Dark Horse Comics heeft het afgelopen
decennium een zeer goede reputatie opgebouwd met het uitgeven
van manga. Hoewel de concurrentie vandaag de dag sterk is
toegenomen, met allerlei specialistische uitgeverijen in het
circuit van de independents, blijft de traditionele nummer
vier uit de comicwereld (in 2006 viert Dark Horse het twintigjarig
bestaan) een meer dan betrouwbare bron van oosterse titels.
Daarvan gaat het door Hiroaki Samura geschreven en getekende
Blade of the Immortal het langst mee: onlangs verscheen het
honderdste deel. Dat succes is terecht, want het verhaal over
de dolende samurai en zijn jonge reisgenote spreekt tot de
verbeelding.
In de eerste zes delen van de reeks,
die in hun oorspronkelijk Japanse versie verschenen in het
jaar 1994, maken we kennis met Manji. Zijn tong is net zo
scherp als zijn wapens, maar het is niet zijn vechtkunst die
de rondreizende zwaardvechter zo levensgevaarlijk maakt. Deze
samurai zonder meester is namelijk onsterfelijk. Het is een
vloek die pas wordt opgeheven, wanneer hij duizend schurken
heeft gedood. Het komt hem dus wel goed uit als de jonge Rin
om zijn hulp vraagt. Zij moest toekijken hoe haar ouders werden
vermoord door leden van een rivaliserende zwaardschool en
zweert wraak. Manji kan de afleiding prima gebruiken en tezamen
trekken ze door het land. Twee van de betrokken moordenaars
dienen zich al snel aan, maar Rin weet dat ze niet zal rusten
voor het hoofd van de rivaliserende school voor zijn gruweldaden
heeft geboet. In de tussentijd ontdekt Manji op een pijnlijke,
bloederige wijze dat zijn onsterfelijkheid toch ook zo zijn
grenzen heeft.
Het verhaal speelt zich af in het
Japan aan het eind van de achttiende eeuw. De periode van
tradities en van samurai leent zich uitstekend voor het soort
avonturen dat hier wordt verteld, zoals de laatste jaren ook
al is gebleken uit speelfilms die in een vergelijkbaar tijdperk
zijn geplaatst. De westerse wereld laat zich nu eenmaal graag
fascineren door de samurai, wat in veel opzichten enigszins
doet denken aan de aantrekkingskracht van verhalen over cowboys
en indianen. Samura combineert de beste elementen uit die
periode. Dat hij hierbij niet aan clichés ontkomt (de
dolende samurai die boete moet doen, de bloedwraak van een
jong meisje, de brute zwaardgevechten), compenseert hij met
een elegante vertelstijl die ruimte maakt voor culturele achtergronden
en bijpersonages die vrijwel zonder uitzondering veel diepgang
krijgen. Uiteindelijk draait alles echter om Manji en Rin,
tussen wie al in deze eerste hoofdstukken een prettige chemie
ontstaat. De vertaling schiet af en toe tekort, maar hun interactie
leest desondanks lekker weg en zorgt ervoor, dat de lezer
in deze personages wil investeren.
Voor deze Engelstalige editie zijn
de tekeningen bewerkt, zodat ze van links naar rechts gelezen
kunnen worden. In dit geval is bij dat proces echter zo min
mogelijk gebruik gemaakt van het spiegelen van het oorspronkelijke
werk: op verzoek van Samura zijn de panels in de westerse
leesvolgorde geknipt en geplakt. Het is daarbij helaas onvermijdelijk,
dat de getoonde actie soms aan de onduidelijke kant is, zeker
tijdens alle gestileerd vormgegeven gevechten met een ingewikkelde
choreografie. Tegenover iedere onduidelijkheid staat gelukkig
een handjevol mooie composities. Samura's stijl, die zijn
zo zwierige inktlijnen afwisselt met allerlei zachte potloodstreken,
blinkt namelijk uit in het zoeken naar en vinden van dynamische
poses die weer net even anders zijn dan gebruikelijk. Hierdoor
krijgen zelfs de grofste scènes iets gracieus. En dat
is natuurlijk precies de bedoeling in een verhaal dat zo graag
een balans zoekt tussen geweld en diepgang.
Zoals bij meer manga het geval is,
leest Blade of the Immortal als een film op papier. Samura
verstaat de kunst van het versnellen en het vertragen, van
het doseren van de dialogen en het vermijden van overbodige
expositie door middel van subtiele close-ups die voor oplettende
lezers geen tekst vereisen. Sommige karakters lijken op elkaar.
Op dat punt is de kracht van deze serie soms meteen een zwakte,
al is herlezen zeker geen straf. Het avontuur van Manji en
Rin is immers een epos dat niet snel gedateerd raakt en dus
ook een tweede of derde keer de aandacht kan vasthouden. Dat
doet het al meer dan honderd nummers. Dat moet bewijs genoeg
zijn.
blade
of the immortal #1-6
- dark horse comics (black & white, 40 pagina's) door:
hiroaki samura uitgegeven: juni 1996 - november
1996