incredible
hulk #25 (marvel)
Bruce Banner wil wraak op de Abomination voor de dood van
Betty. Dit leidt tot een titanenstrijd, waarbij de Hulk zich
nog net op tijd realiseert dat hij door generaal Ross is gebruikt.
De Abomination wordt opgesloten en Banner krijgt toch nog
zijn wraak door hem continu naar videobeelden van zijn vrouw
Nadia te laten kijken. Hoewel het einde scherp is geschreven
en slim in elkaar steekt, is de rest van het nummer weinig
meer dan een langgerekt en simpel gevecht. Hierdoor mist de
plot aan diepte en het wordt tijd dat de serie een nieuwe,
heldere rode draad krijgt. Het tekenwerk is wel overtuigend,
maar de inkleuring is soms te grauw. Vanwege het einde geef
ik heel krap drie sterren. tekst
paul jenkins tekeningen john romita jr
x-men
#111 (marvel)
In een televisiespecial over de strijd tussen mens en mutant
wordt de situatie op het kleine eiland Genosha uiteengezet
en geven vooraanstaande personen hun visie op Magneto's dreigende
taal. Het hele verhaal wordt verteld door een televisiereporter,
hetgeen leidt tot veel overbodige uitleg en een totale afwezigheid
van diepte en inhoud. Vanwege deze opzet is sprake van een
tussennummer zonder spanning, met vervelende dialogen en een
traag tempo. De tekeningen maken dat deels goed en vooral
de eerste helft ziet er hier en daar indrukwekkend uit, maar
al met al is het nummer te nietszeggend en het kan worden
overgeslagen. Dankzij het tekenwerk kom ik uit op ruim één
ster. tekst
scott lobdell tekeningen leinil francis
yu
top 10
#11 (dc)
Na de dood van Sung Li komt de robot Joe Pi bij Precinct 10
werken. Na zijn introductie blijkt dat zijn collega's hem
liever zien gaan dan komen, hetgeen voor knap uitgewerkte
spanningen zorgt. Terwijl op de achtergrond allerlei subplots
worden uitgewerkt, wint Pi het vertrouwen van zijn collega's.
In vergelijking met de vorige nummers gebeurt niet bijzonder
veel. De aandacht ligt meer op de interactie met Pi en dat
pakt goed uit, met enkele subtiele grapjes en als altijd sterke
dialogen en een lekker ritme. Ook het tekenwerk is van een
goed niveau, maar de inkleuring is eentonig, waardoor het
nummer niet echt tot leven komt. Vier sterren is te veel,
vandaar drie sterren. tekst
alan moore tekeningen gene ha
transmetropolitan
#44 (dc)
Stukje bij beetje wordt duidelijk dat van hogerhand alle nieuwsbronnen
in de stad systematisch zijn uitgeschakeld en dat alle agenten
zich ziek hebben gemeld. Daarbij komt ook nog dat het weer
steeds slechter wordt en Spider Jerusalem realiseert zich
dat hier iets groots op stapel staat. Via een sterk verteltempo
wordt een geweldige sfeer gecreëerd en blijft de plot
aan alle kanten boeien. De overtuigende dialogen en de harde
humor zetten als altijd de toon, met het verschil dat deze
keer de plot duidelijk gestroomlijnder en interessanter is
dan ooit. Daarnaast is het tekenwerk meesterlijk, met veel
knappe composities en gelaatsuitdrukkingen. Zonder meer vijf
sterren waard. tekst
warren ellis tekeningen darick robertson
hellspawn
#6 (image)
Een groep militairen heeft de jacht geopend op Cy-Gor en moet
dat met de dood bekopen. Intussen heeft Spawn te maken met
drie engelen die van hem een verklaring voor de dood van Angela
willen. Spawns uitleg lijkt voldoende en de engelen vertrekken.
Het ontslag van Brian Michael Bendis als schrijver is duidelijk
merkbaar: het subplot over Cy-Gor is onzin, terwijl de dialoog
tussen Spawn en de engelen niets nieuws bevat en een herhaling
van zetten is. Daar staat tegenover dat het tekenwerk ijzersterk
is, met prachtige composities en kleurgebruik. Zonder Bendis
is de serie echter geen schim meer van zichzelf, vandaar dat
dit mijn laatste nummer is en het krap twee sterren krijgt. tekst
steve niles tekeningen ashley wood
murder me
dead #4 (el capitán)
Tijdens een feestje wordt Tara Torres onder druk gezet door
de louche Tony en de mysterieuze Sam Fred. Kort daarna zet
Tara haar nieuwe vriend Steven Russell en Tony tegen elkaar
op, hetgeen uitdraait op een heerlijk realistisch geschreven,
keihard gevecht, waarbij Tara doordraait en Tony zelf vermoordt.
Inhoudelijk gebeurt weinig, maar het gevecht tussen Steven
en Tony is erg scherp uitgewerkt en zorgt voor een grimmige
sfeer. Daarnaast blijven de personages altijd boeien, vooral
vanwege hun innerlijke tegenstrijdigheden en onderliggende
motieven. De tekeningen zijn stabiel, met een balans tussen
kalme en overdonderende scènes, zodat ik heel nipt
uitkom op vier sterren. tekst
& tekeningen david lapham