Oktober is de maand waarin Dark Horse
Comics vol trots verkondigt, dat de one-shot Hellboy: In the
Chapel of Moloch de eerste keer sinds 2005 is, dat Mike Mignola
weer het tekenwerk doet voor een volle comic van zijn duivelse
creatie. Het glas is duidelijk halfvol, want aan de andere
kant, waarom heeft het zo verdraaide lang geduurd? Matt en
Shawn Fillbach komen met Roadkill, wat toch wel klinkt als
een variatie op het populaire zombiegenre.
In diezelfde maand werkt DC Comics
toe naar de finale van de crossover Final Crisis. Dat betekent
niet, dat het gedaan is met alle spin-offs, want daarvan duiken
ook nu weer drie nieuwe specials op. Met schrijvers als Grant
Morrison en Greg Rucka doen ze dat overigens prima. De zesdelige
miniserie Superman and Batman versus Vampires and Werewolves
biedt nieuw tekenwerk van Tom Mandrake, de Titans blijven
opvallend veel verschillende reeksen bevolken en zowel de
comics over Superman als Batman bevinden zich in een tijd
van veel veranderingen. WildStorm geeft het startschot voor
Top 10 Season Two, nu zonder Alan Moore, terwijl van Kill
Your Boyfriend, dertien jaar oud werk van Grant Morrison,
eindelijk een herdruk wordt uitgebracht.
Feest bij Image Comics. Niet alleen
pakt Robert Kirkman uit met het vieren van vijf jaar The Walking
Dead, ook Todd McFarlane heeft reden voor een feestje nu Whilce
Portacio de tekeningen voor Spawn overneemt. Voor de rest
weinig nieuwe series of specials. De meeste aandacht wordt
getrokken door hoe de nieuwe The Darkness hier wordt aangekondigd,
namelijk als The Darkness #9/73. Typefout of wordt het soms
een extreme miniserie?
In het middelpunt van de belangstelling
bij Marvel Comics? Dat moet Captain America: White zijn, de
zesdelige miniserie die na het nulnummer nu echt van start
gaat. De vraag blijft of makers Jeph Loeb en Tim Sale niet
een beetje klaar zijn met het herhalen van hun kunstje. Bij
het Ultimate universum valt op, dat met Captain America en
de Hulk twee personages een Annual krijgen die (nog) geen
eigen maandelijkse reeks hebben. Marvel Zombies keert terug
voor een derde miniserie, maar nu zonder Robert Kirkman en
Sean Phillips en dus minder interessant. Prettig dat de crossover
Secret Invasion deze maand geen nieuwe spin-offs voortbrengt;
de crossovers rondom de X-Men zijn al meer dan commercieel
genoeg. Het nieuwe nummer van Criminal is gelukkig goed nieuws,
een beetje kwaliteit op zijn tijd.
De independents vieren ook een klein
feestje, althans, bij uitgeverij Antarctic Press, want daar
is Fred Perry toe aan zijn honderdste nummer van de serie
Gold Digger. Avatar Press blijft het thuishonk voor overgebleven
concepten van schrijvers als Warren Ellis en Garth Ennis,
maar een heel stuk boeiender lijkt graphic novel Almighty,
bij het onbekende Blackhalo Productions. Checker Book blijft
komen met bundels van oude comics van CrossGen, Rick Remender
begint bij Devil's Due aan de serie The Corps en bij Oni Press
oogt Labor Days als een graphic novel die wel de moeite waard
kan zijn. Bij Top Shelf, tot slot, Sulk Volume 1 als reeks
nieuwe minicomics van Jeffrey Brown.
comics
:: in
young
liars (dc) Misschien gebeurt het soms wat
ongemerkt, maar schrijver en tekenaar David Lapham gaat al
flink wat jaren mee. Zijn independent werk, met name Stray
Bullets, stond zonder uitzondering garant voor hoge kwaliteit,
maar een financiële vetpot was het niet. Zijn komst naar
DC was dus eigenlijk geen verrassing.
Zijn Young Liars is, voor kenners
van zijn werk, eerlijk gezegd ook geen grote verrassing. Lapham
houdt van spelen met de tijdlijnen, hij heeft een voorliefde
voor verziekte ideeën over wat liefde precies inhoudt
en hij voert al te graag personages op met op hun ziel meer
deuken dan een golfbal. Zijn thematiek voor deze titel bij
Vertigo sluit daarop aan. Hoofdpersonage Danny Noonan is een
geestelijk labiele jongeman die als een blok valt voor Sadie
Dawkins, een meisje dat door een ongeluk minder gevoelig is
voor menselijke emoties. Zo is Sadie een wandelende cartoon
geworden en de ideale spil voor verhalen over ontspoorde jeugd
met twijfelachtige normen en waarden. En het werkt.
Young Liars is een frisse wind door
het landschap van Vertigo. De beperkte doelgroep maakt de
serie wel kwetsbaar, vandaar dat ik ervan geniet zolang het
kan. Lapham is, net als Paul Pope, een maker uit de underground
die voor het grote geld kan werken, zonder dat hij dan zijn
centrale ideeën en thema's verloochent.
comics
:: out
checkmate
(dc) Al is het dan niet zijn eigen creatie,
de serie Checkmate was twee jaar lang toch bij uitstek het
speeltje van de schrijver Greg Rucka. Het was bij gebrek aan
een regelmatige aanvoer van zijn Queen & Country dé
plek waar hij zich kon uitleven op het zo complexe en schimmige
wereldje van spionage en contraspionage.
Na vijfentwintig nummers, waarin de
geheime organisatie Checkmate uiterst zorgvuldig werd opgebouwd,
vond Rucka dat zijn verhalen waren verteld. Hij eindigde op
een bevredigend hoogtepunt, een hoogtepunt dat misschien ook
wel een mooi slot van de hele serie was geweest. DC besliste
echter anders en stelde Bruce Jones aan als opvolger. Nu is
Jones geen slechte schrijver, maar binnen één
nummer laat hij overduidelijk zien, waarom hij niet de juiste
keuze is geweest. Onder zijn leiding verandert Checkmate in
een actiecomic. De subtiliteiten binnen de organisatie van
Checkmate zijn niet zichtbaar, de manoeuvres achter de schermen
zijn verdwenen en het voelt verkeerd.
Doorgaans geef ik nieuwe makers en
een nieuwe richting een paar maanden de kans. Bij Checkmate
niet. Omdat de serie zozeer het speeltje van Rucka was. Zonder
zijn overkoepelende visie, zonder zijn gevoel voor protocol
in de wereld der geheime diensten, verzandt Checkmate razendsnel
in een comic die beter stopgezet had kunnen worden.