fury
#6 (marvel)
Het laatste deel van de miniserie levert de verwachte en gewelddadige
climax op van het verhaal over de aanval op Napoleon Island
en kolonel Gagarin. De confrontatie tussen Nick Fury en Gagarin
is bloederig en helaas doorspekt met de inmiddels obligate
politieke preken. Gelukkig leest het dankzij een aardig tempo
best lekker weg, met een slim eind en daar waar nodig wat
inktzwarte, grove humor. De complimenten voor het tekenwerk,
dat gedurende de gehele miniserie stabiel is geweest en deze
keer met veel dikke lijnen en eenvoudige lay-outs de boel
prima neerzet. Hoewel de inhoudelijke waarde bijna nul is,
blijft het een comic die goed is voor een score van drie sterren. tekst
garth ennis tekeningen darick robertson
alias
#6 (marvel)
Aan het begin van een nieuwe verhaallijn geniet Jessica Jones
van een lunch met Carol Denvers. Dit leidt tot een zeer lange
dialoog die niet alleen slim en leuk is geschreven, maar ook
meer inzicht geeft in Jessica's karakter. Pas halverwege duikt
de echte plot op: Jessica is ingehuurd om iemand online uit
de tent te lokken en wordt daarbij gestoord door een nieuwe
klant. Met name de eerste pagina's zijn indrukwekkend goed.
Het ritme van de vlotte dialogen wordt versterkt door de mooi
strakke lay-out en het grove, ietwat slordige tekenwerk dat
perfect bij de serie past, met een goede afwisseling van veel
wit en grote zwarte vlakken. Net te weinig voor vijf sterren,
niet voor vier. tekst
brian michael bendis tekeningen michael
gaydos
ultimate
spider-man #18 (marvel)
Spider-Man staat oog in oog met Doctor Octopus. Onervaren
als Spider-Man is, maakt hij geen kans en draaien de media
het vervolgens weer zo, dat hij als slechterik wordt afgeschilderd.
Deze op zich vrij standaard vertelling wordt gecompenseerd
door een sterke scène met Peter Parker en Mary Jane,
waarin de twee tieners herkenbaar en realistisch worden neergezet.
Het enige nadeel is momenteel dat de verhaallijn iets te veel
subplots kent. Het tekenwerk is als gebruikelijk goed tot
zeer goed. Op de iets mindere laatste pagina na ziet alles
er lekker aantrekkelijk uit, vol dynamiek en met voldoende
realisme. De inkleuring mag minder fel, verder is dit nummer
ruim drie sterren waard. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
amazing
spider-man #38 (marvel)
Tante May heeft ontdekt dat Peter Parker Spider-Man is. Ze
confronteert hem met die kennis en ze praten vervolgens enkele
uren lang over wat hen al die jaren heeft bewogen. Straczynski
doet met dit nummer wat Bendis een maand of zes geleden voor
Ultimate Spider-Man deed: een verhaal waarin uitsluitend wordt
gepraat, waarin de hoofdpersonen worden uitgediept en waarin
de status-quo van de serie voorgoed wordt veranderd. Van de
realistische dialogen tot de oprechte sentimenten, van de
onverwachte onthullingen tot de mooie spanning, alles klopt.
Dat geldt zeker ook voor het tekenwerk. Beste comic van het
jaar? Dubbel en dwars vijf sterren waard. tekst
j michael straczynski tekeningen john romita
jr
x-force
#124 (marvel)
In een tussennummer keert Edie samen met Guy terug naar haar
ouderlijk huis, in een poging te ontdekken welke dilemma's
aan haar knagen en wat ze moet doen om vrede met haar verleden
te krijgen. Dit conflict wordt op een intelligente manier
binnen de reguliere gebeurtenissen uit de reeks verteld en
levert een onverwachte uitdieping van de hoofdpersonages op.
Halverwege wellicht ietwat te tekstdicht, wel altijd uitstekend
leesbaar. De tekeningen van de gasttekenaar lenen zich prima
voor een verhaal als dit, zeker nu de normaal gesproken al
vrij cartooneske stijl extra dik wordt aangezet. Vooral Edie
wordt erg 'cute' neergezet. Vier sterren is het niet, vandaar
drie sterren. tekst
peter milligan tekeningen darwyn cooke
doom patrol
#5 (dc)
De geheimzinnige Tycho heeft een half dozijn handlangers opgeroepen.
