ultimate
x-men #18 (marvel)
Terwijl Cyclops en Marvel Girl in Rusland op zoek zijn naar
Colossus, zijn professor Xavier en zijn team in Berlijn op
zoek naar de gevaarlijke Proteus. Vooral de opbouw is opvallend,
daar de twee verhaalstrengen kalm door elkaar heen lopen en
voornamelijk bestaan uit redelijk geschreven dialogen. Dankzij
dit lage tempo heeft de verrassende climax bovendien meer
impact. Het werk van de gasttekenaar past prima bij de sfeer
van het verhaal. Van de kalme, duistere composities tot de
hoekige poses, dit lijkt op de ouderwetse stijl die Bachalo
vroeger hanteerde en het resultaat mag er zijn. Voor vijf
sterren gebeurt halverwege net iets te weinig, vandaar vier
sterren. tekst
mark millar tekeningen chris bachalo
daredevil
#33 (marvel)
De geheime identiteit van Daredevil is bekendgemaakt. Via
een interessante flashback wordt getoond hoe dit zover is
gekomen, waarbij de nadruk ligt op het realistisch uitdiepen
van een bijpersonage. In het heden bepraten Matt Murdock en
Foggy Nelson de mogelijke gevolgen van deze onthulling. Hoewel
het centrale gegeven van dit verhaal al vaker is gebruikt,
kan de uitwerking overtuigen dankzij een laag tempo, een goede
verteltechniek en ijzersterke dialogen. De tekeningen sluiten
aan op dat realisme, met de altijd schimmige, ongepolijste
stijl als een sfeerverhogend element. Ook de inkleuring voelt
de 'toon' van de hele comic uitstekend aan. Kortom, verdiend
vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen alex maleev
incredible
hulk #40 (marvel)
Tijdens zijn tocht door het land raakt Bruce Banner betrokken
bij een overval op een supermarkt. De politie grijpt in, onder
leiding van een niet zo stabiele onderhandelaar, waarna de
spanningen hoog oplopen. In plaats van een nogal standaard
aanpak is gekozen voor veel aandacht voor zowel de overvaller
als de vrouwelijke onderhandelaar. De diepte die de plot hiermee
krijgt, wordt vooralsnog niet helemaal gebruikt, maar de opbouw
is dik in orde. Verder is het zeer fijn dat het werk van de
gasttekenaar veel lijkt op het werk van de reguliere tekenaar:
de lay-outs en dramatiek zijn van hetzelfde niveau, met wellicht
net iets meer subtiele details. Al met al ruim drie sterren. tekst
bruce jones tekeningen lee weeks
new x-men
#126 (marvel)
In een dik nummer keert Cassandra Nova terug op Aarde. Het
is een strijd die op meerdere fronten wordt geleverd, waarbij
voor een groot aantal teamleden een belangrijke rol is weggelegd.
De uiteindelijke oplossing is eigenlijk effectief in haar
eenvoud, hoewel het ergens voelt als een anticlimax. Script,
tempo en uitdieping van de personages zijn acceptabel, met
als kanttekening dat het zo verfrissende van het begin van
de verhaallijn min of meer is weggeëbd. Wat de tekeningen
betreft, ziet alles er erg lekker strak uit. Vooral het feit
dat de personages geen eenheidsworsten zijn, is een compliment
waard. Helaas is de inkleuring te uitbundig en overheersend.
Geen vier, wel drie sterren waard. tekst
grant morrison tekeningen frank quitely
x-force
#127 (marvel)
Het team bevindt zich nog altijd op het ruimtestation, waar
met het oog op de publiciteit een schijngevecht moet worden
geleverd. Al snel blijkt dat er meer achter steekt en moeten
Edie, Guy en Tike dobbelen om wie van hen zal sterven. Waar
de opzet en achtergronden van deze vertelling niet bepaald
bij de serie passen, heeft het desondanks wel boeiende interactie
opgeleverd. De toon is serieuzer geworden en de afsluitende
scène is best meeslepend. Net als de vorige keer lijkt
het tekenwerk minder op de plaats, want het is een stijl die
niet past bij ruimteavonturen. De retro uitstraling blijft
echter een gedurfd stijlkenmerk. Gegeven deze minpuntjes kom
ik uit op twee sterren. tekst
peter milligan tekeningen michael allred
lab rats
#2 (dc)
De groep jonge proefkonijnen krijgt een korte vakantie. Ze
bezoeken een vreemd amusementspark, waar ze tegen allerlei
gevaarlijke wezens oplopen. Het grootste deel is in flashback,
zodat bekend is dat in het park iets zeer enstigs is gebeurd.
Deze aanpak is zeker niet origineel en werkt op deze plek
niet helemaal omdat de personages niet uitgediept zijn. Sterker,
de interactie komt clichématig over. Van het potentieel
dat in het eerste deel zichtbaar was, is weinig over, zeker
nu de gebeurtenissen nauwelijks de aandacht vasthouden. Het
tekenwerk is voldoende, met een versimpeling van de stijl,
maar het kan de serie niet redden. Kortom, mijn laatste nummer.
