Begin 2004 wilde DC iets forceren
wat tien jaar geleden met Vertigo nog via een natuurlijke
weg was gelukt: het lanceren van een nieuwe imprint. Onder
de naam DC Focus werden vier series geïntroduceerd waarbij
net als tien jaar geleden bij Vertigo de aandacht vooral ging
naar de goede schrijvers. De vier titels, visueel herkenbaar
dankzij een zeer minimalistische stijl en een vrijwel monotone
inkleuring, brachten niet werd verwacht. Een imprint laat
zich niet forceren. Hoewel Hard Time eind 2005 een tweede
kans krijgt in het reguliere DC universum, werden alle series
binnen een jaar gestopt. In het geval van Kinetic door Kelley
Puckett en Warren Pleece is dat erg spijtig.
Net als de overige drie series werkt
Kinetic vanuit het basisconcept dat de wereld uit de comic
de wereld is zoals wij die kennen in het dagelijkse leven.
Superkrachten bestaan niet. Alleen op het witte doek en in
comics vertonen superhelden hun kunsten. Eén van die
comics is Kinetic, een serie waar tiener Tom Morell liefhebber
van is. Voor hem is deze comic de beste manier om een paar
minuten per dag te ontvluchten aan de realiteit. Dat is een
uiterst harde realiteit, want hij is opgezadeld met verschillende
lichamelijke aandoeningen. Hij is afhankelijk van allerlei
medicijnen, kan zijn rechterarm niet bewegen en is beperkt
in wat hij op school mag en kan doen. Wanneer hij op een dag
zijn medicijnen vergeet, krijgt hij een aanval. Niet lang
daarna droomt hij dat hij een frontale botsing met een truck
overleeft. Of was het toch echt? Was de droom echt en heeft
de energie van de botsing Tom nu zo sterk gemaakt, dat hij
zijn medicijnen niet meer nodig heeft en onkwetsbaar is geworden?
Hoewel de serie dus voortijdig werd
stopgezet, vertellen de acht verschenen nummers een afgerond
verhaal. Het toont hoe Tom omgaat met zijn nieuwe krachten.
Hoe hij zijn grenzen verkent, hoe hij van onzekere jongen
langzaam maar zeker verandert in iemand die het niets meer
kan schelen, omdat macht nu eenmaal corrumpeert. Schrijver
Kelley Puckett neemt daar uitgebreid tijd voor. Decompressie
was een hoeksteen van DC Focus, maar nergens was het zo'n
nadrukkelijke stijlfiguur als in deze serie. Waar het in andere
titels nogal eens ontspoort in complete nummers die niets
vertellen, is de schrijfstijl hier essentieel bij het neerzetten
van de juiste sfeer. Door de cinematografische aanpak, herhaling
van panels, tekstloze scènes en een paginastructuur
die een gebeurtenis stap voor stap in beeld brengt, komt Tom
als verteller tot leven. Zijn gedachten vormen de leidraad,
zijn ronduit boeiende vertelstem is de licht melancholische
ondertoon die zelfs doorklinkt wanneer op volwassen wijze
ruimte wordt gemaakt voor subplots over onder meer zijn gescheiden
moeder en zijn klasgenoten op school. Het is effectief in
zijn eenvoud.
Het tekenwerk van Warren Pleece wordt
gekenmerkt door eenvoudige lijnen. Zijn personages zet hij
zonder al te veel opsmuk neer, wat hem uiteraard de geschikte
keuze maakt voor een comic over een herkenbare en realistische
wereld. Tom is geloofwaardig als buitenbeentje zonder dat
hij onsympathiek overkomt, bij zijn moeder is nog net iets
zichtbaar van haar jeugdige trekken zodra ze haar bril afzet
en zelfs Toms populairste klasgenoten worden sober en zonder
overtrokken schoonheidsidealen vormgegeven. Daarbij is het
een tekenstijl die de kunst van subtiliteit verstaat. Zeker
in een verhaal dat leunt op decompressie als verteltechniek
is het van groot belang dat een grimas of een frons met minimale
middelen kan worden weergegeven. Die details samen zorgen
voor een gevoel van eenheid in stijl en sfeer. Natuurlijk
draagt ook de bijzondere inkleuring daaraan bij. Met de roodtinten
voor de achtergrond, grijs voor Tom en zijn moeder en blauw
voor de andere personages houdt het zich aan geen enkele conventie.
Uiteindelijk is Kinetic een comic
gebleken die enerzijds uitstekend paste in de tijdgeest, maar
die anderzijds zijn tijd vooruit was. Misschien had de titel
een eerlijke kans gekregen als het niet onder de DC Focus
had gevallen. Misschien had het meer kans op succes gehad
als meer promotie was gemaakt met de naam Allan Heinberg (van
televisieserie The O.C.) als de medebedenker van de reeks.
Misschien ook niet; dat zullen we nooit met zekerheid weten.
Wat wel zeker is, is dat deze acht nummers van Kinetic samen
een verfrissende mengeling vormen van een klassieke superheldenorigin,
een onconventionele coming of age en eigentijdse tienerproblematiek.
kinetic
#1-8
- dc comics (color, 32 pagina's) door: kelley
puckett & warren pleece uitgegeven: mei
2004 - december 2004