Gek, eigenlijk, dat ik je nu pas voor
het eerst een mailtje stuur. Al tien jaar lang schrijf ik
deze rubriek en nog niet één keer ben jij aan
de beurt gekomen. Terwijl wij elkaar toch al heel lang kennen.
Dat jij mij tien jaar geleden kende, was niet zo moeilijk,
want ik schreef toen zo veel ingezonden brieven naar de Amerikaanse
comics dat ik me tegenwoordig afvraag of ik toen wel een leven
had. Maar dat ik jou kende, ja, dat was bijzonder. De mensen
die jouw serie The Waiting Place toen op hun bestellijst hadden
staan, waren op de vingers van één hand te tellen.
Het waren comics waar ik blij mee
was. Niet omdat ik daar zo blij van werd, want The Waiting
Place was inhoudelijk één negatieve spiraal
van puberende tieners vol zelfwalging en dodelijk verlammende
twijfels, maar wel omdat jij je ontpopte als een nieuwe stem,
een prachtig nieuw talent in het toentertijd door Terry Moore
en Jeff Smith gedomineerde wereldje van de independents. Het
waren comics die emotioneel impact hadden, die zo fris waren,
dat ik het van de daken wilde schreeuwen, levensgroot je naam
wilde uitprinten en als spandoek overal op straat ophangen.
Dat is er blijkbaar nooit van gekomen, want mijn spellingscontrole
maakt 'make-over' van jouw achternaam.
Van die tijd weet ik nog, dat je toen
met je volledige naam door het leven ging. Je gebruikte je
tweede naam. Je was Sean Kelley. Op zich begrijp ik best waarom
je daar uiteindelijk vanaf bent gestapt. Sean Kelley klinkt
nu eenmaal als een gangstarapper die zich omhangen met gouden
kettingen in zijn muziekvideo's laat aftrekken door meisjes
met zulke schandalige bikini's, dat MTV die troep zelfs niet
eens na middernacht wil uitzenden. Sean Kelley klinkt als
het door iedereen negeerde extra lid van de Kelly Family dat
zich na een mislukte geslachtsoperatie van kant wilde maken
met een bot zakmes en daardoor nu door een slangetje moet
praten. Ik geef je groot gelijk dat je die tweede naam hebt
laten vallen. Aan de andere kant, het staat wel symbool voor
je verloren onschuld.
Want vanaf het moment dat je voor
Marvel en DC ging werken, het moment dat je voor het grote
geld koos, ging je tweede naam eraf. Alsof je bij Marvel en
DC niet Sean Kelley mag heten. Kom op, zeg! Bij DC loopt iemand
rond, die Pornsak Pichetshote heet! Pornsak! Met zo'n naam
moet je toch levenslang in therapie? Maar nee, jij vond jezelf
te groot voor Sean Kelley. En dus werd je Sean, een grote
meneer die ineens de belangrijke comics ging schrijven. Voor
jou niet de puberende tieners vol zelfwalging en twijfel van
The Waiting Place meer, maar de puberende tieners vol zelfwalging
en twijfel van Teen Titans. Het enige verschil is het aantal
nullen op je bankrekening.
Gisteren las ik, dat je was ontslagen
als schrijver van Teen Titans. Nee, je had ontslag genomen.
Of nee, jullie hadden 'creative differences'. Wat een creatieve
benaming is voor ontslag. Zo gaat dat in de wereld van de
grote mensen. Dit is waarvoor je hebt gekozen, de prijs van
de verloren onschuld. Dit is het verschil tussen Sean Kelley
en Sean. Nu snap ik ook waarom mijn spellingscontrole jou
altijd Sean Make-over noemt.