Uitgeverij Defiant was begin jaren
negentig niet de eerste en zeker niet de laatste in een reeks
teleurstellingen voor schrijver en redacteur Jim Shooter.
Gedurende de jaren tachtig had hij als hoofdredacteur bij
Marvel Comics de zaken goed voor elkaar, maar na het geflopte
New Universe en na enkele conflicten met zijn medewerkers
kon hij noodgedwongen opstappen. Sinds die tijd is elk nieuw
initiatief van Shooter op voorhand gedoemd te mislukken en
kreeg hij na Defiant ook met Broadway Comics niet het succes
waarop hij had gehoopt.
Tekort aan organisatorisch talent
of niet, dankzij de opeenstapeling van mislukkingen wordt
nogal eens vergeten dat Shooter aan schrijverstalent geen
tekort heeft. Met de New Universe titel Star Brand bewees
hij dat hij uitblinkt in het schrijven van verhalen over normale
mensen die plotseling bijzondere krachten in de schoot krijgen
geworpen. Een dergelijke aanpak wierp bij uitgeverij Valiant
zijn vruchten af en ook bij Defiant werd er weer met succes
een beroep op gedaan. Eén van de betere voorbeelden
uit die periode is de serie The Good Guys, waarin de hoofdrol
is weggelegd voor een diverse groep jongeren die van de ene
op de andere dag de beschikking over bovenmenselijke gaven
krijgt. Het achterliggende verhaal is eigenlijk een nogal
goedkope promotiestunt: in samenwerking met het maandblad
Wizard werden de hoofdpersonages gebaseerd op de winnaars
van een speciaal voor de serie in het leven geroepen prijsvraag.
Hoewel Defiant hiermee innovatief wilde zijn, kostte dat de
uitgeverij uiteindelijk de kop.
Het doet niet af aan de kwaliteit
van The Good Guys #1. Het is een comic met een klassieke opbouw
en het brengt op een geheel eigentijdse manier de ontstaansgeschiedenis
van zeven jonge helden in beeld. De broertjes Zack en Matthew
zijn gek van comics en krijgen van een vreemde dame een evenzo
vreemd kistje. Een kistje dat al je dromen uit kan laten komen
als je het open doet, zo wordt de twee jongens verteld. Kort
daarna wordt het kistje tijdens een signeersessie in de plaatselijke
stripwinkel gestolen en na een snelle achtervolging valt het
kistje open. Daarmee worden de wensen van zeven jongeren vervuld
en zijn ze opeens echte superhelden. Ridgely, een achtste
tiener die zijn wensen in vervulling zag gaan, verandert in
een doortrapt genie en hij gaat er met het kistje vandoor.
De zeven helden houden hem na hun eerste echte gevecht tegen,
maar wat hij hen niet verteld, is dat het kistje geen magisch
object is en dat de kracht waarschijnlijk afkomstig is van
de kleine Zack.
Als geen ander zet Shooter samen met
zijn co-schrijver Jan Childress een herkenbare wereld neer
met daarin realistische en herkenbare personages. Afgezien
van Matthew en Zack kennen de hoofdpersonages elkaar niet.
Ze zitten echter in hetzelfde schuitje en die dynamiek wordt
knap uitgewerkt. Stukje bij beetje leren de tieners elkaar
kennen, waarbij slimme dialogen en botsende persoonlijkheden
voor een lekkere sfeer zorgen. Het opvoeren van een groot
aantal hoofdpersonages wordt vaak als nadeel gezien, maar
Zack, Matthew, Laura, Paul, Reggie, Jenni en Dan krijgen ieder
genoeg aandacht en hebben zo hun eigen karaktertrekken. Bovendien
krijgt het nummer extra kleur omdat de motivatie van de personages
besloten ligt in hun nieuwe krachten. Waarom worden ze helden?
Waarom gebruiken ze hun krachten om andere te helpen? Omdat
deze jongeren zijn opgegroeid met comics en hun hele leven
al fantaseren over leven als een superheld. Een eenvoudig
concept, waardoor op een goede manier wordt omgesprongen met
de vraag: waarom zou je een superheld worden als je opeens
krachten krijgt?
Het tekenwerk van Grey (die blijkbaar
zijn voornaam niet prijs wil geven) is voor begin jaren negentig
zijn tijd vooruit en doet denken aan de tekenstijl die vandaag
de dag voornamelijk in de kleinere comics te zien is. De nadruk
ligt niet op het zo dynamisch mogelijk vormgeven van een bepaalde
scène, maar op het zo effectief mogelijk vertellen
van het verhaal. Herkenbare personages acteren in een herkenbare
wereld en die aanpak sluit aan bij het concept van de serie.
Hierdoor zijn sommige pagina's helaas wat statisch en aan
de saaie kant en vooral tegen het eind van het nummer zijn
de tekeningen minder gedetailleerd. Een zachte, doeltreffende
inkleuring steekt de helpende hand toe, waardoor het geheel
er toch erg verzorgd uit blijft zien.
Na The Good Guys #1 is het snel de
verkeerde kant opgegaan, net als met heel Defiant het geval
was. Wisselende tekenaars en wisselende schrijvers zorgden
voor een tekort aan stabiliteit en hoewel de verhalen verfrissend
bleven, heeft geen enkel nummer het niveau van het eerste
deel kunnen ontstijgen. Toegegeven, The Good Guys #1 is zeker
niet de beste comic die Defiant in het korte bestaan heeft
uitgegeven, maar het is er wel eentje die veelal wordt onderschat.
Het verhaal ademt een goede sfeer uit, de plot is ook daadwerkelijk
innovatief en het tekenwerk is, zeker voor toen, zeer vernieuwend.
the good
guys #1
- defiant (full color, 32 pagina's) door:
jan childress, jim shooter & grey uitgegeven:
november 1993