Sommige nieuwsfeitjes van tegenwoordig
zijn te dom voor woorden. Het zijn korte items waarover ik
tijdens mijn omzwervingen op internet steevast mijn elektronische
nek breek. Nietszeggende pulp over comics die me echt geen
fuck interesseren, schrijvers die ik niet wil kennen en tekenaars
die worden overtroffen door ieder willekeurig Foster Parents
kindje met minstens drie geestelijke en lichamelijke afwijkingen.
Drijfhout van de comicwereld. Daar wind ik me over op, ja.
Zo las ik dat Marvel oktober omdoopt
tot 'Clare-month' en dat viert met een zesdelige Kitty Pryde
miniserie. Allereerst mag de marketingnul die de naam 'Clare-month'
heeft verzonnen onmiddellijk uit het raam worden geschopt.
Chris heeft al last van een chronische spraakwaterval, dus
dan ga je hem zeker niet motiveren. Daarnaast moest ik aan
de zuurstof toen ik las welke talenten deze miniserie tekenen.
Het zijn Juan Bobillo en Marcelo Sosa, met covers van Celia
Calle. Wie zijn dat? Zijn ze door Chris' grote vriend Salvador
uit de sloppenwijken van Valencia gesleurd en mogen ze nu
voor een appel en een rotte ei hun creatief orgasme bereiken
op een B-project van een oude, uitgerangeerde schrijver? Lazer
nou toch op!
Nee, de berichtgeving over Chris is
een daad van wanhoop. Marketing als Viagra voor een schrijver
die vroeger helemaal het mannetje was, maar nu niets dan uitgekauwde
bagger aflevert. Jij zit daarentegen in de bloei van je leven.
Bij jou gaat het om iets. Wat jij doet, heeft nieuwswaarde.
Bij jou hoeft niemand bang te zijn dat het een gimmick is,
want alles is integer en recht uit een sociaal betrokken hart.
Toen ik las dat je een nieuw personage in New X-Men gaat introduceren,
schoot ik bijna vol. Het nieuwe personage is namelijk niet
alleen mutant, maar tevens moslim en afkomstig uit Afghanistan.
In het Amerika van het Marvel Universum ben je dan dus drie
keer genaaid. Maar jij doet het! Jij durft het. Als ik de
cover goed bekijk, is het nog een vrouwelijk personage, ook.
Dat kan niet meer stuk.
Na de verschrikkelijke gebeurtenissen
van 11 september is het als schrijver natuurlijk makkelijk
scoren met Afghaanse schurken, fanatieke moslimstrijders en
zelfmoordcommando's die alle kapitalistische christenhonden
in het veel te rijke Amerika een kopje kleiner willen maken.
Dat jij dat niet doet, is een pluim waard. Maar je gaat zelfs
een stap verder. Met een Afghaans personage leg jij een onzelfzuchtige
tolerantie aan de dag waar velen van kunnen leren. Middels
dit personage kun je bovendien alle politieke en culturele
problemen in dat land aan de kaak stellen. Van zo'n mooi sociaal
engagement krijg ik een brok in mijn keel.
Bij Chris zou dit een nieuw staaltje
p.r. zijn geweest, bij jou is het oprechte betrokkenheid bij
de misstanden in deze oneerlijke wereld. Wat is het toch een
bevredigende gedachte dat we nog schrijvers hebben die niet
uit elke nationale ramp een ordinair slaatje willen slaan.
De Afghanen zullen je dankbaar zijn.