ultimate
x-men #5 (marvel)
Cyclops heeft zich bij Magneto's Brotherhood gevoegd en samen
plegen ze een aanslag in hartje London. Intussen blijkt dat
de Amerikaanse overheid dankzij Cyclops' daden de locatie
van het Savage Land heeft achterhaald, waarna de Sentinels
een frontale aanval op Magneto's schuilplaats uitvoeren. Het
tempo ligt wederom bijzonder hoog en de personages worden
op een vrij eenvoudige doch effectieve manier uitgewerkt.
Het verhaal is helaas toch iets minder pakkend en dat ligt
vooral aan de gasttekenaar. De gebroeders Kubert zijn goede
tekenaars, maar Andy's stijl mist het overdonderende dat Adams
werk wel heeft. Om die reden geen vier maar ruim drie sterren. tekst
mark millar tekeningen andy kubert
uncanny
x-men #393 (marvel)
Jean Grey heeft wat tweederangs mutanten om zich heen verzameld
en bindt de strijd aan met Magneto. Na een kort en vrij zinloos
uitstapje door Dazzlers geest wacht Magneto hen op het eiland
Genosha op, waarbij Dazzler blijkbaar het leven laat. Van
Magneto's irritante monoloog die zes pagina's bestrijkt tot
de anticlimax zonder enige impact; het nummer slaat de plank
volledig mis en voegt niets toe aan de tot nu toe bedroevend
slechte crossover. Sprake van een plot is er niet, de personages
komen niet tot leven en het tekenwerk doet in de tweede helft
gehaast en simplistisch aan. Dit is verreweg het slechtste
nummer van de laatste maanden en krijgt daarom nul sterren. tekst
scott lobdell tekeningen tom raney
birds of
prey #30 (dc)
Black Canary zit nog altijd vast in het verre verleden, waar
ze samen met Cheshire, haar twee collega's en een groep Vikingen
moet vechten voor haar leven. Canary's beslissing wordt bovendien
bemoeilijkt door haar gevoelens voor de Viking Jon Haraldson,
maar natuurlijk keert ze terug naar het heden en blijkt dat
Jon de strijd heeft overleefd. Na een goede opbouw stelt het
afsluitende hoofdstuk teleur, zeker vanwege de matig uitgewerkte
en zinloze romance. Tijdreizen past niet bij de serie en dat
wordt hier duidelijk bewezen. Wel zijn de dialogen weer goed,
is het tempo prima en zijn de tekeningen als vanouds overtuigend.
Drie sterren is te veel, vandaar ruim twee sterren. tekst
chuck dixon tekeningen butch guice
scion
#11 (crossgen)
De Herons vallen de Raven dynastie aan en dat zorgt voor onrust
aan het hof van de koning en zijn zoon, prins Bron. Als Bron
kort daarna ontdekt dat zijn vader liever zus Ashleigh als
troonopvolgster ziet, slaan de stoppen door. Mai Shen onthult
dat ze lid is van The First en schenkt Bron ongekende kracht.
Het is knap dat een nummer waarin de hoofdpersoon Ethan slechts
op twee pagina's te vinden is, zo interessant kan zijn. De
manier waarop de serie The First in het verhaal wordt verwerkt,
is storend, maar de gevolgen zijn boeiend en de interactie
tussen de koning, Bron en Ashleigh is heel erg goed. Ook het
tekenwerk is sterk als altijd. Al met al geef ik vier sterren. tekst
ron marz tekeningen jim cheung
buffy: willow
& tara #1 (dark horse)
In deze special krijgen Willow en Tara te maken met een meisje
dat zich als 'derde heks' bij hen aan wil sluiten. Ze wijzen
haar af en uit frustratie roept ze de godin Morrigan op. In
de lijn der verwachtingen verslaan Tara en Willow de Keltische
godin zonder al te veel problemen. De tekeningen van Terry
Moore zijn uitstekend geschikt voor deze comic, zelfs al komt
zijn werk iets beter tot zijn recht in zwart-wit. Het probleem
zit echter in de plot en de uitwerking: alles is te veel simpel
en voorspelbaar en bovendien komen de bijpersonages amper
uit de verf. Boeiend is het derhalve niet bepaald, maar het
tekenwerk tilt de special van één ster naar
een eindscore van vrij krap twee sterren. tekst
christopher golden & amber benson tekeningen terry
moore
murder me
dead #5 (el capitán)
Na de dood van Tony komt het tot een rechtszaak, waarbij Steven
Russell de schuld op zich neemt. Zijn vriendin Tara Torres
wordt van buitenaf onder druk gezet, hetgeen leidt tot een
bizarre wending en waarschijnlijk de veroordeling van Steven.
Vrijwel het gehele nummer speelt zich af in de rechtszaal
en dankzij een slimme aanpak en goede interactie tussen de
personages wordt dat nergens saai. De plot neemt een onverwachte
wending, maar het is niet onlogisch en kan in de resterende
vier delen van de miniserie goed uitpakken. Het tekenwerk
is helder en uiterst geschikt voor een nummer waarin alleen
maar wordt gepraat. Alles bij elkaar kom ik daarom uit op
vier sterren. tekst
& tekeningen david lapham