Vandaag nemen we afscheid van Dave.
Als ik de pamfletten op de deuren goed heb gelezen, is zijn
sterfdag ook meteen uitgeroepen tot feministische feestdag.
De dood van zo'n vooraanstaande vrouwenhater moet nu eenmaal
uitbundig worden gevierd en herdacht. Waarschijnlijk is dit
precies het soort postume aandacht waar Dave helemaal uit
zijn dak van zou gaan. Van plezier. Zijn hele leven schoppen
tegen feminisme en dan na zijn dood worden geëerd met
een eigen feestdag, zodat al die boze feministen elk jaar
aan hem worden herinnerd.
Mijn eerste contact met Dave was via
de post. Ik had nog geen idee van zijn politieke agenda, ik
wilde gewoon even informeren naar mogelijkheden tot het ontvangen
van persberichten van de uitgeverij. Het was begin jaren negentig
en ik had net samen met twee vrienden een magazine over comics
opgericht. Allemaal heel professioneel, met financiële
ondersteuning van een stripwinkel en veel connecties in de
stripwereld. In mijn brief vroeg ik of Dave überhaupt
een mailinglijst voor persberichten had. Dave schreef mij
braaf terug, dat hij wel een mailinglijst had, maar geen persberichten.
Hij wenste me sterkte met het blad.
Het zal u niet verbazen, dat ik nooit
een mailing van Dave heb ontvangen. Maar ons contact had zijn
doel gediend. Ik was gefascineerd geraakt door deze vreemde
man met zijn lange zinsconstructies en de onderkoelde humor.
Zo speurde ik een paar zomers lang alle bundels van zijn epische
levenswerk Cerebus op. Het lezen ervan kostte mij nog eens
een paar zomers. Ik ben de tel kwijtgeraakt in hoeveel glazen
frisdrank ik me heb verslikt tijdens het lezen van de vrouwonvriendelijke
theorieën die Dave in zijn comic lanceerde. En hoe ik
ook mijn best deed bij het formuleren van tegenargumenten,
ik ontdekte al snel dat Dave's ideeën, krankzinnig als
ze waren, perfect waren beredeneerd. Zo snapte ik ook direct,
waarom hij zelf altijd in zijn theorieën heeft geloofd.
Iemand die beweert, dat vrouwen de
zwarte gaten van onze samenleving zijn die al het licht onttrekken
aan mannelijke sterren is ofwel vroeger door vader, overbuurman
en minstens acht jongens uit de straat misbruikt ofwel seksueel
zwaar gefrustreerd door heimelijke eigengeslachtelijke voorkeuren.
Maar Dave niet. Dave kon alles zo formuleren, dat het klopte.
Dave verklaarde de oorlog aan het feminisme en het feminisme
kwam niet verder dan 'Wat je zegt, is zo beledigend' als inhoudelijk
weinig overtuigend tegenargument. Dave leefde in zijn eigen
wereldje waar hij altijd gelijk kreeg, waar niemand hem tegensprak,
omdat niemand op zijn niveau de discussie aan kon gaan.
Vandaag nemen we dus afscheid van
Dave, de man die het feminisme zag opkomen en besloot tot
het maken van een comicserie over een grofgebekt hoofdpersoon
met een fallische snuit. Cerebus was zijn ultieme middelvinger
aan elke vrouw die hij ooit heeft gekwetst. En dat waren er
veel. Ik zal het missen, het niet ontvangen van zijn persberichten.
Die brief hangt ingelijst boven mijn bureau.