jla
(dc) Toen vier jaar geleden DC de Justice
League of America voor de zoveelste keer een eigen serie gaf,
zag de toekomst er zonnig uit. Pittige verhalen, goed tekenwerk
en natuurlijk een handjevol van de meest tot de verbeelding
sprekende helden uit het DC Universum. Op het eerste gezicht
een formule voor een prima comic. Helaas bleek al snel dat
de verhalen niet van een constant hoog niveau waren en toen
zelfs slechte verhalen opdoken, ben ik met de serie gestopt.
Niet zo lang geleden werd echter een
wisseling van de wacht aangekondigd. Mark Waid werd als de
nieuwe schrijver aangesteld en Bryan Hitch mocht de tekeningen
voor zijn rekening nemen. Waid is bekend om zijn slim opgezette
verhalen en gevoel voor dialogen, maar de ware publiekstrekker
was natuurlijk Hitch. Als tekenaar van de serie The Authority
had hij definitief bewezen dat hij niet langer in de schaduw
staat van Alan Davis en dat hij met vloeiende, heldere lijnen
indrukwekkende taferelen op de pagina's kan toveren.
In JLA #47 werd het nieuwe duo binnengehaald
en de resultaten mogen er zijn. Het eerste nummer van Waid
en Hitch is verfrissend en neemt allerlei ouderwetse sprookjes
als uitgangspunt. Op zeer subtiele wijze worden de losse eindjes
van de vorige nummers in de nieuwe verhaallijn verwerkt, de
dynamiek tussen de hoofdpersonages wordt intelligent aangepakt
en zelfs de humor ontbreekt niet. De tekeningen van Hitch
vormen een goed en logisch sluitstuk op Waids verhalen, met
herkenbare personages, duidelijke lay-outs en de voor Hitch
zo kenmerkende, levensgrote spreads.
In de special JLA: Heaven's Ladder
hebben Waid en Hitch al aangetoond dat ze hun hand niet omdraaien
voor verhalen van intergalactische proporties. In hun eerste
verhaallijn voor JLA pakken ze het kleinschaliger aan en vooralsnog
werkt die aanpak uitstekend. Helaas heeft Waid al aangekondigd
dat hij na ongeveer een jaar met de serie zal stoppen, maar
als de trend van JLA #47 wordt doorgezet, valt voorlopig veel
te genieten. Zo moet een comic over een superheldenteam eruit
zien!
sam
and twitch (image) Als je er even bij stilstaat,
is het pas kort geleden dat schrijver Brian Michael Bendis
bij het grote publiek doorbrak. Na die grote doorbraak is
hij één van de meest gevraagde schrijvers in
de comicwereld geworden en neemt hij links en rechts allerlei
interessante projecten aan. Sam and Twitch, de Image serie
waarmee hij inmiddels meer dan een jaar geleden doorbrak,
blijft één van zijn boeiendste series, omdat
dit het type serie is waarin hij uitblinkt.
Detectiveverhalen zijn Bendis' specialiteit.
Rauwe verhalen over alledaagse mensen, met wellicht een vleugje
mystiek of zo nu en dan een bovenmenselijk personage. In Sam
and Twitch heeft hij meer dan genoeg ruimte voor dat soort
vertellingen, maar na een voorspoedig begin viel de ontknoping
van de eerste verhaallijn ietsje tegen. Toen de tweede grote
verhaallijn daarna als geheel ook teleurstelde, sloeg de twijfel
toe. Gelukkig is onlangs een nieuw verhaal van ouderwets goede
kwaliteit gestart, waarin ijzersterke dialogen de plot kunnen
dragen en het tekenwerk weer goed is.
In dit verhaal, dat begon in Sam and
Twitch #15, duiken agenten Sam Burke en Twitch Williams in
de wereld der premiejagers. Ze openen de jacht op de mysterieuze
Bilal en krijgen daarbij hulp van Jinx Alameda, een personage
uit Bendis' oude serie Jinx. De twee tot nu toe verschenen
hoofdstukken van dit verhaal bevatten vrij weinig plot, maar
het tempo en de interactie tussen de personages maakt het
wel tot veruit het overtuigendste vervolgverhaal uit de serie.
Als altijd is het bij Bendis afwachten of de conclusie niet
uitdraait op een anticlimax, maar daar ziet het nog niet naar
uit.
