Wat heb ik lang niet meer aan je gedacht!
Nee, misschien moet ik dat iets anders formuleren: wat heb
ik je lang uit mijn gedachten gebannen! Plots is het schrijven
van brieven aan iedereen die ik ooit als vaste schrijver van
één van mijn comicseries heb vertaald niet meer
zo'n briljant idee. Ik heb vandaag zelfs de hele middag zitten
twijfelen of ik een smoes kon bedenken waarom ik ineens zou
stoppen met deze reeks columns. Het moet toch maar, zo kwam
ik drie doordrukstrips aan kalmeringspillen later tot de conclusie.
Laat het een rouwverwerkingsproces zijn.
Lang heb ik je trouwens niet vertaald.
Achteraf gezien een geluk bij een ongeluk, anders had ik mijn
website hoogst waarschijnlijk niet op internet gezet, maar
op de zachte muren van mijn isoleercel. Dan zou ik het aantal
hits per dag kunnen aflezen aan hoe vaak ik met mijn hoofd
tegen die muren had geslagen en de plaatjes bij de columns
zouden bestaan uit de afdrukken van mijn gezicht. Een forum
zou niet nodig zijn geweest, want voor boeiende discussies
zou ik genoeg hebben aan de stemmen in mijn hoofd. Godzijdank
is het anders gelopen. De enige echt permanente schade die
ik aan je werk heb overgehouden, is een chronische allergie
voor het woord 'slithering'.
Want ja, je was waanzinnig goed met
woorden. Of beter gezegd, je was goed met smerige woorden.
Met scheldwoorden. Woorden die in geuren en kleuren de afschuwelijkste
taferelen konden beschrijven. Je liet ook altijd binnen vier
pagina's een worm door een afvalberg glibberen. En als ik
niet minstens één keer een personage zag waarbij
de hersenen uit de oren kwamen druppelen, wist ik zeker dat
het geen comic van jou was. Als het aan jou lag, zou een nummertje
Curse of the Spawn bestaan uit één pagina plot
en eenentwintig pagina's rondvliegende ingewanden. Todd McFarlane
vond dat allemaal prima (al gok ik dat hij domweg geen idee
had wat je allemaal deed, omdat hij het te druk had met het
uitbuiten van de kindarbeiders) en dus zat ik elke twee maanden
kokhalzend te vertalen.
Het verhaal over maffiabaas Twistelli
zal ik niet snel vergeten. Dat was een vertaling waarbij ik
helemaal los mocht. Niet eerder mocht ik mijn personages zo
vol overtuiging godverdomme laten schreeuwen, vrouwen zo neerbuigend
tot kuthoeren laten bestempelen en zo kwistig strooien met
'fuck'. Eerst ging het twijfelend, maar na een tijdje ging
ik erin op. En na afloop was ik volledig afgestompt. Ik heb
sindsdien ook nooit meer grove scheldwoorden gebruikt in mijn
vertalingen. Door jouw verhalen heb ik de kracht van het understatement
leren kennen. Ingehouden woede werkt dramatisch zo veel beter
dan domweg schelden. Het verschil tussen een Oscar en een
Razzie.
Ik mag je dan jarenlang uit mijn gedachten
hebben gebannen, ik ben je wel wat verschuldigd. Ik heb een
belangrijke les van je geleerd. Een les waar ik een betere
vertaler door ben geworden. 'Less is more'. Denk daar maar
aan, als iemand je weer eens vraagt hoeveel goede filmscenario's
je de afgelopen jaren hebt geschreven.