Eén ster. tekst
& tekeningen john byrne
the authority
#29 (dc)
Eindelijk het afsluitende deel van de serie, dat helaas door
alle vertragingen aan impact inboet. Langzaamaan keren de
oude leden van het team terug, waarna ze afrekenen met hun
vervangers en de moordenaar genaamd Seth. De manier waarop
Seth wordt verslagen, is briljant geestig. Spijtig genoeg
kan dat niet verbloemen dat het verhaal nauwelijks ergens
over gaat en dat het einde geforceerd simpel is. Ook zijn
de dialogen aan de ongepolijste kant. Het laten opdraven van
weer een andere tekenaar doet het geheel weinig goed, al is
de stijl vrij stabiel, met vloeiende lijnen en herkenbare,
realistische personages. Met name vanwege het eind geef ik
slechts twee sterren. tekst
mark millar tekeningen gary erskine
hellblazer
#173 (dc)
Met slechts één hoofdstuk te gaan, worden de
subtiliteiten van zowel de huidige verhaallijn als de rode
draad van de afgelopen twee jaar uitgesproken. Bij zijn onderzoek
naar John Constantine's dood komt Frank Turro dichter bij
de waarheid. Elders wordt in enkele psychedelische, strak
geschreven scènes meer duidelijk over de rol die Constantine
in het geheel heeft gespeeld. Nog meer dan voorheen zijn de
dialogen cryptisch en vaag, zodat het weliswaar vlot wegleest,
maar niet bevredigend is. De tekeningen zijn aantrekkelijk
dankzij de vrij overdreven stilistische aanpak vol simpele
lay-outs. Alleen de inkleuring blijft nogal wisselvallig.
Vier sterren is de juiste score. tekst
brian azzarello tekeningen marcelo frusin
midnight
nation #11 (image)
David Grey staat oog in oog met zijn grote tegenstander. Hij
mag zijn ziel terugkrijgen en zelf houden of vrijwillig aan
Laurel geven. Ondanks de opbouw van de spanning, voornamelijk
door middel van monologen, is Davids keuze erg voorspelbaar.
Tel daar het trage tempo bij op en het is snel duidelijk dat
de laatste drie nummers veel vlotter hadden gekund. Gelukkig
zijn de gevolgen intrigerend: wat gebeurt er nu met David?
Tekentechnisch weinig kritiek, aangezien de open, soms minimalistische
stijl de vele emoties voortreffelijk weergeeft. Hierdoor kan
het gebrek aan innovatie geen bezwaar zijn. De spanning mag
weg zijn, dit is voldoende voor een score van drie sterren. tekst
j michael straczynski tekeningen gary frank
savage dragon
#97 (image)
Dragon voelt zich niet op zijn plaats in de alternatieve realiteit.
Na enkele korte uitstapjes, waarbij hij She-Dragon tegenkomt,
beschikt hij eindelijk over de apparatuur waarmee hij terug
kan naar zijn eigen wereld. Hier is duidelijk sprake van een
nummer waarin de gevolgen belangrijker zijn dan het verhaal
zelf. Meer dan een noodzakelijk tussennummer is het derhalve
niet. Aan de andere kant is merkbaar dat Larsen zich weer
eens volledig op deze serie richt, want zowel de verteltechniek
als de tekeningen zijn beter dan de laatste tijd. In het bijzonder
het tekenwerk, dat haastig overkwam, kan dankzij de strakkere
lijnen overtuigen. Alles bij elkaar geef ik drie sterren. tekst
& tekeningen erik larsen
strangers
in paradise #50 (abstract)
Francine praat met Casey over haar relatie met Katchoo, gaat
met Katchoo winkelen en loopt toevallig Freddie tegen het
lijf. Intussen kruipt het subplot over David tergend langzaam
voorwaarts. Het is opvallend dat de nadruk meer op de humor
ligt. Tevens worden enkele vertelstijlen door elkaar gebruikt,
van volledig proza tot screenplay. Dat het werkt, ligt aan
de al eerdergenoemde humor, met als direct gevolg een gebrek
aan echte relevantie en diepgang. En het blijft een feit dat
het proza niet al te gemakkelijk wegleest. Het ietwat lichtere,
leuke tekenwerk druipt van het enthousiasme: veel meer details,
overdrijving en natuurlijk prima gelaatsuitdrukkingen. Krap
aan vier sterren. tekst
& tekeningen terry moore
stray bullets
#25 (el capitán)
De terugkeer van Virginia Applejack, die op geniepige wijze
wordt misbruikt door de veel oudere Ron. De nachtmerrie is
compleet als Ron ook nog de kleine Bobby erbij betrekt. Nu
de vele verhaalstrengen van de serie steeds meer door elkaar
heen lopen, wordt het volgen van een mogelijke rode draad
heel lastig. Pas bij herhaald herlezen wordt duidelijk wat
er aan de hand is. Als onderdeel van de reeks is dit een heel
fascinerend puzzelstukje, als nummer op zich is het eerlijk
gezegd aan de voorspelbare, zelfs clichématige kant.
De tekeningen zijn stabiel en de klare lijnen sluiten in combinatie
met de vaste lay-outs aan op sfeer van de comic. Vier sterren
is te veel, daarom drie. tekst
& tekeningen david lapham