Aan de aankondigingen die Dark Horse
doet voor de maand mei, valt op dat de covers van de omnibus
daar een soort uniforme lay-out hebben gekregen. Als ik me
niet vergis, begon het ooit bij Star Wars en het ontwerp wordt
nu doorgezet bij de nieuwste bundels van Aliens en van Buffy.
Opvallend weinig nieuws, trouwens. Eigenlijk blijft het beperkt
tot de graphic novel Robots and Donuts en de geïllustreerde
roman The Dirty Pair.
DC is met Batman toe aan het nummer
666 en ik kan geen enkele schrijver bedenken die beter met
de implicaties van dat getal kan omgaan dan Grant Morrison.
Het telkens opnieuw aankondigen en uitstellen van All Star
Batman kan trouwens niet goed zijn voor het enthousiasme onder
de lezers. Groot nieuws is er zeker, ditmaal in de vorm van
Countdown, de buitenechtelijke dochterserie van 52 en World
War Three, onder supervisie van Paul Dini. Ja, het is heel
knap als DC twee jaar lang een wekelijkse serie volhoudt,
maar de makers spreken nu toch net minder tot de verbeelding
dan bij 52. WildStorm lanceert het op de gelijknamige televisieserie
gebaseerde Supernatural, David Lapham verkiest de graphic
novel Silverfish boven zijn eigen Stray Bullets en Crossing
Midnight is toe aan de eerste bundel.
Image geeft het startschot voor Spawn
Godslayer, de eerste nieuwe serie over Spawn sinds The Undead.
Jammer dat het met de tekenaar Philip Tan precies het slechtste
aspect van de reguliere Spawn overneemt. Intussen begint Jim
Valentino met Drawing From Life aan een nieuwe autobiocomic,
start een handjevol nieuwe miniseries dat zich nauwelijks
onderscheidt en mogen de fans uitkijken naar de Tellos Colossal
hardcover. Mooie cover.
Marvel leeft zich uit met meer specials
onder de titel Civil War: Fallen Son. Zeer commercieel maar
vanwege de grote namen die eraan zijn verbonden, waaronder
John Romita Jr en John Cassaday, ben ik ook erg nieuwsgierig.
Nu met Dark Tower een heel ander genre is aangeboord, wordt
daar meteen op ingesprongen met Marvel Illustrated. Dat laat
ik echter links liggen, want mijn aandacht gaat uit naar de
terugkeer van de Hulk in het Marvel universum. Een special
door Peter David en de terugkeer van Gary Frank als tekenaar
van de maandelijkse reeks, dat kan ik niet laten liggen. Marvel
Zombies: Dead Days is een lekkere prequel van Robert Kirkman
en Sean Phillips en kan iemand mij het nut uitleggen van de
black & white variants van, deze maand, Wolverine?
De independents vallen over elkaar
heen met nieuw materiaal. Het laatste deel van Terry Moore's
Strangers in Paradise is echter een moment waarbij uitvoerig
stil moet worden gestaan; het eerbetoon aan de eerste cover
is prachtig en deze keer heb ik geen enkel bezwaar tegen drie
variants. Dave Sim bundelt een nieuwe dosis brieven, AiT brengt
de boeiende graphic novel Homeless Channel van maker Matt
Silady, bij Dynamite gaat Painkiller Jane nu eindelijk echt
in première en Drawn & Quarterly introduceert Israëlisch
talent met de hardcover Exit Wounds. Bij IDW beginnen Alan
C. Martin en Ashley Wood aan de herstart van Tank Girl, dat
kan ook best leuk worden.
comics
:: in
civil
war (marvel) Met het laatste nummer net op
de planken is het wel aan de late kant voor een portie lof
over Marvels nieuwste crossover. Onterecht is het echter zeker
niet, want met deze miniserie heeft Marvel bewezen, dat het
concept crossover niet is blijven hangen in de definitie die
halverwege de jaren tachtig werd gehanteerd.
Toen was de centrale miniserie de
kapstok en mochten de betrokken series hun hoed daaraan ophangen.
De grootste gebeurtenissen vonden plaats in de miniserie,
de maandelijkse series moesten maar kijken hoe ze daarmee
zouden omgaan. Civil War deed het andersom, Civil War was
een verzamelplaats voor de belangrijke wendingen uit de maandelijkse
series, het raamwerk waarbinnen alles gebeurde. In feite vormden
de maandelijkse titels de crossover, niet de crossover zelf.
Dat is gedurfd, maar bij een verhaal dat draait om nationale
wetgeving in plaats van alweer een schurk die de wereld wil
veroveren, past het prima. Het geeft ruimte voor de nodige
diepgang.
Schrijver Mark Millar heeft bewezen
dat hij de koning is van de widescreen actiecomic. Zijn dialogen,
zijn vloeiende tempo, het was wat vandaag de dag verwacht
mag worden van een spraakmakende, groots aangekondigde comic.
En Steve McNiven heeft met zijn vloeiende tekenstijl definitief
een plekje veroverd in het rijtje grote namen.
comics
:: out
astro
city: the dark age (dc) Het lijkt alweer zo
lang geleden dat het eerste deel verscheen van Astro City:
The Dark Age. Dat is natuurlijk een gevolg van de manier waarop
de miniserie is opgezet. In plaats van twaalf delen met veel
vertraging koos maker Kurt Busiek voor drie miniseries van
vier delen, elk met een tussenliggende, ingeplande pauze.
Jaren terug was het concept van Astro
City al net zo briljant als eenvoudig: bekijk het bestaan
van superhelden door het oog van de man in de straat. De miniserie
Marvels maakte die insteek tot een enorm succes en Busiek
kon als geen ander inspelen op precies die kwaliteiten die
vooral de wat oudere lezers aanspraken. Het is geen verrassing,
dat The Dark Age hetzelfde uitgangspunt gebruikt voor de vertelling
over de donkere jaren zeventig. Maar halverwege het epos slaat
de routine toe. Met twee hoofdpersonages die de clichés
niet willen ontstijgen is hun verhaal namelijk beduidend minder
interessant dan het verhaal over de superhelden. En dat is
niet de bedoeling.
Astro City: The Dark Age heeft intrigerende
momenten, lichtpuntjes die doen denken aan het hoogtepunt
van de serie. Maar voor het overige is het te veel formulewerk
geworden. Telkens die tekstkaders die het contrast willen
vinden tussen gebeurtenissen en gedachten, dat werkt alleen
als het verhaal inhoud heeft. Dat is nu te weinig het geval.