Ik weet het, ik weet het. Je hebt
echt heel lang niets van me gehoord. Wel een maand of drie,
vrees ik. Natuurlijk had ik je best eens kunnen bellen of
je desnoods een sms'je kunnen sturen, maar je weet uit ervaring
hoe het gaat als je helemaal in je eentje een website moet
runnen. Zo'n site kun je niet als een suïcidale polsensnijder
laten doodbloeden. Alles moet bruisen, swingen, dampen en
stampen. Daarvoor heb je nieuwe content nodig en die krijg
je niet als je dagenlang vanuit je bed op de Nintendo aan
het spelen bent.
Wees echter niet ongerust, want ik
heb al die tijd bijna elke week wel een keer aan je gedacht.
Met gemengde gevoelens, zoals je weet. In San Diego heb je
me vorig jaar in licht aangeschoten toestand verklapt, dat
je het best kunt begrijpen dat jij met je teksten mij als
vertaler soms tot wanhoop drijft en vorige maand was het inderdaad
weer goed raak. Ik mocht namelijk aan je afscheidscadeautje
aan Top Cow werken. Je weet wel, die miniserie die je dezelfde
naam hebt meegegeven als die drie zingende meisjes.
Toen ik je werk voor het eerst moest
vertalen, was ik onder de indruk. Je verleidelijke taalgebruik
charmeerde me tot ongekende hoogten en toen bleek dat je ook
nog een gezellige meid was met wie ik urenlang kon kletsen,
kon het niet meer stuk. Het is misgegaan toen je de sherry
ontdekte. Zeker, onze gesprekken werden leuk, maar de verhalen
die je toen voor Top Cow schreef, sloegen nergens op. Zelden
heb ik zo veel werk gehad aan het herschrijven van een comic.
Je vertrek was daarom geen verrassing, maar die driedelige
miniserie als erfenis had niet gehoeven. Gek werd ik ervan.
Het nummer van mijn therapeute ligt nog altijd naast de computer.
Gelukkig heb ik haar nooit hoeven bellen, maar veel scheelde
het niet.
Best wel humor dat je in je laatste
werk alle subplots die je ooit als schrijfster van je reguliere
serie hebt bedacht in één keer van tafel veegt.
Je opvolger Paul schreef me onlangs een lange fax over de
slapeloze nachten die hem dat heeft bezorgd. Om dat soort
dingen kan ik lachen. Dat is namelijk precies de Christina
zoals ik je ken. Lekker rebels, een beetje ijdel en totaal
geen ontzag voor anderen. Nu je opeens geen comics meer schrijft,
ga je ongetwijfeld elke avond de heftigste tenten langs en
breng je met een knipoog de hoofden van al die simpele Californische
surfbroekies op hol. Want ook zo ken ik je. =)
Er is natuurlijk geen mooiere dag
dan vandaag om je voor het eerst in drie maanden te mailen.
Valentijnsdag. Ik werd vanochtend vroeg wakker, dacht aan
jou en beloofde mezelf dat ik nu eindelijk eens een teken
van leven zou geven. Bel je me morgenavond? Dan kunnen we
bijpraten. Gewoon, net als vroeger. Misschien slaat die vonk
dan opnieuw over.