sentry /
fantastic four #1 (marvel)
De eerste in een reeks overbodige specials over het verleden
van Sentry laat zien hoe hij meerdere malen met de Fantastic
Four heeft samengewerkt. Deze flashbacks vertellen niet echt
een verhaal en zijn eerder simpele, willekeurige flarden van
enkele gevechten tegen allerlei tegenstanders. Vanwege deze
opzet mist de plot diepgang en toegevoegde waarde, hoewel
de schrijfstijl goed is en de sfeer prima bij het verhaal
past. Het tekenwerk is aardig, maar in vergelijking met de
miniserie zelf net iets te afwijkend. Daarbij komen de personages
houterig over en is de lay-out weinig verrassend. Vanwege
het zeer grote gebrek aan relevantie krijgt dit deel krap
twee sterren. tekst
paul jenkins tekeningen phil winslade
ultimate
x-men #1 (marvel)
Het eerste deel over een moderne versie van de X-Men is zeer
verrassend, boeiend en overtuigend. De mutantenhaat bereikt
een hoogtepunt als de eerste generatie Sentinels de aanval
op mutanten opent, terwijl professor Xavier drie nieuwe leden
voor zijn X-Men ronselt. Natuurlijk is de plot erg inleidend,
maar alle personages worden knap en erg herkenbaar neergezet.
Opbouw, tempo en uitwerking zijn boeiend en de dialogen lezen
op een paar puntjes na lekker weg. De tekeningen zijn van
een bijzonder hoog niveau, met een effectieve lay-out, duidelijke
composities en veel gevoel voor dramatiek. Dit is zonder meer
een goed begin van de serie en het krijgt dik vier sterren. tekst
mark millar tekeningen adam kubert
the punisher
#11 (marvel)
Het gevecht tussen de Punisher en the Russian loopt met een
sisser af, waarna de Punisher eindelijk eens begint aan de
aanval op ma Gnucci. Op de achtergrond spelen de gebruikelijke
subplots, die de laatste nummers bijna niet opschieten en
veelal een herhaling van zetten opleveren. Hierdoor is de
miniserie naar een inhoudelijk bedenkelijk niveau gezakt en
is de plot lineair geworden, maar gelukkig zorgen de vlotte
dialogen en de absurde humor er als altijd voor dat het verhaal
leuk blijft. Het tekenwerk is eveneens prima en past goed
bij de rauwe sfeer van de serie. Dit nummer is overbodig,
maar twee sterren is te weinig, vandaar dat ik uitkom op krap
drie sterren. tekst
garth ennis tekeningen steve dillon
thunderbolts
#47 (marvel)
Samen met de herboren Jolt moet Scourge ervoor zorgen dat
Atlas niet als een bom de lucht in vliegt. Intussen wordt
op de maan Titan beslist over het lot van Moonstone, terwijl
op de achtergrond een aantal subplots speelt. Het verhaal
verloopt nu over zo veel schijven, dat per saldo te weinig
gebeurt en de subplots onvoldoende aandacht krijgen. Ook wordt
de plot warrig, zeker omdat de dialogen te verklarend en soms
overbodig zijn. Wat evenmin helpt, is het tekenwerk, dat deze
keer nogal gehaast overkomt en bijdraagt aan de chaotische
sfeer. Bepaalde onderdelen blijven nog zeker wel interessant,
maar het geheel kan niet echt meer boeien. Nog heel krap twee
sterren. tekst
fabian nicieza tekeningen mark bagley
planetary
#13 (dc)
Een boeiende blik in het verleden van Elijah Snow toont hoe
hij Sherlock Holmes opspoort, waarna Snow bij hem in de leer
gaat. Inhoudelijk gebeurt niet veel, maar in combinatie met
de gebeurtenissen uit de eerdere nummers blijft de serie ongekend
boeiend. Ook de gastrollen voor enkele historische Britse
personages pakken goed uit, hetgeen de wat lege eerste helft
van dit deel meer dan compenseert. De dialogen zijn sterk
en het personage Snow wordt op subtiele manier uitgewerkt,
wat wordt versterkt door het heerlijke tekenwerk, met veel
sfeervolle details en een zeer opvallende lay-out. Als nummer
op zich mist het iets extra's, vandaar geen vijf maar vier
sterren. tekst
warren ellis tekeningen john cassaday
birds of
prey #26 (dc)
Wederom een verhaal met het thema 'This Issue: Batman Dies,'
maar deze keer wordt het gelukkig zo goed als volledig genegeerd.
