Na het onderdrukken van mijn gaapreflex
blijkt dat Dark Horse mij ook deze maand niets kan bieden.
Hoewel de nieuwe miniserie Pubo weliswaar aardig klinkt, lijkt
het me niet helemaal mijn smaak. Scott Lobdell en Fabian Nicieza
gaan intussen terug in de tijd met Buffy, the Vampire Slayer.
Zit iemand daar op te wachten, dan? Verder erg veel manga
en Star Wars. Dat wordt dus doorbladeren.
DC zet de trend door: de dure graphic
novels. Deze keer is het de beurt aan de hardcover JLA / JSA
door David Goyer en Geoff Johns, met tekenwerk van Carlos
Pacheco en Jesus Merino. Ik ben waarschijnlijk niet de enige
die zich door de coverprijs van bijna vijfentwintig dollar
laat afschrikken. Wat wil de uitgeverij eigenlijk met dit
soort projecten die de doorsnee fan te duur vindt? Superman
en Batman hebben voor de verandering weer een project lopen.
Bij Superman is dat de miniserie Day of Doom, waarin Dan Jurgens
terugblikt op de dag dat Superman ogenschijnlijk door Doomsday
werd vermoord, terwijl in de Batman titels de crossover 'Family'
van start gaat. Overdaad schaadt, dames en heren! Mek van
Warren Ellis en Steve Rolston komt echter zonder blikken of
blozen op mijn lijstje.
Altijd goed voor een lachje: de sectie
van Image. Surfend op de populariteit van cartoons uit de
jaren tachtig wordt begonnen aan de serie Masters of the Universe.
Wanneer snapt men dat niet elke cartoon van die tijd meteen
een comic waard is? Studio Top Cow rommelt verder met de crossover
'Endgame' en de special Evo door Marc Silvestri. En dan ook
nog een herstart voor The Darkness en een lokkertje voor de
al vele malen opnieuw aangekondigde Tomb Raider special door
Joe Jusko? Dit gaat wel heel nadrukkelijk de kant van leedvermaak
op.
Marvel gaat verder met de onoverzichtelijke
pagina's vol cover artwork. Erger, sinds deze maand worden
die plaatjes ontsierd door schreeuwerige teksten als 'stand-alone
issue!' Ja, ga vooral zo door, want op deze manier heb ik
na verloop van tijd geen idee meer naar welke comic ik nu
aan het kijken ben, laat staan wat ik wil bestellen. De miniserie
Ultimate Daredevil & Elektra is een teken aan de wand.
Alles met 'Ultimate' op de cover verkoopt, dus de kans is
groot dat binnenkort meer van dit soort overbodige miniseries
volgen. Tussen alle leuke en minder leuke titels valt Eden's
Trail op. Marvel breidt uit op het gebied van manga comics
en drukt de serie meteen maar op het gekantelde Marvelscope
formaat. Toe maar. Chuck Austen als schrijver? Zoek dekking!
De independent uitgeverijen houden
zich koest. Het is een goed teken dat kleine titels als Private
Beach bij Amaze Ink en Shades of Blue bij Amp Comics zich
staande houden, want na het faillissement van Chaos! Comics
zal menig self-publisher trillend achter de computer zitten.
Aan de andere kant, als dit betekent dat we op termijn verlost
zijn van de abjecte softporno comics, is dat geen reden tot
klagen. Bij CrossGen klinkt het startschot voor The Red Star,
een voormalige Image serie. Al spaar ik The Red Star niet,
het is een uitstekend initiatief. Oni biedt de eerste Queen
& Country miniserie genaamd Declassified. Te veel van
het goede?
Het blijft een stilte voor de storm.
Weinig leuks, veel nieuwe rommel en met name veel ergernissen.
Gelukkig wordt mijn lijstje zo wel lekker uitgedund.
comics
:: in
y: the
last man (dc) Tekenaar Pia Guerra zei me niets.
Schrijver Brian K. Vaughan zei me meer, maar zijn werk heeft
me in het verleden niet bijzonder kunnen bekoren. De enige
reden dat ik hun Y: The Last Man van de planken in de stripwinkel
heb gepakt, is het uitgangspunt van de serie. Hoofdpersonage
Yorick Brown is na een grote, wereldwijde catastrofe blijkbaar
de enige man op Aarde. Het staat buiten discussie dat dit
concept enkele valkuilen kent, maar vooralsnog overheerst
het optimisme.
Met slechts twee nummers achter de
rug is duidelijk dat Vaughan kiest voor een brede aanpak.
Het gaat naast Yorick ook om zijn moeder, zijn vriendin en
nog een handjevol andere personages die allen ongeveer evenveel
aandacht krijgen. De plot behandelt de gevolgen van de catastrofe
daarnaast zowel op het niveau van het individu als het nationale
niveau. Een gedurfde strategie, daar op deze manier allerlei
politieke en sociale vraagstukken aan de orde kunnen komen.
Zoals hierboven aangegeven, liggen
enkele nadelen besloten in het concept van de reeks. Overdreven
feminisme ligt op de loer, waarbij de clichés voor
het oprapen liggen. Waar in het eerste nummer hier bijna sprake
van was, is dat nu minder en dat komt goed uit. Bovendien
sluit het tekenwerk prima op het verhaal aan. Guerra's stijl
houdt het midden tussen redelijk realistisch en cartoonesk;
niet echt de stijl voor een apocalyptische comic. Dat het
toch niet verkeerd aanvoelt, is een compliment.
Y: The Last Man is eigenlijk een verrassing.
Ik had de serie in eerste instantie niet besteld! Tot nu toe
heeft de eerste verhaallijn mijn interesse zodanig gewekt,
dat ik de belevenissen van Yorick zonder meer een tijdje blijf
volgen.
comics
:: out
crux
(crossgen) De serie begon heel listig. Crux
behoorde tot een tweede lichting nieuwe series van de jonge
uitgeverij CrossGen en kreeg niet zo veel aandacht als het
eerste kwartet titels. Desondanks spraken de namen van de
makers me erg aan: met Mark Waid als schrijver en Steve Epting
als tekenaar waren twee oude rotten in dienst genomen en aangezien
ik werk van beide altijd heb gewaardeerd, besloot ik dat deze
serie een kans moest krijgen. Dat viel niet tegen.
Sterker, het beviel. Een groepje bewoners
van Atlantis belandt door een gril van het lot in de verre
toekomst en middels een vrij laag tempo en boeiende personages
werd een aantrekkelijk verhaal verteld. Het krachtige tekenwerk
van Epting onderstreepte dat. Helaas heeft Waid na het eerste
jaar afscheid genomen. Zijn vervanger is Chuck Dixon, een
schrijver die weliswaar al heeft bewezen dat hij kan omgaan
met karaktergedreven verhalen, maar die beter uit de voeten
kan met snelle actie.
Enkele maanden na Dixons eerste nummer
is kristalhelder geworden dat het accent daadwerkelijk is
verschoven. Het web van persoonlijke ontwikkelingen ontrafelt
snel. De Negation, de vijanden van hoofdpersonage Capricia
en haar handjevol lotgenoten, komt meer op de voorgrond en
de verhalen worden nu zelfs voorspelbaar. Ook het script lijdt
eronder. Veel van de finesse van Waids dialogen is bij Dixon
niet meer terug te vinden. Een onhoudbare situatie.
Zeker, Epting is en blijft een goed
tekenaar. Hij heeft een bijna ouderwetse maar zeker niet minder
dynamische stijl die altijd goed uitpakt. Ik wil echter meer
dan mooi tekenwerk en met wat Dixon momenteel voorschotelt,
kan ik niet langer genoegen nemen.