Human Target is een creatie van Len
Wein en Carmine Infantino, beide makers van naam, wier hoogtijdagen
in een intussen grijs verleden liggen. Met Vertigo heeft DC
Comics echter ruimte gecreëerd voor moderne versies van
dergelijke oude concepten. Dat begon een decennium geleden
met Shade, the Changing Man en het recept werd onlangs weer
met aardig succes toegepast op Jonny Double, de miniserie
die de doorbraak betekende voor het team makers achter 100
Bullets. Ook de creatie van Wein en Infantino maakte zijn
comeback in een vierdelige miniserie. Het smaakte dusdanig
naar meer, dat het kwam tot de hardcover graphic novel Human
Target: Final Cut.
De titel 'human target' slaat op hoofdpersonage
Christopher Chance, een avonturier die zijn brood verdient
met het in opdracht van anderen spelen voor menselijk doelwit.
Wanneer een populaire acteur op middelbare leeftijd wordt
afgeperst, neemt Chance tijdelijk zijn plaats in en lokt hij
de afperser uit de tent. Dat gaat verder dan enkel een vermomming;
hij speelt niet alleen de rol van zijn opdrachtgever, hij
wórdt die opdrachtgever. De kunst van het spelen voor
menselijk doelwit zit in nuances die zo subtiel zijn, dat
de grens tussen feiten en leugens gevaarlijk vaag wordt. Nadat
hij de afperser van acteur Dai Thomas definitief uit de weg
heeft geruimd, wordt hij benaderd door Frank White, die vraagt
of Chance wil helpen bij het zoeken naar zijn door diezelfde
afperser ontvoerde zoon: kindsterretje Ronan White. Chance
kruipt meerdere malen in de huid van een ander en twijfelt
uiteindelijk of de afperser wel echt dood is. Of is hij misschien
zélf die afperser?
Schrijver Peter Milligan plaatst het
verhaal bewust in Hollywood, het Mekka van de filmwereld.
Het is de ideale achtergrond voor een avontuur waarbij het
aannemen van een andere identiteit centraal staat. Deze metafoor
wordt op een intelligente wijze van begin tot eind doorgetrokken.
Zo is Dai Thomas een acteur op zijn retour, is Frank White
een regisseur die van zijn zoon tegen wil en dank een acteur
heeft gemaakt en is de afperser Davey King een mislukte scenarioschrijver
die zijn tijd verdoet met het heroïnehoertje Conchita.
Imago is belangrijker dan wie je werkelijk bent, de feiten
zijn niet relevant wanneer de fictie zo veel rooskleuriger
is. Milligan gebruikt dit idee niet alleen voor het spuien
van de voor zijn werk karakteristieke kritiek op de oppervlakkigheid
van de consumptiemaatschappij, maar tevens voor het zaaien
van twijfel over de ware identiteit van Christopher Chance
zelf. Deze psychologische gelaagdheid levert een zeer sfeervolle
paranoia op, die wordt ondersteund door een reeks beklemmend
geschreven tekstkaders met Chance's gedachten.
Voor deze graphic novel kon niet worden
teruggevallen op de helaas veel te vroeg overleden tekenaar
Edvin Biukovic. Zijn vervanger is Javier Pulido, die vergeleken
met de grimmig realistische tekenstijl van zijn voorganger
vaak aan de andere kant van het spectrum zit. De wereld van
verschil die Pulido's soms bijna overdreven cartooneske stijl
meer dan negentig pagina's oplevert, staat de tastbare sfeer
van het verhaal echter niet in de weg. Voor een deel ligt
dit aan indringende inkleuring, die op onverwachte momenten
met texturen voor net dat beetje extra zorgt, maar de effectiviteit
van de statische composities mag niet worden onderschat. Ook
is ieder personage gemakkelijk herkenbaar, wat is terug te
voeren op de ontwerpen van Pulido. Het zijn de emoties die
de hoofdrolspelers definiëren; van de droeve blik in
de ogen van Frank White tot de nauwelijks verborgen minachting
bij de voor Davey King spelende Chance. Opvallend genoeg werkt
dat hier beter dan bij een realistische stijl.
De drempel bij het aanschaffen van
een prijzige hardcover is redelijk hoog. Human Target: Final
Cut biedt echter waar voor dat geld. Milligan verweeft een
half dozijn verschillende subplots tot een soepel lezend geheel,
dat meer dan één verrassende wending kent en
ondanks de absurde situaties nergens ongeloofwaardig wordt.
Een hypnotiserende vertelstem sleurt de lezer mee in de wereld
van Christopher Chance, waar de nep voor echt moet doorgaan
en een identiteit net zo vluchtig is als een rol van een acteur.
Uiteindelijk is de wereld van Christopher Chance vooral een
wereld van veel eenzaamheid. Dat Milligan en Pulido dat met
overtuiging kunnen brengen, is de grootste kracht van deze
psychologische thriller, die terecht een vervolg heeft gekregen
in de vorm van een maandelijkse serie.
human
target: final cut
- dc / vertigo (full color, 96 pagina's) door:
peter milligan & javier pulido uitgegeven:
juni 2002