Deze monsters nemen het op tegen de twee Doom Patrols en pas
na een slimme ingeving kunnen de helden hun tegenstanders
uitschakelen. Strikt gezien een vrij matig verhaal, dat echter
dankzij een paar interessante subplots naar een hoger niveau
wordt getild. Natuurlijk zijn de dialogen goed en is de humor
subtiel, maar de complicatie in het subplot over Cliff Steele
maakt pas echt nieuwsgierig. Het tekenwerk is aan de rommelige
kant. Dat komt deels door de grote cast, deels door de saaie
inkleuring. Als het tempo omlaag gaat, wordt het ruwe talent
zichtbaar. Vanwege de minpuntjes geef ik twee sterren. tekst
john arcudi tekeningen tan eng huat
batgirl
#25 (dc)
Een jaar geleden sloten Batgirl en Lady Shiva een deal: een
duel tot de dood. Het is nu zover en ondanks protesten van
Barbara Gordon gaat Cassandra op pad. In de aanloop wordt
via flashbacks inzicht gegeven in Batgirls denkwijze, waarna
het daadwerkelijke gevecht met Shiva zo goed als tekstloos
is. Het duel zelf zit met vol verrassingen: soms gekunsteld,
bijna een anticlimax en desondanks boeiend tot het eind. In
zekere zin is Cassandra als personage volwassen geworden,
hetgeen een natuurlijke, welkome verandering is. Als vanzelfsprekend
zijn de tekeningen helder, stilistisch en vol dynamiek, al
lijkt het hier en daar gehaast. Al met al kom ik uit op een
krappe vier sterren. tekst
kelley puckett tekeningen damion scott
green lantern
#147 (dc)
Kyle Rayner vertelt John Stewart dat hij weer kan lopen. Toch
lukt John dat niet, omdat hij blijkbaar door een niet verwerkt
trauma uit het verleden wordt tegengehouden. Bij een psychiater
gaat hij op zoek naar antwoorden, die hij uiteindelijk vindt
en die grote gevolgen voor hem zullen hebben. Toegegeven,
de aandacht voor een bijpersonage is terecht en wordt knap
uitgewerkt. Toch faalt de uitwerking enigszins, daar de flashbacks
geforceerd aanvoelen en veel overbodige tekst bevatten. Het
tekenwerk is een typisch voorbeeld van pieken en dalen. Soms
treffend, soms te donker en chaotisch en heel af en toe ronduit
matig. Twee sterren is het maximaal haalbare. tekst
judd winick tekeningen dale eaglesham
stray bullets
#23 (el capitán)
De serie is eindelijk terug van weggeweest. In een wederom
gemakkelijk los leesbaar verhaal wordt een blik gegund op
de gebeurtenissen die Joey tijdens zijn jeugd hebben gevormd.
Als tienjarige jongen gaat hij op pad met Spanish Scott, die
een erg verkeerde invloed heeft en hem betrekt bij dingen
die hij nooit zal verwerken. Net als in de vorige delen staat
de grauwe sfeer voorop. Grof geweld, seksuele toespelingen
en verwijzingen naar het misdaadcircuit vormen het cement
van de serie en maken ook dit verhaal confronterend. De tekeningen
zijn ouderwets overtuigend, met een uiterst beklemmende lay-out
en effectief gebruik van schaduwen. Kortom, drie sterren. tekst
& tekeningen david lapham
the waiting
place #12 (slave labor)
Alle personages uit de serie komen bijeen op oudejaarsavond.
Als de sfeer op het feest vijandig wordt, bouwt de centrale
cast ergens anders een feestje, waarbij oude vriendschappen
worden onderstreept, romantische gevoelens worden uitgepraat
en dromen over de toekomst met elkaar worden gedeeld. In dit
afsluitende nummer van de serie ligt de boodschap er flink
bovenop. De oprechte manier waarop met emoties wordt omgegaan,
compenseert dat: het maakt de personages opvallend realistisch.
De tekenstijl is niet altijd even stabiel, maar de gelaatsuitdrukkingen
zijn scherp en de composities sluiten bijzonder knap aan bij
het verhaal, zodat ik drie sterren geef. tekst
sean kelley mckeever tekeningen mike norton