sentry
#2 (marvel)
Langzaam maar zeker ontdekt Bob Reynolds dat zijn bestaan
als Sentry is uitgewist en dat niemand hem meer kent. Deze
subtiele aanpak leidt tot een erg boeiende dialoog met Reed
Richards, waarna meer stukjes van de puzzel opduiken. Het
langzame tempo wordt optimaal benut met veel ijzersterke tekstkaders
en intrigerende dialogen die een aparte sfeer scheppen. De
boeiende plot en flashbacks worden nog versterkt door het
overtuigende tekenwerk. Met name de manier waarop de tekenstijl
in de flashbacks iets wordt aangepast en zo een treffend tijdsbeeld
schetst, is bijzonder knap. Dit is voorlopig de beste comic
van het jaar en het verdient zeer dik vijf sterren. tekst
paul jenkins tekeningen jae lee
thunderbolts
#43 (marvel)
Na de ontvoering van Atlas door Wonder Man duikt de Black
Widow bij de Thunderbolts op en samen doorzoeken ze een oude
schuilplaats van Baron Zemo, op zoek naar informatie over
ionische energie. De gastrol van de Black Widow is leuk en
logisch, maar verder gebeurt er vrij weinig en is wel duidelijk
dat naar de crossover met The Avengers wordt toegewerkt. Toch
leest het allemaal redelijk lekker weg, ondanks de grote hoeveelheden
overbodige tekst. Zo liggen Natasha Romanovs gedachten over
de Thunderbolts er heel erg dik bovenop. Het tekenwerk is
als altijd zeer strak, stabiel en van hoog niveau, met redelijk
drukke doch pakkende lay-outs, zodat ik uitkom op drie sterren. tekst
fabian nicieza tekeningen mark bagley
x-men
#105 (marvel)
Archangel en Psylocke worden uit het niets aangevallen door
de Twisted Sisters, waarna ze met behulp van de andere X-Men
het duel aangaan en hun tegenstanders simpel verslaan. Het
verhaal is overbodig, is zeer oppervlakkig en het subplot
over Mystique voegt weinig toe. De zondvloed aan tekst leidt
alleen maar af en door de introductie van vijf nieuwe personages
is van enige diepgang geen sprake. Opvallend is dat in dit
nummer veel gedachtewolkjes worden gebruikt die stuk voor
stuk zinloze, nogal irritante en tevens onnodig hoogdravend
geschreven informatie bevatten. De tekeningen zijn matig en
vaak erg chaotisch, waardoor het nummer al met al nul sterren
krijgt. tekst
chris claremont tekeningen leinil francis
yu
x-force
#106 (marvel)
Na de sfeervol weergegeven begrafenis van Pete Wisdom staat
X-Force plots oog in oog met Domino. De rest van het nummer
bestaat eigenlijk uit weinig meer dan een gesprek tussen de
leden van het team en Domino, maar het is redelijk boeiend
geschreven en laat zien wat er in de periode vóór
de komst van Wisdom is gebeurd. Ook het verhaal van Domino
over de zo gevaarlijke moordenaar Marcus Tsung is intrigerend
en hoewel de dialogen niet altijd even sterk zijn, blijft
het interessant. Het tekenwerk in de flashback is matig, maar
in het hoofdverhaal wordt vooral dankzij een sfeervolle inkleuring
een aardig hoog niveau gehaald. Ondanks het inleidende karakter
ruim twee sterren. tekst
ian edginton tekeningen whilce portacio &
lan medina
jenny sparks
#3 (dc)
Het derde deel van de serie over de jaren vóór
The Authority gaat over Jack Hawksmoor, de man die jarenlang
door buitenaardse wezens is bestudeerd en daardoor één
kan worden met een stad. De plot op zich is weinig verrassend
en de confrontatie tussen Jack en een moordzuchtige stad uit
de toekomst is niet indrukwekkend, maar de extra informatie
over Jack geeft nieuw inzicht in zijn personage. Aardige vertelstijl,
soms iets te clichématige dialogen en de tekeningen
zijn op de openingsscène na opvallend genoeg iets minder
dan gebruikelijk, met een tamme lay-out en weinig dynamiek.
