Wat maakt een goede zombiefilm? Zijn
dat de schrikeffecten en spectaculair rondvliegende ledematen
of is dat de dosis maatschappijkritiek die op subtiele wijze
verpakt zit in een verhaal over een wereld waar de ondoden
de dienst uitmaken? Schrijver Robert Kirkman kiest voor dat
laatste. Volgens hem legt een goed zombieverhaal de essentie
van de moderne maatschappij bloot. Hoe gaan mensen met extreme
omstandigheden om? Hoe gedraagt een mens zich als hij zijn
leven niet meer zeker is? Omdat Kirkman al deze vragen zo
zelden tegenkwam in een zombiefilm, vertelt hij in de Image
comicserie The Walking Dead zijn eigen verhaal op zijn eigen
manier.
In het eerste deel maken we kennis
met Rick Grimes, een gelukkig getrouwde politieagent uit Kentucky
en de trotse vader van zijn zoon Carl. Wanneer hij op een
dag door een ontsnapte gevangene wordt neergeschoten, belandt
hij in een coma, waar hij pas enkele weken later uit ontwaakt.
De schok is groot, want het ziekenhuis is verder verlaten
en in de cafetaria ontdekt hij tientallen opgesloten zombies.
De wereld die hij ooit kende, is weg. Kentucky is letterlijk
uitgestorven. In het huis van zijn buren treft Rick een ondergedoken
vader en zoon aan, die hem vertellen, dat de meeste mensen
naar de grote stad zijn vertrokken in de hoop dat de overheid
hen daar kan beschermen tegen het groeiende leger ondoden.
Rick pakt een auto en rijdt naar Atlanta, op zoek naar zijn
gezin, maar de hele stad is veranderd in een zombievesting.
In de bossen aan de stadsrand ontdekt hij echter een kleine
groep overlevenden, waaronder zijn collega Shane en tot grote
opluchting ook zijn Lori en Carl.
Vanaf dat moment, aan het begin van
het derde nummer, maken de clichés uit zombieverhalen
plaats voor karakterontwikkelingen. Natuurlijk spelen de zombies
een belangrijke rol, bijvoorbeeld wanneer Rick samen met de
jonge Glenn de stad in gaat op zoek naar wapens en munitie,
maar eerder als een achtergrond waartegen het dozijn hoofdpersonages
de interactie met elkaar aangaat. Hierbij heeft Kirkman gekozen
voor een diverse cast, variërend van vier kleine kinderen
tot een gepensioneerde weduwnaar. De overlevingsdrang zorgt
voor zowel een aantal harde conflicten als opbloeiende vriendschappen,
waardoor de spanning en diepgang altijd gegarandeerd zijn.
Kirkmans flair voor natuurlijke dialogen betekent overigens
niet dat het scenario zich beperkt tot pratende mensen rond
een kampvuur. Integendeel, op de juiste momenten is ruimte
voor tempoversnellingen, die spanning en sfeer bewerkstelligen
op een welhaast cinematografische wijze. Het is geen toeval
dat vooral de eerste delen lezen als een filmscript. En het
is bovendien geen toeval dat Kirkman een liefhebber is van
goede zombiefilms.
Het tekenwerk voor de eerste zes delen
is in handen van Tony Moore, voor wie dit project niet de
eerste samenwerking met Kirkman is. Zijn met subtiele grijstinten
bewerkte tekenstijl is bij uitstek geschikt voor de zo filmische
wijze waarop het verhaal wordt verteld en met elk nieuw hoofdstuk
wordt duidelijk dat dit een voorbeeld is van een schrijver
en een tekenaar die elkaar volledig aanvullen. Moore's stijl
doet enigszins Europees aan, zeker de manier waarop het doodse
Atlanta in alle realistische details wordt neergezet, terwijl
voor de gezichten een ietwat cartooneske eenvoud zorgdraagt
voor het overbrengen van een breed scala aan emoties. Helaas
lijken sommige gezichten soms veel op elkaar, in het bijzonder
die van Rick en Shane, waardoor de emotionele spanning niet
altijd helder tot uitdrukking komt. Zodra Rick en Shane aan
het eind van het zesde nummer lijnrecht tegenover elkaar staan,
is dat dankzij de verschillende kleding van de personages
gelukkig geen probleem.
Momenteel staat Robert Kirkman te
boek als het grootste nieuwe talent in de comicwereld. The
Walking Dead #1-6 onderstreept die status, al is voor deze
serie wel een zekere voorspelbaarheid inherent aan het genre.
Zo zijn zombies logge monsters, wordt het gevaar via een omweg
toch altijd weer opgezocht en zullen de personages die het
minst worden uitgewerkt als eerste sterven. Tegenover al deze
clichés staat echter een thematische rode draad, die
zó verfrissend is en tegelijkertijd zó voor
de hand ligt, dat zombiecomics in één klap weer
op de kaart staan. Want pas wanneer doden de dienst uitmaken,
moeten we echt gaan leven.
the walking
dead #1-6
- image comics (black & white, 32 pagina's) door:
robert kirkman & tony moore uitgegeven:
oktober 2003 - maart 2004