" Ed kijkt opzij en
zonder dat hij ook maar een millimeter prijsgeeft aan Robert,
die zijn volle gewicht in de strijd gooit, slaat hij Craig
met zijn andere vuist in één klap knock-out.
"Ik haat het als mijn eten terugpraat," mompelt
hij. Robert lacht, verliest daardoor bijna zijn evenwicht
en herstelt zich net op tijd. Brian beseft, dat dit nog wel
een tijdje kan duren.
Hij kijkt op zijn mobiele telefoon,
die hij bij het betreden van de loft stiekem mee naar binnen
heeft gesmokkeld en die nog steeds door niemand van het productieteam
is opgemerkt. Maar helaas, niets. Geen sms'je. Geen gemiste
gesprekken. Niet eens de melding, dat de batterij bijna leeg
is. Teleurgesteld bergt hij zijn telefoon weer op.
In de woonkamer stuit Brian op Frank
Miller en David Lapham, die druk met elkaar in gesprek zijn.
"Geloof me nou, het is Amy Racecar," roept David
uit. "Die gespeelde onwetendheid van haar, dat is haar
truc. Want echt, op haar dertiende verleidde ze mannen van
achtendertig, ze genoot van de aandacht en wentelde zich in
die poel van verderf." Frank wuift de argumenten weg,
hij is niet onder de indruk. "Welnee, het is Miho, kleine,
dodelijke Miho, met haar wulpse vormen die door een goddelijke
hand moeten zijn gekneed en gevormd en geperfectioneerd tot
lustobject waar mannen zich vrijwillig op storten en hun vuisten
tot bloederige stompjes op slaan." David wil Frank net
zelf tot bloederig stompje slaan, als presentator Stan Lee
binnen komt wandelen.
"Ah, mannen," begint Stan,
"goed nieuws, haal Marjorie erbij, want vandaag is het
tijd voor de derde stemronde!" Terwijl een ongehoord
duur sms-nummer in beeld verschijnt, legt Stan uit dat deze
derde poule bestaat uit Robert, David, Marjorie en Joseph.
"En onthoud, de twee kandidaten met de minste stemmen
mogen volgende week naar huis, de andere twee blijven en strijden
nog altijd om de titel Bad Writer 2008." Stan kijkt eens
om zich heen. "Waar is iedereen eigenlijk?" Frank
en David halen de schouders op. Brian kucht en fluistert,
"Ed en Robert doen een wedstrijdje armworstelen om wie
Craig mag opeten. En Joe is al een week bezig met het altaar
waarop hij Marjorie wil offeren."
Stan knippert met zijn ogen. "Wát?"
Intussen pikt een beveiligingscamera
nog net op hoe Marjorie Liu door J. Michael Straczynski naar
de bezemkast wordt gesleept. Langzaam gaat de deur dicht,
door een kier is een rode gloed zichtbaar.
De bezoekers
van weeklydose.com hebben gesproken: Joseph
sleepte liefst 16 stemmen in de wacht, Marjorie kwam tot 11
stemmen, David schopte het tot 4 stemmen en Robert bleef steken
op 3 stemmen. Dat betekent, dat Joseph en Marjorie doorgaan,
terwijl David en Robert de loft mogen verlaten.