De afgelopen jaren moeten een voortdurende
kwelling voor je zijn geweest. Met je werk voor de B.P.R.D.
miniseries bij Dark Horse lever je onmiskenbaar de beste comics
van je carrière af, je staat hoog in het aanzien bij
collega's en ik weet bijna zeker, dat je om de twee weken
met het hart in de keel hebt gekeken of mijn volgende Pen
Pal nu eindelijk eens aan jou zou zijn gericht. En telkens
werd je teleurgesteld. Want ik las je B.P.R.D. niet en dus
schreef ik je nooit. Wel heel zuur als je bedenkt, dat ik
je vroeger meer dan een jaar lang heb vertaald. Met ongekend
plezier.
Daarom moet het maar eens. Daarom
moet het nu maar eens worden gezegd. Jij was namelijk de eerste
schrijver bij wie ik me als vertaler volledig op mijn gemak
voelde. Toen je eind jaren negentig Gen13 overnam, was de
serie op sterven na dood, helemaal de vernieling in geschreven
door die incompetente voorganger van je. Na een doorsnee nummer
van Brandon Choi wilde ik mezelf opknopen, voor de trein gooien
en de polsen doorsnijden. Niet noodzakelijk in die volgorde,
trouwens, maar dat snap je wel. Op het moment dat ik van mijn
krukje wilde stappen, kwam jij echter aan boord. Jij redde
Gen13 en zo redde je mijn leven.
Onder jouw leiding werden de personages
mensen. Waar de clichétieners elkaar in het begin uitsluitend
met de codenamen aanspraken en in kostuum van de ene vechtscène
naar de andere stuiterden, het liefst in poses die zo veel
mogelijk borsten en billen onder de aandacht brachten, introduceerde
jij hun menselijke kant. Kortom, Freefall werd Roxy, Burnout
werd Bobby, Grunge werd, eh... nou, Grunge bleef gewoon Grunge.
Maar jij maakte van het zootje ongeregeld een familie, een
groep vrienden die met elkaar praat over angsten, verlangens
en frustraties. Dat zo af en toe ook nog een echt verhaal
moest worden verteld, dat vond je niet erg, dat hoorde erbij.
En ook daar kwamen jouw ideeën over hoe de plot wordt
opgebouwd en hoe de dialogen werken overeen met mijn eigen
ideeën.
Het was die gelukkige samenloop van
omstandigheden die ervoor zorgde, dat ik opleefde als vertaler.
Voor mijn gevoel was het voor het eerst, dat ik een werkelijk
kundige schrijver voor de kiezen kreeg en het verschil was
in alles voelbaar. Wanneer de dialogen niet langer bestaan
uit enkel expositie, wordt de kracht van een schrijver helder.
Dat gaf mij vrijheid bij het vertalen, meer ruimte voor het
schrijven van vlotte teksten op het randje van de spreektaal
en de gestileerde comictaal. Ik kan me nog goed herinneren,
dat de letteraar van Gen13 mij vertelde, dat ze zo'n plezier
had beleefd aan de vertaling. Een prachtig compliment voor
mij, maar toch ook voor jou.
Sorry, dus, dat ik je nooit eerder
heb geschreven. Ik kan me goed voorstellen, dat je om de twee
weken, na opnieuw een teleurstelling als mijn nieuwe Pen Pal
niet aan jou was gericht, jezelf wilde opknopen, voor de trein
wilde gooien of de polsen wilde doorsnijden. Dan heb ik hierbij
dus je leven gered en staan we quitte. Of staan we dat pas
als ik ook B.P.R.D. ga lezen?