De voorkant van het door Olivier Pont
getekende en door Georges Abolin en Pont geschreven stripalbum
Over de Grenzen van de Tijd... laat een opvallend asymmetrische
compositie zien. Linksboven kijken een jongen en een meisje
vanaf een rots naar beneden, terwijl de rest van de prent
bestaat uit blauwe pasteltinten en de titel van het album.
De leegte werkt als sfeerverhogende factor. Het is een warme,
lome illustratie die past bij het binnenwerk, want daar laten
Abolin en Pont zesennegentig pagina's lang zien, dat ze aandacht
hebben voor composities die net even anders zijn dan wat gebruikelijk
is.
De roodharige William is tien jaar
oud wanneer hij in het jaar 1906 met zijn kleine zusje en
zijn ouders het regenachtige London verruilt voor het zonnige
Italiaanse vissersdorpje Barellito. Zijn vader Alex is een
man met een visie. Hij gelooft in technologische vooruitgang
en wil met geavanceerde schepen op volle zee vissen. Wat hij
echter niet ziet, of wat hij in zijn enthousiasme niet wil
zien, is dat de overige dorpelingen zowel de vreemdelingen
als de nieuwe technologie wantrouwen. Voor hen is het een
bedreiging van hun eenvoudige bestaan. William trekt zich
daar niets van aan. Hij geniet van zijn vrijheid, het weer
en zijn nieuwe vriendjes Paolo, Nino en vooral Lisa, die hem
vertelt dat ze alle vier op precies dezelfde dag zijn geboren.
De sfeer van mysterie wordt versterkt wanneer het viertal
's nachts geestverruimende kruiden rookt. Hun visioenen scheppen
een band, al staat de vriendschap vanwege het bedrijf van
Williams vader steeds meer onder druk.
Het verhaal neemt ruim de tijd voor
het introduceren van de personages, het opbouwen van de centrale
thema's en het uitwerken van onderlinge relaties. Abolin en
Pont hanteren daarbij een vertelstijl, die net zo loom is
als de zomer die William met zijn nieuwe vrienden beleeft.
De aanwezige tempowisselingen worden bewerkstelligd door middel
van een elegante balans tussen de (bijna) tekstloze pagina's
enerzijds en rustig voortkabbelende dialogen of tekstkaders
anderzijds. Bij dat laatste wordt alle benodigde informatie
op een natuurlijke wijze in het verhaal verwerkt, zonder dat
het geforceerde expositie oplevert. Integendeel, de subtiele
verwijzingen blijken meestal van het grootste belang, waaronder
het mysterieuze ongelukje dat Lisa vier jaar geleden heeft
gehad. Daarbij wisselen de tekstkaders regelmatig van perspectief,
zodat tevens een kijkje wordt gegund in de belevingswereld
van Paolo en de rest. Pas tegen het eind gaat het tempo stevig
omhoog en dat gaat ten koste van de impact van de gebeurtenissen,
vooral omdat het tweede deel van de reeks blijkbaar een grote
sprong in de tijd zal maken.
Zoals eerder is aangegeven, zet het
tekenwerk op de cover de toon voor de rest van het album.
Of het nu gaat om een gedetailleerd boslandschap of een close-up
van een lieveheersbeestje, alles ademt diezelfde ontspannen
sfeer uit. Pont maakt gebruik van een speelse stijl die ondanks
een vrij cartoonesk element geschikt is voor het onderliggende
realisme. Van dat patroon wordt slechts afgeweken voor vier
onheilspellende flashbacks, waarvoor ruwe lijnen, meer close-ups
en een zwarte achtergrond worden gebruikt. Voor het overige
overheerst het speelse karakter. Terecht, want hierdoor wordt
de jeugdige onbevangenheid van William ook in beeld verwoord.
Zo blijft de ontluikende romantiek tussen William en Lisa
zeer subtiel en lijkt de omgeving telkens net even fantasievoller
wanneer de vier kinderen zijn ontsnapt aan het toeziend oog
van de volwassenen. De heldere, warme kleuren ronden het geheel
af.
Over de Grenzen van de Tijd... is
dus een verrassend stripalbum dat ondanks het lage tempo en
het ruim opgezette verhaal een opvallende diepgang kent. Daarbij
is het meer dan een vrijblijvende vertelling over een jongen
op de rand van de puberteit; het album geeft een beeld van
het eenvoudige leven aan het begin van de vorige eeuw en bevat
een genuanceerd sociaal statement over technologische vooruitgang.
Natuurlijk zijn William en Lisa desondanks de echte spil van
het verhaal. Jammer dat William aan het eind aangeeft, dat
hij haar pas na twintig jaar weer zou zien, maar dat maakt
des te nieuwsgieriger naar het tweede deel.
over de
grenzen van de tijd...
- dargaud (full color, 96 pagina's) door:
georges abolin & olivier pont uitgegeven:
februari 2004