Vandaag nemen we afscheid van Terry.
Ik herhaal zijn voornaam nog maar eens. Terry. U bent hier
dus bij de uitvaart van Terry, niet van Leah Moore, Tony Moore,
Stuart Moore of B. Clay Moore. En voor Alan Moore bent u een
paar weken te laat, want Alan verkent inmiddels zwevend op
zijn hasjpijp het hiernamaals. Als iedereen die hier niet
voor Terry is, wil opstaan en plaats wil maken voor mensen
die hier wél voor Terry zijn, kunt u misschien net
allemaal een plekje vinden. Niet getreurd, u krijgt later
op deze avond in het journaal ongetwijfeld een lange terugblik.
Goed, Terry, dus. U zou kunnen zeggen,
dat ik met hem ben opgegroeid. Eén van de eerste independent
comics die ik begin jaren negentig kocht, was het eerste nummer
van de eerste miniserie van Strangers in Paradise. Die kocht
ik puur op gevoel. Die krachtige cover sprak me aan, de uitstraling
van de twee hoofdpersonages op de cover was op een afstand
voelbaar en het leek net of ik al bij de deur door een piepklein
stemmetje werd geroepen, "Koop mij! Neem mij mee!"
Thuis ontdekte ik, dat het binnenwerk totaal niet in kleur
was, voor mij toen toch een stevige cultuurschok. Maar ik
had de comic nu eenmaal al gekocht, dus dan kon ik het beter
gewoon lezen.
De rest is geschiedenis. Niet alleen
voor mij, nee, voor duizenden mensen ter wereld. Terry kon
zijn lezers roeren, hij kon altijd de gevoelige snaar raken
en soms, in uitzonderlijke gevallen, die snaar laten breken.
Strangers in Paradise is de enige comic die mij ooit tot tranen
heeft verleid. Omdat alle personages echt waren. Omdat alle
verhalen herkenbaar, menselijk en aangrijpend waren. Omdat
Terry een puur mens was. Natuurlijk is zijn lange en glansrijke
carrière niet gevrijwaard gebleven van smetjes, want
ik denk dat we het erover eens kunnen zijn, dat zijn superheldenwerk
zonder pardon in de papierversnipperaar kan worden gepropt,
maar de projecten die écht van hem waren, daar heeft
hij nimmer een steekje laten vallen. Zo kon Terry terugkijken
op een creatief geslaagd leven.
Eén keer heb ik een heus discussiepanel
van Terry mogen bijwonen. Volgens de programmagids van die
stripbeurs in San Diego zou het een uur lang gaan over de
kracht van de vrouwelijke hoofdrolspelers in de jaren negentig.
Maar al binnen vijf minuten gooide Terry het over een andere
boeg. Hij bewandelde zijweggetje na zijweggetje, nodigde het
publiek vooral uit tot het stellen van vragen en als applaus
een graadmeter is voor succes, kon hij direct na afloop zijn
eigen staat uitroepen, met een eigen volkslied, een eigen
munteenheid en een eigen grondwet. Vrouwen wierpen zich voor
zijn voeten. De meerderheid van de mannen overwoog spontaan
homoseksualiteit.
Vandaag nemen we dus afscheid van
Terry, een man die ons in vervoering kon brengen omdat hij
overal de juiste woorden voor wist. Ik zal hem missen als
ik in 2008 op de Vlaamse stripbeurs FACTS rondloop en de tafel
zie waar Terry aan had kunnen zitten. Ik zal hem missen en
ik zal een traan laten.