deadline
#3 (marvel)
Reporter Katherine Farrell wordt door Judge Hart meegenomen
op reis naar een wereld waarin hij het leed door de eeuwen
heen moet aanschouwen. Aan het eind van de rit zien ze de
moord op Harts vrouw. Het is uitermate spijtig dat de nadruk
ligt op de reis door de tijd, want hierdoor voelt het aan
als een overbodige herhaling. Hiermee wordt het tempo uit
de plot gehaald en de vele tekstkaders zetten evenmin zoden
aan die dijk. Met dit nummer is de miniserie bovendien ver
van het concept af geraakt. De tekeningen zijn okay, al is
de stijl voor de flashbacks aan de schetserige en somber ingekleurde
kant. Het vernieuwende is weg, zodat ik uitkom op een score
van twee sterren. tekst
bill rosemann tekeningen guy davis
alias #10
(marvel)
In dit losse verhaal wordt Jessica Jones ingehuurd door de
Daily Bugle. In opdracht van Jonah Jameson moet zij de ware
identiteit van Spider-Man achterhalen. Ze gaat in principe
akkoord, maar voert wel allerlei belachelijke kostenposten
op. Conceptueel is de plot meesterlijk. Van het humoristische
uitgangspunt tot de scherpe timing van de dialogen, alles
werkt perfect. De experimentele manier van schrijven in de
vorm van een filmscript is eerder effectief dan storend. Het
geschilderde tekenwerk is echter wel vervelend, omdat het
sterk afwijkt van de reguliere stijl en zorgt voor afstand
tussen de gebeurtenissen en de lezer. Vooral vanwege de pluspunten
vier sterren. tekst
brian michael bendis tekeningen michael gaydos
ultimate
spider-man #23 (marvel)
Belast met de wetenschap dat Norman Osborn meer controle heeft
over zijn alter ego Green Goblin, pakt Peter Parker de draad
van zijn schoolleven weer op. Intussen leidt de komst van
Gwen Stacy tot enige wrijving tussen Peter en Mary Jane. In
dit nummer gebeurt bijzonder weinig. In feite wordt van de
ene cliffhanger naar de andere gewerkt en die aanpak is echt
niet boeiend genoeg. De uitdieping van Peters personage blijft
het sterkste punt, met realistische dialogen en een goed tempo.
Het tekenwerk scoort voldoende, met die aantekening dat de
ouderwetse composities soms statisch zijn. Meer variatie kan
geen kwaad. Kortom, drie sterren, zij het aan de krappe kant. tekst
brian michael bendis tekeningen mark bagley
new x-men
#127 (marvel)
De aandacht gaat uit naar Xorn, de nieuwe X-Man die in zijn
eentje op zoek gaat naar een monster dat de buurt teistert.
Hij ontdekt dat het monster niet meer is dan een kind met
mutante krachten. Een dergelijk soloverhaal is goed voor het
uitdiepen van nieuwe personages, dat staat vast. Vreemd genoeg
mist het hier aan impact. Xorn komt nauwelijks uit de verf,
de dialogen zijn clichématig en de plot is in de tweede
helft dun. De tekeningen van alweer een gasttekenaar passen
bij de sfeer van de vertelling, maar zijn al met al te donker
en weinig bijzonder. Het krasserige, semi-realistische hoort
simpelweg niet bij deze serie. Een teleurstelling die niet
meer verdient dan één ster. tekst
grant morrison tekeningen john paul leon
the filth
#1 (dc)
De nieuwe reeks van Morrison pakt stevig uit door meteen vanaf
het begin een heel aparte, heel paranoïde sfeer neer
te zetten. Greg Feely leidt het bestaan van een loser, tot
hij wordt benaderd door een paar vreemdelingen. Dan blijkt
dat Feely een parapersoonlijkheid is en dat hij in feite werkt
voor een bizarre organisatie. Waar het uitgangspunt niet bijster
origineel is, is de tot nu toe rustige uitwerking zeer bevredigend.
Hier en daar slimme ideeën, veel mysterieuze dialogen
en sterke personages. Het bijna vies-realistische tekenwerk
mag niet helemaal mijn smaak zijn, effectief is het zonder
meer. Liever stijlvast en simpel dan een chaos. Vier sterren,
met ruimte voor meer. tekst
grant morrison tekeningen chris weston
doom patrol
#9 (dc)
Meer en meer wordt duidelijk omtrent het verleden van Robotman.
