Vandaag nemen we afscheid van Alan.
Dat doen we natuurlijk volledig tegen zijn wensen in, want
als verstokte anarchist had hij niets met georganiseerde rouwverwerking.
In zijn gedachten bestond een uitvaart uit een regenachtig
weiland waar vijf mensen gehuld in schapenvacht om een pentagram
dansen en de avond eindigen met een orgie. Die schapenvachten
en het pentagram gingen de nabestaanden echter te ver. En
het was de kerk die bezwaar had tegen de orgie. Wie daar anders
over denkt, mag mij na afloop stiekem haar telefoonnummer
geven.
Velen zullen Alan herinneren als de
man die zelden zijn hoofd liet zien op de stripbeurzen. Misschien
was het ook niet echt een hoofd voor een stripbeurs. Net als
sommige mensen niet geschikt zijn voor televisie maar wel
voor radio, zo was Alan niet geschikt voor openbare gelegenheden
maar zeker wel voor podcasts en gesproken boeken. Dat zijn
overigens zijn eigen woorden, want als hij ergens niet van
kon worden beticht, dan was het gebrek aan zelfspot. Al die
ophef vond hij onzin. Dat hij met Watchmen verantwoordelijk
was voor de beste comic aller tijden, vond hij vanzelfsprekend.
Voor zichzelf op de rug kloppen, had hij geen tijd.
Niettemin was Alan wel kritisch. Op
zichzelf, want de perfecte comic bestaat niet, maar ook op
anderen. De professionele meningsverschillen over comics waar
hij de laatste twintig jaar van zijn leven bij betrokken was,
zowel over randzaken als inhoudelijk, zijn goed voor een dossier
zo dik als de deur van deze kerk. Wie ruzie kreeg met Alan,
wist vooraf hoe het zou aflopen: Alan waste de handen in onschuld,
verkondigde dat hij niets meer met deze zaak te maken wilde
hebben en zou de rest van zijn leven geen kerstkaartje meer
sturen. Hij was een principieel man, dat is een eigenschap
die ik altijd in hem heb gewaardeerd. Wie in deze comicwereld
ieder contact kan weigeren met zowel Marvel als DC is een
grote meneer die enkel bewondering verdient.
Aan Hollywood had Alan evenmin echt
goede herinneringen. Want geef toe, wie de verfilming van
League of Extraordinary Gentlemen heeft gezien, moet toentertijd
hebben gevreesd voor Alans leven. De maker van zo'n intelligent
en zo'n literair, emotioneel gelaagd meesterwerk kan niet
anders dan zwaar suïcidaal zijn geweest na het bekijken
van die verkrachting. We mogen van geluk spreken, dat Alan
de verfilming van zijn eigen Watchmen nooit zal zien. Waarschijnlijk
mogen ook wij van geluk spreken als wij die film ooit zien,
want achter de schermen rommelt het. Totaal in de stijl van
de compromisloze man die Alan was, trouwens.
Vandaag nemen we dus afscheid van
Alan, de man die een bizarre slangengod aanbad, maar nooit
zelf zo vurig werd aanbeden. Hij voelde zich miskend, een
genie onder zwakzinnigen. Waarschijnlijk had hij daar wel
wat over te zeggen. Maar niemand verstond hem. De weilanden
en zijn orgiepartners zullen hem gaan missen, dat staat vast.