Toen begin dit jaar de rechten voor
het uitbrengen van Nederlandse comics verhuisden van de ene
naar de andere uitgeverij, was ik plotseling de nieuwe vaste
vertaler van Spiderman. Of pardon, ik bedoel natuurlijk Spider-Man.
Ja, hier hebben we dat al die jaren aan elkaar geschreven.
Omdat het volgens de Nederlandse spellingregels zo zou moeten.
Maar omdat de grenzen tussen de Amerikaanse en onze eigen
cultuur de laatste jaren bijna totaal zijn vervaagd, sloeg
dat stiekem al een tijdje nergens meer op. Nu doen we het
dus gewoon weer mét streepje.
De nieuwe uitgever wilde kwaliteit
en continuïteit garanderen, vandaar dat de vertaler van
X-Mannen mee mocht en zijn werk voortaan terugvond onder de
eveneens aangepaste titel X-Men. Nu ken je mij en ik hoor
je denken: als de oude vertalers mee zijn gegaan naar de nieuwe
uitgeverij, waarom ben ik dan ineens de vertaler van Spider-Man?
Dat was ik vroeger namelijk niet. En daar heb je gelijk in.
Ik schreef de redactionele teksten, ik beantwoordde brieven.
Ik was hooguit eens in de twee jaar invalvertaler, maar voor
de rest van de tijd was ik het redactionele equivalent van
het hulpje dat tussen de middag de broodjes kaas haalt.
Niettemin werd ik gevraagd voor Spider-Man.
Waarschijnlijk juist omdát ik al tien jaar de enige
redactionele constante van die serie was geweest. Daarbij
kan ik natuurlijk best een beetje vertalen. Dat klusje is
mij niet vreemd, zeker niet als je bedenkt dat ik dat al doe
sinds de middelbare school. Bij de nieuwe uitgever moeten
ze dat hebben geweten en als altijd wordt kennis uiteindelijk
op waarde geschat. Ja, eh... of ze wisten het echt niet en
het was gewoon een vergissing. Dat ze mijn naam onder het
inleidende praatje zagen staan en daaruit de conclusie trokken,
dat ik de vertaler van die hele comic was. Bizar idee: mijn
huidige werk is misschien het gevolg van een vergissing. Nu
weet ik ook hoe George W. Bush zich moet voelen.
Hoe dan ook, ik was blij met de nieuwe
klus. Het was even een paar maanden wennen aan de maandelijkse
deadline, dat wel. Ik was opgegroeid met series die slechts
eens in de twee maanden verschenen en dan is het toch gek
als je op een dag zes berichten van je eindredactrice op je
voicemail hebt staan met de vraag waar het nieuwe nummer in
vredesnaam blijft. Maar toen ik dat ritme eenmaal te pakken
had, liep het als een trein. Jij bent namelijk één
van de weinige echt authentieke schrijvers. Dat vertaalt lekker.
En daarom vind ik het zo jammer, dat jij Spider-Man alweer
verlaat. Nota bene na een verhaal waarin je ruim twintig jaar
aan continuïteit in de vuilnisbak moet kieperen.
Je kunt niet weigeren, dat snap ik.
Want als je weigert, ben je volgend jaar geen schrijver meer.
En dus schrijf je jouw laatste Spider-Man onder protest. Dat
vind ik dapper, dat is nog eens ruggengraat! Eigenlijk wilde
ik de vertaling weigeren, maar dit is veel beter. Ik doe het
net als jij. Onder protest. Geloof me, dit wordt de kroon
op onze samenwerking! Ik kan niet wachten.