Dat levert een simpel doch aardig verhaal op over een korte
confrontatie tussen Black Canary en Bane, die alleen door
samen te werken kunnen ontsnappen aan de troepen van Ra's
al Ghul. Als altijd levert vooral de interactie tussen de
personages veel goede momenten op, al wordt het tijd dat weer
een rode draad door de serie gaat lopen. Het ietwat ouderwetse
maar realistische en gedetailleerde tekenwerk is wederom uitstekend,
hoewel Bane iets te gewoontjes wordt neergezet. Vanwege het
losstaande karakter geen vier maar drie sterren. tekst
chuck dixon tekeningen butch guice
jla
#49 (dc)
De JLA moet ervoor zorgen dat New York City niet wordt overrompeld
door gevaarlijke wezens uit een sprookjesland. Uiteindelijk
maakt de magische lasso van Wonder Woman op vrij voorspelbare
wijze een eind aan deze invasie en blijft alles bij het oude.
De plot is zeer eenvoudig en alleen de manier waarop het vertrek
van Batman doorwerkt in het doen en laten van het team, levert
een interessante scène op. Helaas is ook in dit deel
een gasttekenaar nodig en deze keer heeft de andere stijl
geen enkele functie binnen het verhaal. Het tekenwerk van
de vaste tekenaar Hitch is ijzersterk, maar het is jammer
dat hij zo snel al deadlines mist. Al met al is twee sterren
een terechte score. tekst
mark waid tekeningen bryan hitch & javier
saltares
strangers
in paradise #37 (abstract)
Veronica heeft Francine Peters gegijzeld en terwijl zij haar
visie op de afgelopen jaren geeft, maken Katina Choovanksi
en Tambi Parker zich op voor de ultieme confrontatie met Veronica.
De eerste helft van het verhaal bestaat uit één
grote monoloog, die verrassend genoeg zeer goed en boeiend
is. Het vrij gewelddadige einde is niet geheel onverwacht,
maar de als Darcy verklede Katchoo zorgt voor een bizarre
verrassing, waarna als altijd de aandacht weer komt te liggen
op de verschillende personages en hun emoties. Wellicht zijn
de vele onthullingen wat vergezocht, maar effectief zijn ze
zeker en ook het tekenwerk is van hoog niveau, zodat ik zonder
meer uitkom op vijf sterren. tekst
& tekeningen terry moore
bone
#40 (cartoon)
Een reusachtige groep Rat Creatures trekt door de vallei en
heeft de jacht geopend op de drie Bones, Gran'ma Ben en Thorn.
Al snel blijkt dat één van de Rat Creatures
de met de Bones bevriende Bartleby is en gezamenlijk slaan
ze op de vlucht. Na enkele rustige nummers krijgt de plot
weer wat vaart en dat is precies wat het nodig had. De onthullingen
over de Hooded One en de Ghost Circles zijn interessant, maar
zeker niet genoeg om meerdere nummers achter elkaar te dragen.
Het tekenwerk is, met nog altijd een zwarte hemel als achtergrond,
simplistisch en weinig gedetailleerd. Toch is de stilistische
stijl effectief en zet het de juiste sfeer neer. Geen vier,
wel drie sterren. tekst
& tekeningen jeff smith
scion
#7 (crossgen)
In een tussennummer worden de gevolgen van Artors dood op
zeer treffende wijze in beeld gebracht en hakt Ethan de knoop
door: gevuld met wraakzucht reist hij af naar het grondgebied
van de Raven dynastie. De ceremonie waarbij de Herons afscheid
nemen van Artor is sterk geschreven en de interactie die daarna
tussen Ethan, zijn vader en zijn moeder volgt, is nog overtuigender.
Het subplot over de mysterieuze Bernd Rechts lijkt vooralsnog
overbodig, maar dit minpuntje wordt gecompenseerd door het
goede tekenwerk van de gasttekenaar, met veel simpele doch
zeer treffende composities. Dit blijft de beste serie van
CrossGen en dit nummer krijgt ruim drie sterren. tekst
ron marz tekeningen rick leonardi