ultimate
spider-man #6 (marvel)
Terwijl op het hoofdkantoor bij de Daily Bugle uitgever Jonah
Jameson zijn mensen op pad stuurt voor verhalen over Spider-Man,
krijgt Peter Parker te maken met een aanval van Norman Osborn.
Na een nogal mislukt experiment is Osborn veranderd in de
Green Goblin en hij heeft blijkbaar door dat Peter Spider-Man
is. Hoewel het verhaal weinig vernieuwende punten bevat, wordt
het op een goede manier verteld, met halverwege een opvallende
en zeer verrassende flashback. Als altijd zijn het ritme en
de dialogen van een hoog niveau en leest het nummer als een
zonnetje. Het tekenwerk doet gehaast aan, maar is degelijk.
Voor vier sterren gebeurt te weinig, vandaar drie. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
batgirl
#13 (dc)
Een sluipschutter krijgt last van zijn geweten als hij oog
in oog staat met Cassandra. Daarna wordt de schutter door
zijn opdrachtgevers opgejaagd en Cassandra neemt het voor
hem op. De plot is niets nieuws en staat nogal los van de
rode draad die door de serie loopt, maar de sfeer is uitstekend
en dankzij een balans tussen actie en tekst wordt een prima
ritme verkregen. Het is opvallend dat dit wederom een nummer
is waarin Batgirl niet in kostuum optreedt, hetgeen het personage
meer uitstraling geeft. Wat de tekeningen betreft, is de lay-out
rommelig, maar tegen het eind wordt overtuigend werk afgeleverd.
Vanwege het gebrek aan continuïteit geen vier maar drie
sterren. tekst
kelley puckett tekeningen damion scott
100 bullets
#21 (dc)
In dit eerste deel van een nieuwe verhaallijn vertelt junkie
Jack Daw het verhaal over zijn ontmoeting met agent Graves.
Middels een lange flashbacks wordt een knap beeld geschetst
van Jacks leven en hoewel vooralsnog weinig echt duidelijk
wordt, blijft het boeiend. Zeker omdat blijkt dat Jack het
pistool en de honderd kogels nog niet heeft gebruikt, is dit
verhaal een verrassende variatie op het gebruikelijke thema,
waarbij natuurlijk de dialogen vlijmscherp zijn en veel gebruik
wordt gemaakt van de filmische verteltechnieken. Ook de tekeningen
zijn meesterlijk, met sfeervolle composities en een indrukwekkende
inkleuring. Al met al is een score van ruim vier sterren meer
dan verdiend. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
martian
manhunter #29 (dc)
J'onn J'onzz en John Jones gaan momenteel door het leven als
twee personen, maar als blijkt dat John geen ziel heeft en
als detective misbruik maakt van zijn telepathische gaven,
moet J'onn ingrijpen. Jason Blood vertelt hem dat John geen
bestaansrecht heeft, terwijl J'onn logischerwijs moeite heeft
met het idee dat hij zijn tegenpool moet vermoorden. Met name
de wisselwerking tussen John en J'onn levert enkele interessante
scènes op, waarbij beide personages prima uit de verf
komen en realistisch worden neergezet. Daarbij is het concept
van het verhaal vernieuwend en is het tekenwerk weer lekker
duister, consistent en overtuigend. Daarom geef ik vrij ruim
vier sterren. tekst
john ostrander tekeningen tom mandrake
green lantern
#135 (dc)
Na het goede vorige nummer, dat ik in eerste instantie had
gemist, valt dit hoofdstuk van het verhaal over Alex Nero
ietwat tegen. Als drager van een gele ring is Nero een zeer
gevaarlijke tegenstander en Green Lantern roept de hulp in
van de JLA. De JLA houdt stand, maar alles draait uit op een
enorme confrontatie op Times Square. In tegenstelling tot
het vorige nummer bestaat de plot uit niet meer dan een groot
aantal actiescènes, waarbij weinig ruimte is voor interactie
en uitdieping van de personages. Toch leest het lekker, zijn
de dialogen realistisch en zijn de tekeningen goed, zij het
minder consistent dan gebruikelijk. Door gebrek aan diepte
geen drie, wel ruim twee sterren. tekst
judd winick tekeningen darryl banks
hellspawn
#5 (image)
Een jongen draait door, ziet zijn eigen vriendin aan voor
een nogal irritante presentatrice van televisie en mishandelt
haar. Spawn grijpt in en krijgt kort daarna onverwacht bezoek
van drie engelen. Ondanks de slimme wending in de plot mist
het verhaal aan impact en komt het net als in de vier voorgaande
delen neer op veel gepraat, weinig inhoud. De dialogen zijn
prima en de sfeer is broeierig, maar het mist iets en dat
trekt langzaamaan het bestaansrecht van de serie ernstig in
twijfel. Gelukkig zijn de tekeningen buitengewoon sterk met
erg veel strakke, mooie composities en voor de verandering
wat minder donkere kleuren. Vandaar dat een score van drie
sterren hier terecht is. tekst
brian michael bendis tekeningen ashley wood
