spider-man
/ black cat #1 (marvel)
Nieuwe miniserie waarin Felicia Hardy terugkeert naar New
York. Als de Black Cat gaat ze op zoek naar een vermiste vriendin
en natuurlijk kruist ze tijdens haar speurtocht het pad van
Spider-Man, haar ex. Niet alleen is de plot over het wereldje
van drugs verre van origineel, vooralsnog is de uitwerking
matig. Oppervlakkigheid wordt verborgen onder een grote hoeveelheid
tekstkaders vol overbodige expositie en de teksten zelf vallen
ietwat tegen. Daarentegen is het tekenwerk uitstekend. Deze
vloeiende stijl past misschien niet helemaal bij Spider-Man,
maar voor het overige oogt alles zeer verzorgd. Duur, weinig
inhoud en daarom niet meer dan een score van krap twee sterren. tekst
kevin smith tekeningen terry dodson
captain
america #3 (marvel)
Aan het eind van de vertelling over een groep terroristen
in het dorpje Centerville neemt Captain America het op tegen
Faysal al-Tariq, waarbij geen enkel cliché wordt gespaard.
De gevolgen van de aanslagen op 11 september zijn in alle
media duidelijk merkbaar en niet altijd met bevredigende resultaten.
Dit verhaal is immers wel heel patriottisch, terwijl het verder
te weinig biedt. Hoewel aan het eind een verrassing wordt
opgediend, mist dat hierdoor iets aan impact. De tekeningen
kunnen ermee door, al moet gezegd dat bepaalde pagina's gehaast
lijken. Een pluspunt is dat de kalme composities als vanouds
zijn. Niet genoeg voor twee sterren, daarom slechts één. tekst
john ney rieber tekeningen john cassaday
amazing
spider-man #42 (marvel)
In zijn strijd tegen de mysterieuze Shade roept Spider-Man
de hulp in van Doctor Strange. Een redelijk overbodig gastoptreden,
want uiteindelijk moet Spider-Man zelf naar het astrale vlak,
waar hij zijn opponent erg gemakkelijk verslaat en een cryptische
glimp krijgt van wat hem te wachten staat. Een kort subplot
over Mary Jane raakt intussen zo goed als ondergesneeuwd.
Het is opvallend dat het zo bijzondere er momenteel echt vanaf
is. Straczynski mag de serie nieuw leven in hebben geblazen,
hij zoekt het in de verkeerde hoek. Technisch klopt het en
ook de strakke tekeningen en de grove lijnen zijn een lust
voor het oog, maar hoger dan twee sterren ga ik niet. tekst
j michael straczynski tekeningen john romita
jr
new x-men
#128 (marvel)
Na het debacle met X-Corps doen de X-Men eindelijk aan positieve
p.r. en openen ze hun deuren voor mutanten overal ter wereld.
De eerste problemen dienen zich aan als de criminele mutant
Fantomex een veilig onderkomen eist. Zo doorsnee het hoofdverhaal,
zo boeiend het subplot: Jean Grey en Charles Xavier praten
lang over heden, verleden en toekomst, waarbij de groeiende
kracht van Jean aan de orde komt. Zeker, een terugkeer van
de Phoenix is niet origineel. Desondanks wordt het concept
op intelligente wijze gebracht, daarbij gebruikmakend van
het donkere, sfeervolle tekenwerk. Met name de close-ups en
grotere panels werken goed. Al met al is drie sterren terecht. tekst
grant morrison tekeningen igor kordey
x-force
#129 (marvel)
Het laatste nummer van de serie laat zien hoe het team zich
klaarmaakt voor het volgende hoofdstuk in hun leven. Leuk
dat hierbij de naamsverandering van de comic als element in
de plot wordt gebruikt, hetgeen weer aangeeft hoe slim alles
in elkaar steekt. Dat verder weinig gebeurt, is geen bezwaar,
aangezien de nadruk blijft liggen op het uitdiepen van alle
personages. Geen verrassing, dus, dat de teksten van hoog
niveau zijn. Wat de tekeningen betreft, valt op dat de gasttekenaar
zich snel aan het gevoel van de serie aanpast. Eigenlijk zijn
alleen de achtergronden aan de lege kant, want de rest is
ondanks de krasserige stijl overtuigend. Goed afscheid, vier
sterren. tekst
peter milligan tekeningen duncan fegredo
green arrow
#14 (dc)
Connor Hawke is dodelijk gewond na een gevecht met een geheimzinnige
tegenstander. Oliver Queen brengt hem naar het ziekenhuis,
waar hij steun krijgt van Dinah Lance en dan weer met zijn
opponent wordt geconfronteerd. Het gewond raken van Connor
geeft het verhaal de nodige diepte. Eindelijk komt Olivers
karakter zelf sterk over en de spanning wordt tegen het eind
lekker opgebouwd. Helaas is het basisgegeven nogal uitgesmeerd.
