Aan het eind van de middag heb ik
op televisie gezien hoe Amerikaanse en Britse troepen in Bagdad
een standbeeld van Saddam Hussein omver trokken. Jammer dat
op dat moment geen persconferentie van minister van Informatie
Al-Sahaf bezig was, want ik had graag willen meemaken hoe
hij vol vuur had volgehouden dat hij geen Amerikaan heeft
gezien terwijl je op de achtergrond de bataljons door de straten
hoort marcheren. Wat heeft die man een humor! Eerlijk gezegd,
vind ik hem grappiger dan je redactrice Renae.
Of eigenlijk moet ik zeggen, je voormalig
redactrice, want je bent nu eindelijk ontsnapt uit de stinkende
stal bij Top Cow. Waarschijnlijk is dit het beste wat je de
afgelopen jaren is overkomen. Geen gezeur over waar je pagina's
blijven of ruzie met een wandelende hormonenkermis van amper
zeventien die denkt dat hij heel wat is omdat hij wel twee
nummers per jaar kan tekenen; gewoon lekker voor jezelf aan
de slag. Heerlijk eigen baas spelen. Het mooiste is, dat je
schrijvers kunt inhuren en die vervolgens kunt laten doen
wat jij wilt. Dus geen oude schoolvriendjes meer, nee, professionele
schrijvers die weten hoe je een goed plot in elkaar zet.
Het is het soort kennis en daadkracht
waar wij hier in Nederland wel wat van kunnen gebruiken. Inderdaad,
we zitten nog steeds zonder regering. Effectief gezien bijna
een jaar! Straks is de strijd in Irak eerder voorbij dan de
formatie. Bos en Balkenende hebben een dusdanig grote ruzie
over een paar miezerige tienden van procentpunten, dat ik
me serieus afvraag wanneer de Europese Unie ons land bestempelt
als opstandige provincie. Zouden ze de Verenigde Staten om
hulp vragen? Zou het tegen die tijd nieuwe regime in Irak
dan wel politieke maar geen militaire steun toezeggen? En
zouden we enkele weken later op CNN kunnen zien hoe een standbeeld
van Pim Fortuyn omver wordt getrokken?
Jou hoef ik natuurlijk niets over
amateurisme te vertellen. Daar weet je alles van. Alles bij
elkaar heb je ongeveer acht jaar bij Top Cow gewerkt en als
het ergens een varkensstal van onkunde en desinteresse is,
dan is het daar. Eerst werd je binnengehaald als de kip met
de gouden eieren, maar toen je eenmaal aan Fathom was begonnen,
had men het in de wandelgangen al snel over 'die sukkel die
zijn deadlines nooit haalt omdat hij de hele dag voor de PlayStation
hangt.' En was je toevallig ooit op kantoor, dan vond iedereen
het onsmakelijk dat jij je kunstheup bij Marc Silvestri op
het bureau in de was zette. Sommige mensen hebben ook geen
fatsoen.
Vanaf nu kun je dat allemaal achter
je laten. Niet meer aan denken. Morgen kom je weer op je werk
en dan kun je de hele dag schrijvers als Geoff en Jeph afblaffen.
Een arrogante bek, kwaaie kop en laten rollen, die bulderstem.
Denk aan Renae, maar dan zonder mascara. Of beter, denk aan
Al-Sahaf. Ik zorg wel voor die zesennegentig microfoons.