sam and
twitch #19 (image)
Een groep boze premiejagers heeft de jacht geopend op hun
doorgedraaide collega Bilal. Alle hoofdrolspelers komen bij
elkaar in een grote confrontatie, waarna Bilal door detective
Twitch Williams door het hoofd wordt geschoten. Bovendien
verklaart Twitch dat hij er na deze zaak mee ophoudt. Het
einde is goed en snel verteld, maar als afsluitende hoofdstuk
van het verhaal valt het enigszins tegen en ligt het tempo
een fractie te hoog. Bendis heeft vaker laten zien dat het
afronden van verhalen niet zijn sterkste punt is en dat wordt
hier onderstreept. Helaas is ook het tekenwerk iets minder
goed. Dit afscheidsnummer van Bendis komt daarom niet verder
dan ruim twee sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
spawn
#104 (image)
In het dorp Malice is de duivelse ziel van Urizen in het lichaam
van Preston Miller beland. Samen met zijn twee broertjes terroriseert
hij klasgenootjes en Spawn kan hem tegenhouden vóór
hij de kleine jongen Mikey iets aan kan doen. Waar de opbouw
ouderwets goed is, wordt het einde wat afgeraffeld. Hierdoor
is van spanning geen sprake en worden veel vragen onbeantwoord
gelaten of simpelweg niet gesteld. Het tekenwerk komt in de
buurt van het niveau dat deze serie waardig is, hoewel de
lay-out in de laatste helft vrij onoverzichtelijk en warrig
is. Ondanks deze gemiste kansen en het haastige eind is het
een boeiend nummer dat zonder meer drie sterren verdient. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen angel
medina
mystic
#9 (crossgen)
De zes leiders van de Guilds op de planeet Ciress smeden een
plan om hun krachten terug te krijgen. Hoewel de leider van
de Astral Guild medewerking weigert, roepen de overige vijf
de gevaarlijke Animora op. Intussen heeft de naïeve Giselle
Villard zich door Darrow laten inpalmen en kan zelfs haar
zus de betovering niet doorbreken. Opvallend genoeg gebeurt
er eigenlijk niets en zijn de twee verhaalstrengen niet veel
meer dan een verbinding tussen het vorige en het volgende
nummer. Wel zijn de dialogen nog redelijk goed en het tekenwerk
is op enkele pagina's na weer overtuigend en zeer gedetailleerd.
Uiteindelijk is dit echter een tussennummer en geef ik krap
één ster. tekst
ron marz tekeningen brandon peterson
murder me
dead #3 (el capitán)
De romance tussen Steven Russell en jeugdvriendin Tara Torres
komt onder druk als hun relatie wordt uitgemeten in de plaatselijke
krant. Uiteindelijk blijkt dat Tara's motieven wellicht niet
helemaal oprecht zijn. In feite voltrekken de gebeurtenissen
zich vrij traag en komt pas tegen het eind van het nummer
vaart in de plot, maar de interactie tussen Steven en Tara
is uiterst boeiend en als altijd zeer realistisch weergegeven.
Het verhaal zit duidelijk nog in de opbouwende fase, maar
die opbouw is gedegen en belooft veel. Ondanks de ouderwetse
lay-out blijft het tekenwerk doeltreffend, met vooral knappe
gelaatsuitdrukkingen. Door het gemis aan echte inhoud geef
ik drie sterren. tekst
& tekeningen david lapham
private
beach #1 (slave labor)
Trudy Honeyvan en Sharona Cupkey keren vijf jaar na hun eerste
miniserie terug en maken zich op voor een dag aan het strand.
Daar leveren ze flink commentaar op alles en iedereen, waardoor
beide personages direct heel menselijk worden neergezet. Afgezien
van een piepklein subplot bevat het nummer niet echt een verhaal,
maar de wisselwerking tussen de personages maakt dat goed.
De situaties waarin Trudy en Sharona terechtkomen, zijn erg
herkenbaar en daarin schuilt de kracht. Het tekenwerk is in
vijf jaar tijd flink verbeterd, met een stilistische stijl
en knappe, overzichtelijke composities. Vier sterren is te
hoog en daarom krijgt dit nummer ruim drie sterren. tekst
& tekeningen david hahn
the waiting
place #7 (slave labor)
De jonge Jill Patterson heeft problemen met haar veeleisende
vriendje Kyle Donovan. Haar ouders willen hem ontmoeten, maar
dat ziet hij niet zitten, waarna Jill hun relatie grondig
moet analyseren. Hoewel Kyle uiteindelijk toch bij haar ouders
op bezoek komt, heeft ze dan al besloten dat ze niet met hem
verder wil. De plot draait niet om wat gebeurt maar om wat
de personages voelen en denken. Dat zorgt voor een prima sfeer,
waarbij alle personages realistisch en oprecht overkomen.
De tekeningen kunnen nog stabieler en een tikkeltje dynamischer,
maar vooral de gezichten zijn indrukwekkend en zeker overtuigend.
Vier sterren is in dit geval dan ook een verdiende score. tekst
sean kelley mckeever tekeningen mike norton