Vandaag nemen we afscheid van Mark.
Toen hij net kwam kijken, als vrolijke en frisse jongeman
die met ontzag opkeek naar zijn idolen uit de comicwereld,
werd hij braaf aan het handje gehouden door zijn leermeester
Grant Morrison. Gedurende die eerste jaren van zijn carrière
kon Mark geen comic schrijven zonder dat hij het had laten
goedkeuren door zijn veel bekendere landgenoot. Daarom had
ik verwacht, dat Grant vandaag toch minstens Marks handje
zou vasthouden tot men de kist in de grond zou laten zakken.
Maar nee.
Want ook in het wereldje van de comics
bestaat zoiets als jaloezie. En Mark was iemand om jaloers
op te zijn. Zeker als je Grant Morrison heet. Na enkele weinig
opzienbarende projecten sloeg Mark zo eind jaren negentig
namelijk de slag als nieuwe schrijver van The Authority, op
dat moment de serie met de grootste drang naar vernieuwing.
Niemand verwachtte veel, iedereen hoopte dat hij zou falen,
maar Mark deed iets, wat alleen de beste schrijvers kunnen:
boven zichzelf uitstijgen. Zijn breedbeeldactiecomics openden
vele deuren bij Marvel, DC en Image, deuren waarvan hij eerst
niet eens afwist, terwijl Grant eenzaam, bitter en jaloers
achterbleef.
Zo is het leven van Mark een mooi
voorbeeld geworden van hoe de leerling zijn meester overtreft.
Van hoe wij in ons leven dingen moeten loslaten die we in
onze eerste jaren als vanzelfsprekend hebben ervaren. En ja,
ironisch genoeg was ook dat loslaten iets waar Mark zelf moeite
mee had. Toen zijn naam en faam eenmaal de status hadden bereikt
van popster, wilde hij enkel meer. Alles moest groter en beter.
Nauwelijks bekomen van de hoge ogen die hij gooide met Ultimate
X-Men sprong hij naar zijn volgende project, Wanted, waarmee
hij in het vizier kwam van Hollywood. Binnen vijf jaar is
de huiskamer van Mark veranderd in een showroom van het formaat
dat doorgaans alleen is gereserveerd voor grote, stoere rappers
die meedoen aan MTV Cribs.
Speciaal ter nagedachtenis aan Mark
worden na afloop in de zaal hiernaast breedbeeldtelevisies
uitgedeeld. Daar krijgt u een dvd bij, eentje met daarop uitsluitend
stilstaand beeld van Mark tijdens het laatste interview dat
hij gaf, vijf minuten voor zijn overlijden. Het verbaast u
misschien dat dit gebeurt op kosten van de nabestaanden, en
ik zie ook dat het de nabestaanden zelf het meest verbaast,
maar volgens Grant Morrison is deze actie typisch Mark. En
hij kan het weten. Daarom vind ik het eigenlijk niet jammer,
dat ik Mark nooit heb gesproken. Ik heb zijn werk mogen vertalen
en van al die kromme zinnen kreeg ik meer dan genoeg hoofdpijn.
Vandaag nemen we dus afscheid van
Mark, de man die het in breedbeeld denken tot een kunst verhief
en helaas zal moeten missen hoe Angelina Jolie straks een
hoofdrol krijgt in de verfilming van zijn Wanted. Iemand die
dat niet zal missen, is Grant Morrison. Het zal me niets verbazen
als hij stiekem al tien exemplaren op dvd heeft besteld.