Het gaat niet goed met comics. Althans,
dat werd de afgelopen vijf jaar geroepen. Toch lijkt de negatieve
stemming omgeslagen. Zo ontkurkte Jeff Smith tijdens de Expo
een fles champagne en toastte hij op de toekomst van het medium
comics en werden tijdens de uitreiking van de Eisner Awards
veel positieve uitlatingen gedaan. Het succes van de film
X-Men en de opkomst van comics op internet zijn de twee belangrijkste
factoren die deze omslag in stemming hebben veroorzaakt. Ik
vraag me wel af of meer mensen na het zien van X-Men ook comics
gaan kopen en dat internet de redding voor comics is, lijkt
me te hoog gegrepen, maar de positieve instelling is terug.
Dat deze stemming op het publiek overslaat,
was vooral deze zaterdag goed te merken. Het is altijd de
drukste dag, maar een drukte als vandaag had ik nog niet meegemaakt.
Bij publiekstrekkers als Kevin Smith en een deel van de cast
van de televisieshow Buffy the Vampire Slayer was er geen
doorkomen aan, het bliksembezoek van Chris Carter trok een
overvolle zaal en de stands van Marvel, DC en Dark Horse puilden
uit. Vanwege die drukte had ik geen vast plan. Het Image panel
's ochtends leek me boeiend, maar daarna had ik carte blanche.
comic-con
:: dag 3
Het probleem van de rijen voor de
ingang omzeilde ik door na een ontbijt in het hotel niet direct
naar het Convention Center te gaan. Ik koos voor een omweg
via Horton Plaza, waar ik twee flessen water en een paar broodjes
insloeg. Tijdens de beurs schiet de lunch er vaak bij in.
Alleen een ontbijt 's ochtends en een maaltijd 's avonds,
dat is voor de meeste bezoekers heel normaal. Tel daarbij
op dat je veel kilometers aflegt en de conclusie is, dat een
weekje comicbeurs in San Diego een zeer goede afslankmethode
is. Met brood en water in de tas stond ik rond half elf voor
de ingang van de zaal en inderdaad, ik kon direct doorlopen.
Het panel Image Central in Room 16A/B begon om half elf, dus
ik moest me snel een weg door de hal banen om bij de Meeting
Rooms te komen. Uitgever Jim Valentino gaf samen met Joe Casey,
Scott Lobdell, Erik Larsen, Brian Michael Bendis en David
Mack uur tekst en uitleg, maar met zo'n zootje ongeregeld
was het niet verwonderlijk dat de meligheid snel toesloeg.
Erik Larsen maakte de beste opmerking van de week, toen de
vraag kreeg waarom zijn comics zelden en zo veel andere series
altijd te laat zijn: "I don't have videogames."
Een blik op de panelleden maakte duidelijk
dat Image divers is geworden. Jim Valentino is pas kort de
uitgever, maar hij voert een helder beleid, waar geen plaats
is voor comics met halfnaakte dames en waar vertragingen niet
voor lief worden genomen. Dit wordt niet door iedereen in
dank afgenomen, maar als ik zie wat voor een interessante
comics Image uitgeeft, ben ik tevreden. Vooral de komst van
Brian Michael Bendis heeft lovende kritiek opgeleverd en natuurlijk
kon hij het niet laten om na elke vraag zijn projecten te
promoten. Scott Lobdell is het andere uiterste, want hoe langer
zijn haar, hoe cynischer zijn opmerkingen. Na afloop kregen
de aanwezigen een gratis Image comic en ik maakte van de gelegenheid
gebruik om een snel praatje met Erik te maken. Ik wilde meteen
door naar het Kevin Smith panel, maar tegen de tijd dat ik
bij Room 6AB arriveerde, was elke stoel bezet. Gelukkig heb
ik nog wel een tijdje bij de deur kunnen meekijken hoe Kevin
bekendmaakte dat Phil Hester de tekenaar wordt van zijn nieuwe
Green Arrow serie. Niet het type tekenaar waar ik wakker van
lig, maar de schetsen zagen er aardig uit.