Twee sterren is echter wel net te weinig, vandaar heel krap
nog drie sterren. tekst
mark millar tekeningen john mccrea
batman:
dark victory #11 (dc)
Nu het verhaal over de Hangman en het subplot over Dick Grayson
wat door elkaar lopen, is de miniserie veel interessanter
geworden. Two-Face wordt beschuldigd van moord, maar tijdens
de rechtszaak blijkt dat alles bij zijn grote plan hoorde
en dat het hem om het krijgen van de bewijsstukken ging. Natuurlijk
eindigt het nummer met weer een moord en hoewel het inhoudelijk
iets aan de magere kant is, zijn de vertelstijl, de dialogen
en de algehele sfeer van een ouderwets hoog niveau. Het tekenwerk
gaat mee in die trend, met een sterke lay-out, slimme composities
en veel symboliek. De opleving van de serie komt helaas erg
laat, maar ook dit deel verdient vier sterren. tekst
jeph loeb tekeningen tim sale
birds of
prey #22 (dc)
Blockbuster houdt Black Canary vast in de veronderstelling
dat zij Oracle is. Samen met onder meer Deathstroke wordt
ze naar Gorilla City gestuurd om aldaar een donorhart voor
Blockbuster te vinden. De nieuwe plot bevat vooralsnog weinig
echte inhoud, maar de overgang van de vorige naar de huidige
verhaallijn is erg slim en hetzelfde geldt voor de manier
waarop Dinah Lance de schijn moet ophouden en zich voor Oracle
uitgeeft. Samen met het lekkere tempo en goede dialogen wordt
door deze rolverwisseling het gebrek aan originaliteit van
de plot deels goedgemaakt. Dankzij de gasttekenaar zijn de
tekeningen een beetje minder, maar ondanks dat verdient dit
drie sterren. tekst
chuck dixon tekeningen butch guice & bill
sienkiewicz
crimson
plague #2 (image)
Shannon Lower is de enige overlevende na een confrontatie
met DiNA: Simmons, een gevaarlijk wezen met giftig bloed.
Vervolgens loopt de plot over verschillende schijven met te
veel personages, hetgeen de overzichtelijkheid en de begrijpelijkheid
niet ten goede komt. De flashbacks zorgen voor de nodige uitleg,
maar die scènes zijn vaak te langdradig en bovenal
vrij saai, waardoor in het heden weinig relevante gebeurtenissen
plaatsvinden. Het tekenwerk is gedetailleerd en het is jammer
dat de lay-out vanwege de vele tekstkaders hier en daar rommelig
wordt. Conceptueel blijft de serie boeiend, maar dit nummer
is te vaag en komt uit op krap twee sterren. tekst
& tekeningen george pérez
kin
#6 (image)
In dit dikke laatste nummer van deze miniserie worden alle
subplots in hoog tempo afgehandeld. Elspeth Leakey, Mack en
de Neanderthaler Bob infiltreren de basis van de geheime organisatie
SIA, op zoek naar de soortgenoten van Bob. Intussen wordt
Elspeths vader bruut vermoord, doodt diens lijfwacht de leider
van de SIA en ontkomen de drie hoofdpersonages met alle informatie
over de Neanderthalers. Blijkbaar wordt de miniserie ooit
vervolgd, anders is dit wel een bijzonder open en erg vreemd
eind en zowel de vertelstijl als de dialogen zijn redelijk
simpel, waardoor dit nummer nogal leeg is. De tekeningen zijn
sterk, maar niet genoeg voor een score van meer dan twee sterren. tekst
& tekeningen gary frank
witchblade
#42 (image)
Sara Pezzini raakt samen met haar partner Jake McCarthy betrokken
bij een moordzaak waarbij de dader boodschappen voor haar
achterlaat. Verder blijft de plot nog erg inleidend en worden
bijna alle subplots van de laatste twaalf maanden simpelweg
vergeten of genegeerd. Zo is Jake weer Sara's partner en is
Joe Siry weer terug als chef. Met de komst van Jenkins als
schrijver zijn de dialogen echter wel vele malen beter geworden,
maar de bovennatuurlijke actie die de serie zo kenmerkte,
is bijna verdwenen. Ondanks een lekker strakke lay-out en
hier en daar mooie composities blijft het tekenwerk iets onder
de maat en mist het dynamiek. Al met al vrij ruim twee sterren. tekst
paul jenkins tekeningen keu cha