Terwijl de andere leden van het team het druk zat hebben met
hun eigen problemen, ontdekt Robotman dat Dorothy achter de
komst van zijn 'vervanger' zit. Het gaat hier om ontwikkelingen
die teruggrijpen op de eerdere Doom Patrol serie. Gegeven
het gebrek aan voetnoten en uitleg wordt de plot hierdoor
zo goed als ontoegankelijk, al is deze manier van vertellen
verkiesbaar boven oneindige expositie. Misschien dat een balans
uitkomst brengt. Wat tekeningen betreft niets dan complimenten.
De stilistische wijze waarop composities worden neergezet,
is een lust voor het oog. Alles bij elkaar drie sterren. tekst
john arcudi tekeningen tan eng huat
savage dragon
#98 (image)
Na zijn vele omzwervingen keert Dragon terug naar zijn eigen
wereld. Hij is echter in het verleden is beland, zodat hij
op cruciale punten kan ingrijpen en de dood van oude bekenden
kan voorkomen. Zodra hij ontdekt dat de Dragon uit het verleden
ook nog in deze wereld rondloopt, realiseert hij zich dat
één van hen moet vertrekken. Afgezien van het
onlogische einde, dat plotseling komt, is de terugkeer naar
de reguliere realiteit slim uitgewerkt. Beetje veel uitleg,
maar in zo'n nummer mag dat. De mogelijkheden zijn weer eindeloos,
dus ik ben benieuwd. Het tekenwerk lijkt minder gedetailleerd,
al moet gezegd dat het dynamisch genoeg is. Vanwege de nieuwe
kansen drie sterren. tekst
& tekeningen erik larsen
crux #14
(crossgen)
Capricia en haar lotgenoten worden aangevallen door de soldaten
van de Negation. Terwijl zij vechten voor hun leven, ontdekken
Tug en Verityn een tweetal mysterieuze figuren. In vergelijking
met de vorige schrijver is aan het tempo niet veel veranderd;
dat is ook nu aan de lage kant. Het grote verschil is, dat
de nadruk op de actie ligt, waarbij het uitdiepen van de hoofdpersonen
verder naar de achtergrond verdwijnt. Dat is erg jammer, want
de personages waren het sterkste punt van de serie. De dialogen
zijn nu weinig meer dan obligate actiepraat. Tekentechnisch
is er niets aan de hand. De stevige lijnen en kalme composities
staan als een huis. Toch nipt drie sterren. tekst
chuck dixon tekeningen steve epting
scion #24
(crossgen)
De zeevloten van de Herons en de Ravens maken zich op voor
de ultieme strijd, met Tournament Isle precies in het midden.
Wat beide partijen niet weten, is dat Ethan en consorten dit
eiland voor de slavenrassen hebben geclaimd. De opbouw is
wederom intelligent, waarna de uitbarsting van Ethan de weg
vrijmaakt voor een nieuwe confrontatie met Bron. Plot, dialogen
en karakterisatie zijn van hoog niveau, waarbij de status-quo
van de serie niet heilig is. Hetzelfde geldt voor de tekeningen,
die bijzonder sterk zijn. Van de grote platen tot de kalme
momenten, de mooie stijl kan het aan, mede dankzij de heldere
inkleuring. Weer terug van weggeweest, dus dik vier sterren. tekst
ron marz tekeningen jim cheung
electric
girl #9 (mighty gremlin)
Drie losse verhalen waarin Virginia's maffe hondje Blammo
de hoofdrol speelt. Natuurlijk zorgt plaaggeest Oogleeoog
voor kattenkwaad en wordt de rode draad van de serie opgepakt
als Lisa een robotversie van Blammo ontwerpt. De simpele aanpak
en de lichte toon van de verhalen zorgen ervoor dat het toegankelijk
is voor alle leeftijden. Bovendien leest het gemakkelijk weg
en zijn de soms karikaturale personages altijd goed voor de
nodige conflicten. De tekenstijl houdt het midden tussen cartoonesk
en een simpel realisme: bij uitstek geschikt voor deze overdreven
verhalen. Met name Blammo is het toonbeeld van eenvoud. Het
is effectief, vandaar drie sterren. tekst
& tekeningen michael brennan