Ook de dialogen zijn af en toe minder. Het tekenwerk is deze
keer voldoende. Wel blijft het een feit dat de cartooneske,
strakke stijl niet ideaal is voor een verhaal met diepgang.
Twee sterren is te weinig, kortom, drie sterren. tekst
kevin smith tekeningen phil hester
100 bullets
#36 (dc)
De verhaallijn over Milo Garret komt tot een einde. Nogmaals
wordt duidelijk dat het verhaal over heel veel verschillende
schijven is gegaan en dat hierbij de toegankelijkheid in het
gedrang is gekomen. Daarbij neigen alle dialogen telkens naar
interessante onthullingen, zonder werkelijk concreet te zijn.
Het gebruik van tekstkaders als een manier van vertellen,
hangt hiermee samen. Als gebruikelijk zijn de tekeningen erg
goed. Ze worden niet gehinderd door de wat saaie inkleuring,
brengen alles helder in beeld en worden gekenmerkt door een
scherpe, bijna Europese stijl. Toch voelt deze afronding door
het gebrek aan antwoorden onbevredigend aan, vandaar dat ik
drie sterren geef. tekst
brian azzarello tekeningen eduardo risso
the flash
#187 (dc)
Flash gaat de confrontatie aan met de Thinker. Hoewel de uitkomst
zeker geen verrassing is, kan de manier waarop het gebeurt
als vervelend worden ervaren. De clichés stapelen zich
bovendien op als de Rogues onder leiding van Blacksmith de
volgende fase van hun plan lanceren. De zo intelligente aanpak
van de laatste maanden is ditmaal verdwenen. Wat rest, is
standaard, zelfs tot en met de subplots, waarbij de ambitieuze
opzet ten onder gaat aan een teveel aan dialogen en een gebrek
aan diepgang. Daarmee is dit nog geen slechte comic, want
de sfeer van zowel het verhaal als van het tekenwerk is prima.
Het is een gedetailleerde stijl die staat als een huis. Twee
sterren. tekst
geoff johns tekeningen scott kolins
scion #25
(crossgen)
Bron en Ethan staan oog in oog, terug op Tournament Isle.
Na een messcherpe opbouw lijkt het of alle stukjes nu op de
juiste plaats vallen. Helaas wordt spoedig duidelijk dat iedere
uitkomst van het gevecht ofwel clichématig ofwel funest
voor de toekomst van de serie is. Marz kiest terecht voor
de enig andere oplossing en gaat dus voor een onvermijdelijke
deus ex machina die stevig afbreuk doet aan het meer dan vermakelijke
nummer. Niet elk subplot is boeiend, maar tekst en tempo houden
alles zeer aantrekkelijk. De tekeningen zijn vanwege de opzet
noodzakelijk aan de simpele kant, met minder achtergronden.
Ondanks de minpunten geef ik drie sterren. tekst
ron marz tekeningen jim cheung
private
beach #5 (slave labor)
Middels een aardige vertelstijl wordt een reeks afzonderlijke
vertellingen aan elkaar gekoppeld. Trudy Honeyvan is de spin
in dat web, al is haar rol relatief klein. De kruisverbanden
zijn interessant, het realisme van de vele personages is knap
en de gedoseerde dialogen vormen het logische sluitstuk. Afgezien
van een bizar toeval lijken bovennatuurlijke elementen afwezig.
De tekenstijl evolueert, met name als het aankomt op de gezichten
en de uitdrukkingen, zodat de personages visueel meer inhoud
krijgen. Ook het gebruik van zwarte vlakken is opvallender
dan voorheen. Uiteindelijk is het allemaal net te weinig en
net te traag. Misschien meer nummers per jaar? Drie sterren
is voldoende. tekst
& tekeningen david hahn