Vandaag nemen we afscheid van Mark.
Ik voel me vereerd dat ik bij deze gelegenheid mag spreken.
Niet alleen omdat ik als lezer van comics praktisch ben opgegroeid
met het erg herkenbare tekenwerk van Mark, maar vooral ook
omdat ik de laatste tijd steeds minder vaak word gevraagd
voor begrafenissen en crematies. Volgens mensen die ik hierover
vertel, ligt het aan de toon van mijn toespraken. Die zou
in de loop van het jaar te kritisch zijn geworden. En het
in twijfel trekken van de integriteit van het lijk is blijkbaar
not done. Ach, ergens snap ik dat best.
Over de doden niets dan goeds, dat
is ook één van die punten waar in de vakliteratuur
over grafredes stevig op wordt gehamerd. Maar ja, bij sommige
mensen is dat lastig. Als ik over Mark uitsluitend gezellige
dingen ga vertellen, als ik enkel onschuldige anekdotes uit
de doeken doe over hoe hij en ik tijdens een beurs in San
Diego ooit een korte blik van verstandhouding deelden toen
we naast elkaar in het toilet stonden, dan wordt het een verdomd
saaie dag. Dan kan ik u net zo goed meteen een handje slaappillen
geven. Of u vervelen met het voorlezen van de beurskoersen.
Zo zit ik niet in elkaar en zo zou Mark het waarschijnlijk
niet hebben gewild.
Daarom wil ik het toch hebben over
gemiste kansen. Want Mark was een trouw mens, iemand die een
keuze maakte en daar ook bij bleef. Wanneer hij eenmaal de
vaste tekenaar van een bepaalde serie was, bleef hij dat meteen
een paar jaar. Als een redacteur of uitgever hem weg wilde
hebben, moest hij Mark met tekentafel en al naar buiten gooien,
anders zou hij desnoods zonder vergoeding zijn werk doen.
Ultimate Spider-Man is natuurlijk het toppunt van die onvoorwaardelijke
trouw. Elke maand leverde Mark braaf zijn pagina's in, altijd
weer die plaatjes vol tekst van Brian Michael Bendis, met
een heel klein plekje voor een hoofd van Spider-Man. Ik denk
dat werk aan de lopende band minder geestdodend was. Mark
was zo goed als getrouwd met zijn werk.
Niets ten nadele van Mark, maar dat
was ruggengraatloos. Hij begaf zich op bekend terrein, het
was veilig en vertrouwd. Onder de comicmakers was Mark het
soort suffe goedzak dat twintig jaar huwelijk 'een goede basis'
noemde en op verjaardagen van oude vrienden verkondigde, dat
hij elke dag seks had en daar alleen niet bij vertelde over
welk jaar hij het nu had. Stiekem wilde Mark uit zijn dak
gaan met meisjes van twintig. Hij wilde zes maanden een lucratief
contract uitdienen als tekenaar van de nieuwe hype en dan
weer vertrekken. Maar het onbekende was eng. En Ultimate Spider-Man
was warm en pluizig.
Vandaag nemen we dus afscheid van
Mark, de man die geen enkele belofte heeft kunnen inlossen
omdat hij de lat nooit hoog wilde leggen. Brian Michael Bendis
zal hem missen, want zulke slaafse tekenaars worden bijna
niet meer gemaakt. En u mist het einde van mijn verhaal als
u zo massaal wegloopt. Zonde, hoor. Ik had een briljante uitsmijter.