Eens in de twee jaar is het zover.
Dan is het stadscentrum van Haarlem de plek waar stripminnend
Nederland samenkomt. Waar andere stripbeurzen een paar jaar
terug ineens een klap kregen en van de beurskalender verdwenen,
zijn de Stripdagen in Haarlem al sinds de jaren negentig een
meer dan vaste waarde. Natuurlijk, ook hier heeft de organisatie
moeilijkheden gekend, maar gelukkig worden die achter de schermen
opgelost.
De editie van 2006, gehouden in het
weekend van 3 en 4 juni, stond voor mij helemaal niet in het
kader van strips, comics of wat dan ook. Een kersverse relatie,
prille liefde van nauwelijks een maand oud, dat was waar mijn
hoofd naar stond. Sterker, over enkele dagen zou ik samen
met haar, met mijn lief, afreizen naar het prachtige Venetië.
Vanavond, direct na mijn dagje beurs in Haarlem, zou ik haar
oppikken op Utrecht Centraal, zodat we de dagen voor die vakantie
samen konden doorbrengen. Strips? Eigenlijk bijzaak.
haarlem
:: grote markt
Zo kon het dus gebeuren, dat forumgenoot
Sven mij op zaterdagochtend, de dag dat wij naar de beurs
zouden gaan, half zwevend en zwijmelend aantrof in de stationshal.
Samen doken we in de trein richting Haarlem en omdat de Nederlandse
Spoorwegen geen last hadden van door de zon verbogen rails
of irritante blaadjes op het spoor, kwamen we geheel volgens
de reisplanner aan in wat één van de mooiste
steden van dit land is. Toegegeven, mijn mening is enigszins
gekleurd, want ik kom hier doorgaans alleen voor de beurs.
En dan is het meestal prachtig weer. Wie weet, als het een
keer hard waait en regent, is het misschien hartstikke saai.
Vlakbij de Grote Markt, het epicentrum
van de beurs, doken Sven en ik vlug de plaatselijke McDonald's
in, ook een soort traditie. Terwijl hij zijn bestelling plaatste,
keek ik naar buiten, naar het plein waar vroeger steevast
een tent met de uitgeverijen stond. Dit jaar was de beurs
iets van opzet veranderd: de ruilbeurs was op de Grote Markt,
op het plein in de schaduw van de kerk; de uitgeverijen en
de meeste tekenaars waren verdeeld over allerlei locaties
in de binnenstad. Gelukkig op loopafstand. Met de warme voorjaarszon
aan de hemel begonnen we aan onze verkenningstocht langs de
kraampjes, waar al snel oude bekenden opdoken.
Na zo hier en daar een praatje vond
ik het tijd voor het eerste uitstapje naar een locatie met
een echte uitgeverij. Zeker niets ten nadele van de 'gewone'
kraampjes buiten, maar de tijd dat ik uren in de bakken met
oude comics kon blijven graaien, is wel definitief voorbij.
Het scheelt dat het in Haarlem altijd gezellig is. Wat voor
een deel ook komt door het poffertjeskraampje midden op het
plein en de cafeetjes aan de rand, die hun terrassen vol zien
stromen met stripliefhebbers. Toch lieten we de lekkere poffertjes
nog links liggen en met het plattegrondje in de hand, trokken
we door het centrum. De eerste locatie, waar onder meer uitgeverij
Bee Dee stond, was stikheet.
Een rondje door de hal en een kijkje
bij een paar exposities later stond ik weer buiten en het
lentebriesje was meer dan welkom. Ik was ook zeker niet jaloers
op de standhouders die daar binnen onder de lampen stonden,
zweet op het voorhoofd. Eén van de andere nieuwe locaties
dit jaar was de Philharmonie, een mooi ontworpen gebouw, waar
de bovenste verdieping was ingenomen door enkele uitgeverijen.
Beneden konden we uitblazen op de bankjes. Sven bladerde wat
door zijn aankopen, ik belde mijn lief voor het regelen van
die zo belangrijke laatste details voor onze vakantie. En,
ook niet vergeten, waar we vanavond zouden afspreken.
Tijd voor frisse lucht, tijd voor
een rondje op het plein, jawel, het was tijd voor poffertjes!
Als altijd waren ze bijzonder lekker en knoeigevoelig. Ik
was nog bezig met het uitkloppen van mijn met poedersuiker
besneeuwde shirt toen we verderop zagen, dat een winkeltje
was omgetoverd tot een kleine signeerplek. Daar zag ik een
stapel van het nieuwe werk van Michiel van de Pol, mij een
paar uur geleden aangeraden door Jan Dirk Barreveld, tekenaar
van Eugene. Samen met mijn nieuwe Flo zou dat de gehele buit
van de dag worden. Bij het afrekenen vroeg iemand naast me,
of ik de strip gesigneerd wilde hebben. Tot mijn verrassing
was het Michiel zelf. Natuurlijk zei ik 'ja'!
Zo, pratend op de drempel van het
winkeltje, liep de beurs langzaamaan ten einde. Het viel me
erg op, dat het aantal Amerikaanse undergroundtekenaars kleiner
was dan wat ik op basis van de reputatie van de beurs had
verwacht. Dat nam echter niet weg, dat ik me had vermaakt.
Misschien dat de locaties net wat té verspreid waren,
dat zou dan het enige minpuntje zijn. Ik snap de opzet wel,
maar het geeft een versnipperde indruk en het kan best, dat
veel bezoekers uiteindelijk de helft van de kraampjes niet
hebben gezien. Of kwam die versnipperde indruk door mijn verliefdheid
en de geestelijke afwezigheid die dat soms ten gevolge had?
Kan natuurlijk ook.
Even na vijf uur kuierden Sven en
ik terug naar het station. Een overstap in Amsterdam, daarna
een hapje eten in Utrecht en de beursdag was officieel voorbij.
Zelf moest ik daarna ruim drie kwartier wachten tot mijn lief
op het station aan zou komen, dus die tijd overbrugde ik op
een bank aan de gracht, bladerend in de nieuwe Flo. Over drie
dagen zou ik in Venetië zitten. Wat een onwerkelijke
gedachte. Waarschijnlijk zou deze editie van Haarlem nauwelijks
op me in kunnen werken. En dat verslag voor mijn site? Wanneer
zou ik dáár aan toekomen? Volgend jaar? Over
twee jaar? Ik pakte mijn spullen en liep breed glimlachend
terug naar het station.
stripdagen
haarlem - grote markt, haarlem feeddate:
03.06.06