Het gebeurt vrij geregeld, dat ik
zomaar op straat word aangesproken door wildvreemde mensen.
Het afgelopen jaar heb ik daar extra op gelet en ik ben gekomen
tot een onderverdeling in drie verschillende categorieën.
Categorie één bestaat uit studententuig dat
mijn mening over een zinloos product wil weten. Categorie
twee bestaat uit bedelaars die om geld vragen voor koffie
en dat uitgeven aan drugs. Vervelend, maar het valt in het
niet bij categorie drie: bezoekers van mijn site die vragen
waarom toch zo weinig dames aan de beurt komen in mijn Pen
Pal columns.
Op zo'n moment moet ik altijd uitleggen,
dat ik voor de site een keuze maak uit mijn correspondentie.
Als ik al mijn brieven en faxen, mailtjes en sms'jes iedere
week online zou zetten, zou ik niet toekomen aan de andere
updates. Bovendien is sommige correspondentie domweg niet
geschikt voor publicatie. Niemand is gebaat bij de schunnige
moppen van Grant Morrison of de tirades van Mark Alessi over
het onrecht dat hem is aangedaan en de bloedgeile taal die
Gail Simone me doorgaans toestuurt, zal ik zelfs nooit met
iemand anders delen. Zo kan het gebeuren, dat wij elkaar al
jaren elke week schrijven, maar dat je toch pas twee keer
Pen Pal bent geweest.
Daarnaast is het een feit, dat minder
vrouwen in de comicwereld werkzaam zijn. Als schrijver of
als tekenaar, bedoel ik dan, want achter de schermen bij Marvel
lijkt het soms een orgie van krap meerderjarige redactieassistentes
in uitdagende naveltruitjes en dito heupbroeken. Het is vast
geen toeval dat de meeste redacteurs daar grijzende mannen
zijn met bierbuikjes en steunzolen. Je vraagt je serieus af
hoe in die chaos van steigerend testosteron en wulps oestrogeen
ooit comics gemaakt worden. Maar ik dwaal af: de comicwereld
is een mannenwereld. En hoe minder vrouwelijke makers, hoe
minder potentiële penvriendinnen. Eigenlijk heel simpel,
maar leg dat maar eens kort en bondig uit op een winderig
stationsplein waar je in de verte je trein ziet vertrekken.
Gisteren was het weer zover. Ik miste
voor de vijfde keer deze maand mijn trein omdat ik bovenaan
de roltrap werd onderschept door een opdringerig type uit
categorie drie. Heb ik weer dat verhaal moeten ophangen. Om
die reden is de laatste Pen Pal van dit jaar aan jou. Dan
weet iedereen hoe de zaak in elkaar steekt en laat ik tegelijkertijd
zien, dat wel degelijk vrouwelijke bits en bytes in mijn mailbox
rondzwemmen. Hopelijk begrijp je, dat ik nu niet kan ingaan
op de vragen uit je vorige brief. Laat ik het erop houden,
dat mijn kerstmankostuum klaarligt en dat de 'firm spanking'
van je verlanglijstje zeker tot de mogelijkheden behoort.
Mijn ticket is reeds geboekt.
Weet je wat, de rest sms ik je vanavond.
Als ik hier onze koosnaampjes voor elkaar onthul, word ik
morgen op het stationsplein niet alleen door categorie drie
aangesproken, maar ook door compleet categorie één
en twee. Okay, die laatste hebben geen computer en hebben
dus geen idee waar het over gaat, maar een grote groep mensen
bedelt nu eenmaal makkelijker. Tot snel!