Op de voorkant van het tweede en tevens
afsluitende deel van Over de grenzen van de tijd... kijken
William en Lisa nog altijd vanaf een rots naar beneden. In
tegenstelling tot de voorkant van het eerste deel bevinden
de twee hoofdpersonen zich echter rechtsonder in de asymmetrische
compositie en is de felblauwe lucht verruild voor een donkerblauw
wolkendek. Juist door de verschillen vullen beide illustraties
elkaar aan, net als het verhaal van dit vervolg prima op het
vorige avontuur aansluit, ondanks een sprong door de tijd
van liefst twintig jaar. Makers Georges Abolin en Olivier
Pont laten zich derhalve in alle opzichten wederom van hun
beste kant zien.
Het is twintig jaar geleden dat de
roodharige William jeugdvriendinnetje Lisa heeft gezien. Ook
Paolo en Nino, zijn vrienden uit het Italiaanse vissersdorpje
Barellito, heeft hij al die tijd niet meer gesproken. Een
onverwacht telegram zorgt voor een reünie van het viertal
met dezelfde geboortedatum: Lisa heeft zojuist haar ongeboren
kind verloren en wil samen met haar drie vrienden van vroeger
op zoek naar haar geliefde Thomas, die in ernstig verwarde
toestand vanuit Istanboel naar Costa Rica is vertrokken. Na
enige twijfel gaat iedereen akkoord, waarna ze samen door
de jungle trekken, levensverhalen uitwisselen en opnieuw visioenen
krijgen over vervlogen tijden. Lisa is de enige die weet hoe
het nu zit. Haar mysterieuze voorwerp is de sleutel tot een
dramatische geschiedenis die zich uitstrekt over de grenzen
van de tijd en keer op keer vijf verschillende mensen bij
elkaar brengt. Een zuiver noodlotsdrama, dus, maar tegelijk
hoopvol en opbeurend.
Hoewel in een tweede deel het introduceren
van de hoofdpersonages niet noodzakelijk is, verstoppen Pont
en Abolin de nodige achtergrondinformatie op slimme wijze
in de dialogen van vier vrienden die elkaar twintig jaar niet
meer hebben gezien of gesproken. De voorbereidingen op de
trip naar Costa Rica duren hierdoor bijna langer dan de reis
zelf, maar omdat het zo essentieel is dat ook de personages
elkaar weer echt leren kennen voor het emotionele conflict
zich aandient, komt dat de diepgang enkel ten goede. Eenmaal
op hun bestemming keert het verhaal terug naar tijdoverschrijdende
visioenen, een subplot uit het eerste deel dat toen eigenlijk
te weinig aandacht kreeg. Daarbij lijkt de introductie van
Thomas op het eerste gezicht een kunstgreep (de lezer is immers
nauwelijks bekend met het personage), maar wie de beide delen
herleest, zal merken dat zijn geboortejaar samenvalt met een
toen niet nader verklaard voorval. Bovendien steekt het drama
dat zich in Costa Rica ontspint zo poëtisch in elkaar,
dat de melancholiek van de gehele situatie de eventuele misstappen
grotendeels compenseert.
De tekenstijl van Pont is in de korte
tijd tussen beide delen weliswaar niet wezenlijk veranderd,
hij hanteert wel degelijk een andere insteek. Alle ronde vormen
en speelse composities uit Williams jeugd hebben plaatsgemaakt
voor een hoekige elegantie en soberheid. Ook bij de hoofdrolspelers
is deze aanpak toegepast. Waar Lisa het meest lijkt op het
personage van toen, zijn vooral Nino en William volwassen
geworden. Dus niet door het verlengen van zowel de armen en
de benen, zoals in andere strips vaak wordt gedaan, maar door
het daadwerkelijk veranderen van iemands lichaamsbouw. De
aandacht voor de omgeving is ongeveer net zo groot als voorheen,
zij het dat ook daar een duidelijke verschuiving heeft plaatsgevonden
van de jeugdige details naar een romantische schoonheid. De
sfeerverandering wordt verder doorgevoerd in de kleuren, die
beduidend dieper en donkerder zijn en pas de laatste vier
pagina's terugkeren naar de pasteltinten uit het eerste deel.
Inhoudelijk en symbolisch is de cirkel dan rond.
Over de grenzen van de tijd... 2 rondt
de geschiedenis van William en zijn vrienden op een bevredigende
manier af. Ten opzichte van het eerste deel is ditmaal wat
minder aandacht voor het neerzetten van een tijdsbeeld (in
het verhaal is het inmiddels 1927 en William vertelt hoe zijn
vader op zoek is naar nieuwe vervoersmethoden), maar het is
vanaf het begin duidelijk, dat Abolin en Pont in dit afsluitende
hoofdstuk geen tijd hebben voor frivoliteiten. De jeugd is
voorbij, het is de beurt aan volwassen thema's en complexe
relaties in een licht spiritueel sausje. Daar waar het raak
moet zijn, is het raak en dat verdient alle lof.
over de
grenzen van de tijd... 2
- dargaud (full color, 96 pagina's) door:
georges abolin & olivier pont uitgegeven:
augustus 2004