Zonder dat ik het doorhad, was het
één uur geworden, dus ik vond het tijd voor
een rondje Exhibit Hall. Daar pakte ik bij de stand van Terry
Moore een paar Strangers In Paradise briefkaarten mee en knoopte
ik een gesprek met Terry aan. Hij keek best verbaasd op toen
ik hem vertelde dat ik zijn serie nog lees, want na een paar
kritische brieven vorig jaar had hij geen brief meer van me
ontvangen. Blijkbaar is er ook een Nederlandse editie van
zijn serie in de maak, maar noch Terry noch zijn vrouw Robyn
konden zich de naam van de uitgeverij herinneren. Hij signeerde
de set briefkaarten en zette er met grote letters "write
me!" onder. Grappig, vier jaar geleden schreef ik stapels
brieven naar allerlei comics, nu schrijf ik er slechts een
paar per maand en opeens bedelt iedereen om brieven. Om half
twee begon een panel met Chris Carter, dus ik begaf me richting
de roltrappen, toen ik vlak voor me Dwayne Turner herkende.
Hij herkende me natuurlijk van de Stripdagen in 's-Hertogenbosch
en hij stelde me voor aan Charles Holland, zijn co-schrijver
bij de nieuwe Top Cow comic Butcher Knight. Ik had een Nederlandse
Spawn the Undead bij me, die Dwayne graag in ontvangst nam.
Zo praatten we nog een tijdje verder en daardoor kwam ik pas
om kwart voor twee aan bij Room 6CDEF, tot de nok gevuld met
fans van The X-Files.
Weer geen stoel over, dus ook hier
koos ik voor een plek bij de deur, waar ik staand aanhoorde
wat Chris Carter het komende seizoen met zijn serie van plan
is. Vrij opvallend vond ik dat David Duchovny (ofwel Mulder)
langzaam uit de serie wordt geschreven en wordt vervangen
door acteur Robert Patrick en dat Carter zijn plan voor de
spinoff over de Lone Gunmen wil voortzetten. Op het moment
dat de vragen uit het publiek een variatie op hetzelfde thema
werden, verhuisde ik snel naar Room 1, waar een X-Men panel
bezig was, met onder meer Chris Claremont, Joseph Harris en
Robert Weinberg. Gelukkig was daar nog plek, zodat ik al uitrustend
op een stoel kon luisteren hoe bijna alle vragen uit het publiek
aan Chris Claremont werden gesteld. Op de korte vraag hoeveel
Marvel comics hij had gelezen voor hij terugkeerde bij Marvel
was zijn verbluffende antwoord, "All of 'em." Zelfs
toen hij even niet meer voor Marvel werkte, heeft hij de comics
nog af en toe gelezen en bij zijn terugkeer heeft hij alles
ingehaald. Dat is nog eens toewijding.
Joseph Harris zei dat hij geen ambities
buiten zijn serie Bishop had. Nog geen drie weken later maakte
Marvel bekend dat hij de serie gaat verlaten en na het ontslag
van Fabian Nicieza de comic Gambit gaat schrijven. Nicieza
had vrijdag 21 juli gehoord dat hij moest opstappen als schrijver
van Gambit, dus het nieuws was deze zaterdag al bekend. Voor
Jeph Loeb en Tim Sale geldt een soortgelijk verhaal. Tijdens
een Batman panel gaf dit duo aan dat ze na Batman: Dark Victory
nog geen plannen hadden, maar een week later lekte het nieuws
uit dat ze voor Marvel aan een Daredevil miniserie gaan werken.
Moraal van het verhaal: vraag altijd door. Het grote nieuws
is er wel, je ziet het alleen niet zo snel.
comic-con
:: middagdrukte
Na drieën stonden geen boeiende
panels meer op het programma, dus de resterende vier uur ging
ik rij na rij de standjes af. Uiterst rechts in de zaal hoorde
ik iemand mijn naam roepen. Ik keek op en zag Richard Starkings
op me af lopen. Richard had ik al eens in 1996 ontmoet en
toen heb ik namens Juniorpress een pakket met lettertypes
van zijn studio Comicraft gekocht. Dit jaar had hij geen eigen
stand, dus we liepen door de gangpaden en raakten aan de praat
over onderwerpen variërend van het nieuwe beleid bij
Image tot zijn ruzie met letteraar Tom Orzechowski, die vindt
dat Richard het letteren heeft vercommercialiseerd. Even verderop
liepen we Scott Lobdell tegen het lijf, die druk telefonerend
langsliep. Ook hij herkende me nog en dat vond ik knap, want
Scott verdient de prijs voor warrigste persoon van deze beurs.
