Zo, dat is lang geleden. Vroeger schreef
ik je nog net niet elke week, maar tegenwoordig krijg je alleen
post van me als het om speciale gelegenheden gaat. Natuurlijk
is dat logisch, want vroeger vertaalde ik elke twee maanden
weer je werk. Elke twee maanden werd ik met mijn neus op de
feiten gedrukt, elke acht weken moest ik me een weg banen
door het oerwoud aan woorden, woorden die voor mijn gevoel
in een willekeurige volgorde achter elkaar waren gegooid.
Ik heb me vaak afgevraagd welke drugs jij gebruikte.
Drugs, ja, het moeten geestverruimende
middelen zijn geweest. Dat kan echt niet anders. Ik heb geen
andere verklaring voor de verhalen die je toentertijd voor
Witchblade schreef. Die combinatie van alle fascinerende concepten
en die briljante ingevingen enerzijds en slopende zinsconstructies
en vreselijke clichédialogen anderzijds, dat is meer
dan een hint. Verhalen verzinnen, dat gaat als vanzelf als
je lekker ligt te trippen, maar op een fatsoenlijke manier
zeven woorden aan elkaar rijgen, nee, dat wordt al snel onmogelijk.
Zo werd een nieuw nummer Witchblade telkens weer een kwelling
én een zegen. Heb ik je de nota van mijn therapeut
ooit al gestuurd?
Jij was de eerste vrouwelijke vaste
schrijver die ik vertaalde, Witchblade was in korte tijd de
derde comic van Image die in het Nederlands werd uitgegeven
en ik had me langzaam opgewerkt als dé go-to guy voor
dit soort series. Voor de buitenwereld leek alles koek en
ei met mij. Intrigerende makers, spannende projecten en weer
een stapje hoger op de carrièreladder. Maar meer dan
tien jaar later mag je nu eindelijk de waarheid weten. Ik
heb geleden, het was een eindeloze lijdensweg, het was een
hel, het was veel erger dan een avond lang CSI: Miami op televisie.
Op een gegeven moment kon ik ook alleen maar jouw werk vertalen
als ik een cd van de slechtst mogelijke artiesten opzette.
Dat was precies genoeg afleiding, zo kon ik nét werken.
De groeiperiode van Image stond in
het teken van belabberd slechte verhalen met prachtig tekenwerk,
dus ik was echt wel wat gewend. Sorry, je weet dat ik van
je houd, maar het lag niet aan mij, het lag aan jou. Ja, ik
heb genoten van je complexe ideeën. Ja, ik heb gesmuld
van het tekenwerk van Michael Turner. Maar toen ik het nieuws
hoorde dat je de serie ging verlaten, heb ik op mijn bureau
staan springen en dansen. Dat ik toen Paul Jenkins voor mijn
kiezen kreeg en hij zijn slechtste werk tot dan toe liet zien,
vergeet ik even. Ik was blij dat ik van je af was. Dat je
carrière na Witchblade zo goed als ten einde was, dat
had nu ook weer niet gehoeven.
Toen ik vanmiddag even op je site
keek, zag ik dat je een filmscenario hebt geschreven. Een
fractie van een seconde vlamde hoop op, hoop dat alles nog
goed zou komen. Tot ik besefte, dat het gaat om een erotische
thriller. Dus je verzint nog steeds je verhalen terwijl je
ligt te trippen, maar nu heb je tijdens je trip ook nog seks.
Het komt nooit meer goed met je, hè? Helemaal nooit.