Eric Powell heeft een hekel aan het
tekenen van mooie mensen en saaie, moderne dingen. Het liefst
houdt hij het bij monsters, vervallen gebouwen, ongure types
en oude auto's. De door hem geschreven en getekende serie
The Goon, een zombiecomic over de dommekracht van een maffiabaas
in een verder naamloos dorp dat zo lijkt weggelopen uit de
jaren dertig, bevat al die elementen en wijkt daarmee af van
de dreigende ondertoon die schrijvers als Steve Niles en Robert
Kirkman met 30 Days of Night en The Walking Dead tot nieuwe
standaard van het genre hebben verheven. Powell wil gewoon
plezier hebben met zijn eigen creatie. Logica en diepere betekenissen
komen later.
Hoe absurd de verhalen ook zijn, het
ruwe talent is al duidelijk zichtbaar in The Goon #1-3. In
deze oorspronkelijk door Avatar Press uitgegeven en later
in eigen beheer tot paperback gebundelde miniserie maken we
kennis met de Goon, een bijna onmenselijk gespierde eenmansknokploeg
met vooruitstekende tanden en een vettig petje dat steevast
ver over zijn voorhoofd is getrokken. Samen met zijn ietwat
iel uitgevallen maar daarom zeker niet minder fanatieke collega
Franky bindt hij in naam van maffiabaas Labrazio de strijd
aan met het alsmaar groeiende leger zombies van de Zombie
Priest. Nadat hij in de eerste delen van de serie een zombiechimpansee
heeft opgeblazen, een brandende vampier op de bumper van zijn
rode auto heeft gebonden en een wandelende vis heeft bewerkt
met een kettingzaag, gaat het derde deel nader in op zijn
verleden. Daar blijkt de kracht van deze comic, die na een
zeldzaam moment van bezinning net zo vrolijk doorgaat met
het doodknuppelen van zombies en ander tuig.
Aan alles is duidelijk dat deze drie
nummers het eerste professionele werk van Powell zijn. Het
scenario bestaat uit een samenraapsel komische episodes, de
structuur van de verhalen bevat misdaadclichés van
het gevecht in de kroeg tot de megalomane speech van een opponent
en slechts zeer zelden ontstijgt de gewelddadige humor het
kinderachtige niveau dat het meest doet denken aan cartoons.
In dat laatste schuilt echter ook de aantrekkingskracht van
de Goon: het is zijn heerlijk ongecompliceerde karakter dat
de aanwezigheid van bijvoorbeeld een pratende kettingzaag
volstrekt geloofwaardig maakt binnen het concept van deze
serie. Zelfs de combinatie van extreem hard geweld en botte
galgenhumor misstaat niet, domweg omdat het met zo'n dikke
knipoog wordt gebracht. Hoewel die knipoog in het recente
werk minder karikaturaal is, staat het plezier bij Powell
altijd voorop. Een vervelende spelfout hier of een technisch
weinig fraaie verhaalovergang daar, moet dan maar voor lief
worden genomen. Iemands eerste poging tot het maken van een
comic kan immers veel slechter.
Het tekenwerk van Powell is aan het
begin van zijn carrière in alles ruw en ongepolijst.
De paperback van deze miniserie heet dan ook treffend 'Rough
Stuff.' Desalniettemin is de stijl zelf verrassend stabiel.
Waar het bij andere beginnende tekenaars geregeld gebeurt,
dat bepaalde personages bijna per pagina van uiterlijk veranderen,
is de complete cast in deze drie delen altijd uiterlijk herkenbaar.
Misschien ligt dat aan het gebrek achtergrondtekenwerk (wat
een minpuntje is), misschien ligt dat aan de sprekende manier
waarop de personages worden aangekleed (wat een pluspuntje
is); effectief is het zeker. Het overwegend vlak getekende
binnenwerk verbleekt echter bij wat Powell laat zien op de
geschilderde covers en, in het verlengde van die stijl, tijdens
de flashbacks van het derde nummer. Pas daar gaan de registers
open, met sfeervolle kleuren en zachte arceringen die de bizarre
wereld van de Goon, hoe overtrokken en cartoonesk ook, daadwerkelijk
tot leven laten komen.
Anno 2004 vindt Powell zijn eigen
naam met enige regelmaat terug tussen de genomineerden voor
prestigieuze comicawards, maar ten tijde van The Goon #1-3
was hij niet meer dan een jong talent dat zich graag liet
inspireren door makers als Jeff Smith en Mike Mignola. Hij
was onder de indruk van de manier waarop zij zich hadden toegelegd
op één enkele creatie en hoopte dat hij een
plaatsje in hun schaduw kon vinden. Nauwelijks vijf jaar later
werpt Powell zijn eigen schaduw over de comicwereld. En wie
bij het lezen van zijn eerste werk goed oplet, ziet dat de
bouwstenen voor die voortvarende carrière eigenlijk
altijd al aanwezig zijn geweest.
the goon
#1-3
- avatar press (black & white, 32 pagina's) door:
eric powell uitgegeven: 1999