Gezien de opleving in de kwaliteit
van de serie is het spijtig dat Bendis kort geleden heeft
aangekondigd dat hij stopt met schrijven voor Todd McFarlane
Productions. Nu ligt Bendis altijd voor op schema en hebben
we nog enkele delen te gaan, maar het einde nadert en ik vrees
dat met Bendis veel lezers zullen vertrekken. Want Sam and
Twitch is een Bendis comic. Het massale vertrek van zijn fans
kan de serie zomaar de kop kosten.
comics
:: out
harley
quinn (dc) Halverwege vorig jaar verscheen
bij DC een Harley Quinn special die goed werd ontvangen. Minder
dan een jaar na die comic kreeg dit personage uit de Batman
cartoon haar eigen serie, gemaakt door schrijver Karl Kesel
en tekenaar Terry Dodson. Dit duo heeft genoeg ervaring en
alles wees erop dat Harley Quinn een vrolijke en vooral afwisselende
serie zou gaan worden. Twee maanden na de lancering valt dat
tegen. De verwachtingen worden niet waargemaakt.
Aan het uitgangspunt heeft het niet
gelegen. Harley Quinn is als clowneske rechterhand van de
Joker een leuk hoofdpersonage, waarbij de interactie tussen
de crimineel en zijn op hem verliefde hulpje voor genoeg humor
kan zorgen. Maar in plaats van deze interactie centraal te
stellen, heeft Kesel een fout gemaakt. Al in het eerste deel
wordt Harley door de Joker verraden en ziet ze in dat ze verder
op eigen benen moet staan. Toegegeven, op lange termijn had
dit sowieso moeten gebeuren, maar in het eerste nummer? Harley
wordt in het diepe gegooid terwijl ze daar nog niet klaar
voor is.
Door het vertrek van de Joker mist
de serie een helder concept. De komende paar nummers zal Harley
waarschijnlijk in aanraking komen met willekeurige schurken
en zal ze op haar eigen, vaak vreemde manier gebruik en misbruik
van de situatie maken. Grappig voor de afwisseling, maar niet
maand in en maand uit, zeker niet omdat Kesels manier van
vertellen in bepaalde opzichten vrij storend is: veel uitleg
en veel clichématige dialogen die alles tot in detail
herkauwen. Dodsons vloeiende tekenwerk is bovendien niet honderd
procent geschikt voor een serie als deze. Het blijft twijfelen
tussen cartoonesk en realistisch.
Harley Quinn had een bijzonder leuke
serie kunnen worden, maar nu de basis al na één
enkel nummer onder het verhaal vandaan is getrokken, zal het
me niets verbazen als de comic binnen twee jaar wordt stopgezet.
Zonder de Joker als katalysator is Harley Quinn namelijk een
serie van hetzelfde kaliber als Vext en Major Bummer. Grappig,
maar absoluut niet levensvatbaar. Kesel en Dodson mogen dan
ervaring hebben, maar ik weet niet of ze zo'n grote fout aan
het begin van een serie nog kunnen herstellen.
ghost
/ batgirl (dark horse) Normaal gesproken,
stop ik nooit halverwege een miniserie. Bij miniseries van
twaalf delen of meer wil ik nog wel eens een uitzondering
maken als het verhaal of de tekeningen me echt tegenvallen,
maar bij vierdelige miniseries maak ik die vier maanden gewoon
vol. Het is uitzonderlijk als ik zo'n miniserie halverwege
al schrap. Ghost / Batgirl is zo'n voorbeeld, want reeds na
twee van de vier nummers houd ik het voor gezien en heb ik
deze teleurstellende serie laten vallen.
Waarom? Halverwege de jaren negentig
was de serie Ghost één van Dark Horse's eerste
pogingen tot het neerzetten van een goede superheldencomic
en vooral het eerste jaar was zonder meer interessant. Daar
komt bij dat de DC comic Batgirl binnen een jaar is uitgegroeid
tot een onvervalste kraker, met boeiende personages en slimme
verhalen. Zet die twee personages bij elkaar en het ligt in
de lijn der verwachtingen dat een leuke crossover van de persen
rolt. Een serie waar je echt naar uitkijkt. De realiteit is
echter anders, want halverwege de miniserie zijn de zwakke
punten van het verhaal haarfijn blootgelegd.
Schrijver Mike Kennedy en tekenaar
Ryan Benjamin leveren geen slecht werk af, laat dat duidelijk
zijn. Het tekenwerk is dynamisch en straalt veel vitaliteit
uit en het verhaal wordt op een beetje fragmentarische en
dus uitdagende manier verteld. Niet alle nodige informatie
wordt in kleine, hapklare brokjes opgediend en dat is uitstekend.
Toch is na twee nummers duidelijk dat de miniserie te veel
over Ghost gaat en als zodanig niet kan overtuigen. Batgirl
en Barbara Gordon spelen goede rollen, maar de plot komt niet
op gang en wordt vertraagd door de introductie van irrelevante
subplots.
Puur objectief gezien is Ghost / Batgirl
een goede comic. Technisch mankeert weinig aan tekst en tekeningen,
maar als een verhaal niet kan boeien, houdt het op. Misschien
had de miniserie beter door het vaste team achter de comic
Batgirl gemaakt kunnen worden, want de opzet en de uitgangspunten
zijn wel degelijk leuk. Het schort alleen erg aan de uitwerking.