ultimate
x-men #14 (marvel)
Het einde van het tweedelige verhaal over Gambit blinkt net
als het eerste deel uit in oppervlakkigheid. Gambit opent
de jacht op Hammerhead, die een meisje heeft ontvoerd en natuurlijk
stevig moet boeten. De gastschrijver trekt een blik verschrikkelijke
clichés open, waarbij de zo idiote dialogen voor een
kinderachtige vertelling zorgen. Ook de tekeningen van de
gasttekenaar zijn aan de matige kant, van houterig tot simplistisch,
met een tekort aan detail en achtergronden. Zou het toeval
zijn dat de namen van de makers nergens worden genoemd? Zonder
enige twijfel het domste en irritantste wanproduct van de
reeks tot nu toe, dat een score van nul sterren dik verdient. tekst
chuck austen tekeningen essad ribic
iron man
#51 (marvel)
Tony Stark werpt zich op als een soort beschermheer van de
plaatselijke tienerhoertjes. Zo biedt hij de jonge Shelly
een dak boven haar hoofd in The Haven, een opvangcentrum waar
Abby St. Clair de leiding heeft. Via enkele omwegen raakt
Abby dodelijk gewond bij een brand en is het de vraag of Iron
Man op tijd kan ingrijpen. De manier waarop Grell zijn vrouwelijke
personages neerzet, is behoorlijk stereotiep. Het lijkt wel
of ieder vrouwelijk bijpersonage vroeger is verkracht of mishandeld
en de toon die wordt gebruikt, is zowel ronduit vrouwonvriendelijk
als erg stuitend. Ondanks de frisse tekenstijl kan het verhaal
niet boeien, vandaar dat dit mijn laatste deel is. Ruim één
ster. tekst
mike grell tekeningen michael ryan
new x-men
#122 (marvel)
Ver weg in het heelal wordt het rijk van de Shi'ar aangevallen
door de levensgevaarlijke Cassandra Nova. Op Aarde maken de
X-Men zich intussen zorgen over recente gebeurtenissen en
ze bereiden zich voor op de terugkeer van Cassandra. Dat daarbij
veel wordt gepraat en weinig gebeurt, is dankzij de scherpe
dialogen en prima interactie niet echt een bezwaar en het
einde is een leuk voorbeeld van een droevig soort ironie.
Als altijd zijn de tekeningen formidabel, al is duidelijk
merkbaar dat details worden opgeofferd om het werk op tijd
af te krijgen. De personages staan echter als een huis, de
composities zijn zeer effectief en een score van vier sterren
is derhalve verdiend. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
the authority
#28 (dc)
De oude leden van Authority worden nog altijd onder de duim
gehouden en vernederd door het nieuwe team. Zodra de Midnighter
weer terugkeert, blijkt echter dat dit team meer woorden dan
daden kent: ze roepen vrijwel direct de hulp van de moordmachine
Seth in. De actie is gewelddadig, soms wel aan de extreme
kant, maar dat geeft de laatste pagina's meer impact. Ook
is de vaart weer terug in de plot, hetgeen voor een prettig
leesbare comic zorgt. Hoewel het tekenwerk misschien niet
geschikt is voor dit type verhalen, ziet het er wel mooi uit,
met heel veel details en een stabiel , aantrekkelijk stijltje.
Voor drie sterren is het zeker te leuk, kortom, ik geef vier
sterren. tekst
mark millar tekeningen arthur adams
spawn
#114 (image)
Ben Nakadai komt in Japan een man tegen die hem een sprookjesachtig
verhaal vertelt over één van Bens voorvaderen.
De clou van het verhaal wordt nu verrassend genoeg niet onthuld
en ondanks de op zich aardige manier van vertellen, is alles
toch enigszins te inleidend. Het feit dat Bens gesprekspartner
dezelfde littekens heeft als de bekende 'opperduivel' geeft
het een extra dimensie. De tekeningen zijn niet verkeerd,
zij het vooral tijdens de flashback ook niet bijzonder. Dat
ligt aan een combinatie van een beetje warrige lay-out en
een te eentonige inkleuring. Al met al geen slecht nummer
dat inhoudelijk te leeg is voor drie sterren en er daarom
slechts twee krijgt. tekst
brian holguin & todd mcfarlane tekeningen angel
medina
queen &
country #6 (oni)
Ondanks het feit dat het verhaal over de Taliban door de actualiteit
is achterhaald, is het een goede achtergrond voor een soort
vertrouwenscrisis van agente Tara Chace. Zij mag niet mee
naar Afghanistan en praat bij een psychologe over haar frustraties
en onzekerheden. Dat aspect houdt het nummer op de been, want
de ontwikkelingen in Afghanistan zijn voorspelbaar en oppervlakkig.
Ritme, dialogen en de manier van vertellen zijn van constant
niveau en het tekenwerk wordt in rap tempo beter, met als
hoogtepunt de vrij donkere scènes in het kantoor van
de psychologe. Wanneer hoofdverhaal en subplot beter worden
gestroomlijnd, wordt het beter. Voor nu drie sterren. tekst
greg rucka tekeningen brian hurtt
private
beach #4 (slave labor)
Trudy Honeyvan baalt van haar huidige kantoorbaantje en heeft
een aanbod gekregen om in een nachtclub snel veel geld te
verdienen. Haar goede vriendin Sharona pest haar en blijft
volhouden dat het een escortservice is, maar na haar eerste
avond ontdekt Trudy dat er iets anders speelt. Pas aan het
eind duikt de bizarre, enigszins bovennatuurlijke rode draad
van de serie op. Dat levert een aardig contrast op met de
rest van het verhaal, dat meer 'slice of life' is en vol zit
met goede dialogen en herkenbare karakters. De tekeningen
blijven verbeteren, met name de gezichten. De licht cartooneske
stijl is eenvoudig, doch geschikt voor de serie. Alles bij
elkaar drie sterren. tekst
& tekeningen david hahn