Vier jaar geleden was hij nog een vrolijke grappenmaker, nu
loopt hij rond als een hippie en kraamt hij uitsluitend onzin
uit.
Scott ging na een kort gesprek er
weer vandoor en ook Richard had nog wat afspraken in zijn
agenda, dus ik kon mijn route door de grote zaal weer verder
uitstippelen. Tegenover de stand van DC zag ik in een klein
standje Paul Pope staan. Sinds ik Pauls werk jaren geleden
in een oud nummer van Dark Horse Presents ontdekte, heb ik
zijn carrière redelijk gevolgd en zijn miniseries voor
DC zijn altijd zeer vernieuwend. Tijdens mijn vorige bezoek
hadden we elkaar voor het eerst ontmoet en ook dit jaar maakten
we weer een erg interessant praatje. Zo bleek dat hij onlangs
door Joe Quesada was gevraagd voor Marvel Knights, maar dat
hij dat aanbod heeft afgeslagen. Hij voelt zich lekker bij
zijn uitgeverij Horse Press en bij DC en pas als hij de projecten
heeft gemaakt die hij nu nog in zijn hoofd heeft, wil hij
wel wat voor Marvel doen. Daarmee is Paul één
van de weinigen die een aanbod om voor Marvel Knights te werken,
heeft afgeslagen. Toen ik hem erop wees dat ik zijn graphic
novel Escapo nog niet had, stopte hij mij een exemplaar toe.
Gratis. Weer een voordeel van een bekende naam.
Boven, bij de signeersessies, was
het tegen het eind van de middag zo mogelijk nog drukker dan
beneden. Het voordeel van de opzet van dit gebied Under The
Sails is dat je altijd aan de zijkant naar voren kunt lopen,
zodat je simpel kunt zien wie daar signeren. De reusachtige
mensenmassa bleek in de rij te staan voor een deel van de
cast van Buffy the Vampire Slayer. Naast twee relatief onbekende
actrices was Anthony Stewart Head (ofwel Giles) de grote publiekstrekker.
Hij heeft absoluut een goed gevoel voor humor en ik had graag
een handtekening van hem gehad, maar daarvoor was de rij mij
te lang. Ik hoorde iemand iets zeggen over een wachttijd van
twee uur. Als het nou Sarah Michelle Gellar was... De rij
voor wat tekenaars van Top Cow was korter, vandaar dat ik
krap tien minuten later plots oog in oog stond met Andy Park,
Jonathan Sibal en Clarence Lansang. Andy keek verrast op toen
ik hem vertelde wie ik was en toen ik hem de twee eerste Nederlandse
nummers van zijn serie Tomb Raider liet zien, maakte hij graag
een schets voor me. Naast Andy was Clarence druk met een schets
voor een andere jongen en in de tijd dat Andy bezig was met
mijn schets, had Clarence net een hand getekend. Vind je het
gek dat The Darkness altijd te laat is?
Tegen zevenen sloot de Exhibit Hall
en koos ik in Horton Plaza voor een maaltijd in de vorm van
fish and chips. Om acht uur zou in het Convention Center de
Masquerade beginnen, maar ik wist nog van de vorige keer dat
dit een vrij langdradige show is die na de zoveelste kleuter
verkleed als Batman op je zenuwen gaat werken. Die sloeg ik
dus over en ik koos voor een bezoek aan de bioscoop. Mijn
oog viel op What Lies Beneath, een film met Harrison Ford
en Michelle Pfeiffer. De film was een dag geleden in première
gegaan en de trailer beloofde veel. Bovennatuurlijke horror
is na The Blair Witch Project, The Sixth Sense en Stir of
Echoes weer helemaal in en What Lies Beneath is misschien
wel de angstaanjagendste van het stel. De spanning wordt goed
opgebouwd en de schrikeffecten zijn subliem. De uiteindelijke
clou is minder en de spanning ebt weg, maar dat doet niets
af aan de kwaliteit.
De voorstelling was om tien uur begonnen,
dus na de film en de wandeling terug naar het hotel was het
ver na middernacht. Vijf dagen comicbeurs; ik voelde het aardig
in mijn benen en ik was zo moe dat ik niet eens meer het programma
voor de afsluitende zondag heb bekeken.
comic-con
international - convention center, san diego feeddate:
22.07.00