Vandaag nemen we afscheid van Peter.
Oorspronkelijk had ik willen openen met wat grapjes over zijn
gewicht. Of alles wel in één kist paste. En
of de familie misschien twee graven voor de prijs van één
had kunnen regelen. En hoogst waarschijnlijk had ik in de
loop van mijn verhaal ook wel de woordgrap over een creatief
zwaargewicht gemaakt. Maar toen ik net langs de kist liep,
besefte ik dat mijn teksten door de actualiteit zijn ingehaald.
Peters gezonde levensstijl heeft duidelijk vruchten afgeworpen.
Het is bijna jammer dat hij nu dood is.
Alle gekheid op een stokje, natuurlijk
is het jammer dat hij nu dood is. Zijn gevoel voor sarcasme
en cynisme was, los van de Britse schrijvers die daar blijkbaar
patent op hebben of mee worden geboren, ongeëvenaard.
Met zijn zelfspot veroverde hij de harten van zelfs de meest
geharde criticus en in de periode dat hij er nog uitzag als
een zwerver met een buik waar ik drie keer in paste, een smoezelige
baard van ruim vijf dagen en met onder zijn ogen zulke imposante
wallen dat menig pooier bij hem informeerde naar de huurprijs,
kon het hem ook werkelijk niets schelen wat anderen over hem
dachten. En in de comicwereld is dat soort eigenzinnigheid
bijna een voorwaarde voor succes.
Mijn eerste kennismaking met Peter
moet halverwege de jaren negentig zijn geweest. In het zonovergoten
San Diego woonde ik in een stikhete ruimte een discussiepanel
bij over Bravura Comics. Voor wie dat niet meer weet of het,
overigens volstrekt terecht, heeft verdrongen: Bravura was
een geflopt experiment van Malibu Comics. Peter werkte daar
aan de serie Dreadstar. Hij vertelde over de dag dat hij het
tekenwerk onder ogen kreeg. Hij legde uit, dat hij in zijn
scripts vaak filmtermen gebruikte en dat hij het eerste nummer
wilde openen met een shot vanuit de lucht, een 'helikoptershot'.
En ja, in het eerste panel zag hij een shot vanuit een helikopter.
Inclusief een schietende soldaat. Terwijl in die serie geen
helikopters bestonden. Het duurde ruim vijf minuten voor de
zaal was bijgekomen van het lachen.
Dat jaar was het eerste jaar dat ik
in mijn enthousiasme een memorecorder had meegenomen voor
het opnemen van de discussiepanels. Peters anekdote over het
helikoptershot was precies waarvoor ik dat apparaatje nog
snel even op het vliegveld had gekocht. Ik had het kort voor
aanvang op de lange tafel gezet waaraan de comicmakers plaats
zouden nemen en verheugde me op het uitschrijven van alle
teksten. Maar halverwege kreeg Peter mijn recorder in de gaten.
Eerst keek hij er alleen naar, uiteindelijk pakte hij het
op en speelde hij er wat mee. Met als gevolg dat de helft
van het cassettebandje werd gevuld met oorverdovende ruis
alsof het is opgenomen tijdens windkracht tien.
Vandaag nemen we dus afscheid van
Peter, de man die altijd zijn eigen weg ging en ongetwijfeld
ook zonder ons wel zijn weg zal blijven vinden. U kunt uw
persoonlijke boodschap kwijt in het condoleanceregister, onder
het 'opgeruimd staat netjes' van Erik Larsen. Want we zullen
hem missen. Wij wel.